การขี่จักรยานท่องเที่ยวทางไกล

[rainbow]

ในตลาดหนังสือมีอยู่เล่มนึงของลุงมวล (อ.ประมวล เพ็งจันทร์)
เป็นอาจารย์ อ้อ..ไม่ใช่เป็นอดีตแล้ว สอนภาควิชาปรัชญา ม.ช.

ท่านเออรี่ แล้วกลับบ้านที่อยู่เกาะสมุยสุราษฎร์
กลับด้วยการเดินธุดงค์ ที่ผมเรียกใช้ศัพท์ที่พระเดินทาง ก็เพราะวัตรปฏิบัติท่านทำ
ระหว่างเดินทาง คือพระดีๆนี่เอง ไม่จับเงินทอง ไม่โกหก ไม่ขอความช่วยเหลือ

แค่ข้อจำกัดอย่างแรกอย่างเดียว จะไปได้อย่างไร ก็เป็นเรื่องน่าคิดแล้ว
ท่านเขียนเป็นหนังสือ หลังเดินทางเสร็จสิ้น
ใครที่ติดตามกระทู้ไร้รูปภาพนี้ยาวมาจนถึงบัดนี้ แสดงว่าท่านต้องมีจริตที่ชอบหนังสือนี้ทุกท่าน
จงไปหาอ่านโดยด่วน (กำลังให้หนังสืออ่านนอกเวลา)

อ้อ...ชื่อหนังสือ "เดินสู่อิสรภาพ"

เคยคิดอยู่บางแว่บๆว่า อยากลองจาริกแบบครูมวลบ้าง แต่เป็นจักรยาน ไม่ขอ ไม่ถือเงิน ไม่โกหก
และศีลพื้นฐานทั้งหมดด้วย แต่คิดดูแล้ว ใจไม่ถึง อาตมาหัวโตแน่ เลยเก็บเข้าลิ้นชักไว้ก่อน

[rainbow]

Brian Tracy กล่าว่า

"การลงทุนเดินทางนั้นสูง การที่จะเป็นนักเดินทางอย่างแท้จริง หมายถึง
การตัดขาดจากความผูกพันธ์ ทิ้งเพื่อนฝูงครอบครัว และความปลอดภัยมั่นคงไว้เบื้องหลัง
และปล่อยชะตากรรมไปอยู่ในเงื้อมมือมัจจุราชของสิ่งที่ไม่รู้จัก
คนจำนวนไม่มากนักหรอกที่พร้อมจะลงทุนเช่นนี้ เขาเหล่านั้นที่ตอบสนองต่อ
"เสียงเรียกร้องจากถนน" และมีภาวะจิตใจที่พร้อมต่อมัน เป็นกลุ่มคนที่มีความสุขที่สุดในโลกใบนี้
พวกเขาไม่จำเป็นต้องสิ้นชีพเสียก่อน เพื่อที่จะรู้ว่าสวรรค์มีจริง

คนจำพวกที่ไม่กล้าทิ้งความมั่นคงปลอดภัยและพันธะของสังคมไว้เบื้องหลัง
จะแบกความรู้สึกอันคลุมเครือไว้กับตัวเองตลอดเวลาว่าพวกเขา
ได้พลาดบางสิ่งบางอย่างที่สำคัญ ตลอดชีวิตของพวกเขา
พวกเขาจะได้รับความยุ่งยากลำบากจากความไม่สบายอกสบายใจที่เกิดขึ้นซ้ำๆเป็นระยะๆ โ
ดยไม่อาจอธิบายให้ตัวเองหรือใครอื่นเข้าใจได้ พวกเขาไม่จำเป็นต้องตายเสียก่อนเพื่อจะลิ้มรสขุมนรก"

[rainbow]

กระทู้นี้คาบเกี่ยวระหว่างจักรยาน กับอะไรบางอย่างที่เป็นมิติครุ่นคำนึงภายใน
คงไม่ใช่จักรยานล้วนๆ

แต่รับรอง ไม่ออกไปไกลสองล้อมากนัก ยังไงๆก็กลับมาขี่ขึ้นอานอีกครั้ง
เพียงแต่อาจเป็นอานเสือหมอบ อานทัวริง หรืออานเสือภูเขา ของใครของมัน
อานพวกนี้มันเป็นแค่ยานพาหนะ (ยาน Enterprise) พาเราดำดิ่งสู่เขาวงกต ภายในจิตใจของเราเอง

[rainbow]

คำเตือน!!!!!!!!!

ไม่เคยเดินทางคนเดียวก็ดีแล้ว อย่าลอง เพราะมันเสมือนการทดลอง "ตัดโซ่"
ลองทำเข้าครั้งหนึ่งแล้วจะติดใจ คราวต่อไป ไปง่ายขึ้น สิ่งที่เกิดขึ้น คือ คุณแคร์คนอื่นน้อยลง
และยิ่งน้อยลงไปเรื่อยๆตามความบ่อยของการเดินทางลำพัง

[rainbow]

โลกคือหนังสือเล่มใหญ่เล่มหนึ่ง
ผู้ที่ไม่เคยออกจากบ้าน
ย่อมอ่านได้หน้าเดียวเท่านั้น

นิรนาม

[rainbow]

การท่องไปกับจักรยาน เป็นสิ่งที่ยืนยันกับตัวเองได้ว่า

"มิตรภาพเป็นสิ่งที่เราอาจซื้อหาแลกเปลี่ยน
ด้วยความจริงใจ ที่กล้าวางเดิมพันลงไป
ก่อนที่จะได้รับกลับคืนมา"

[rainbow]

"การไล่ตามความฝันเป็นเรื่องเฉพาะตัว เพราะเมื่อเราไล่ตามมันไปแล้ว
เราอาจได้เรียนรู้ว่า มันไม่ได้ดีเหมือนกับที่เราคิดไว้
แต่หากไม่ไล่ตาม มันจะกลายเป็นปมค้างคาอยู่ในใจ
มันจะเป็นเช่นไร หากเราได้ทำตามความฝีนนั้นจริงๆ"

ทราย เจริญปุระ
กล่าวถึงการเดินทางของ
Ewan McGregor และ Charley Boorman
LONG WAY ROUND

[fong]

ก็อย่างที่เคยบอกครับผมพิมพ์ช้ามากๆๆๆ แล้วอีกอย่าง การท่องโลกคนเดียวของผมนั้น สมัยนั้นก็ยังไม่ได้ใช้จักรยานเป็นพาหนะ(รถไฟ,รถเมล์)คงไม่ตรงกับwebนี้นัก ปัจจุบันเดินทางอยู่ในประเทศโดยจักรยานช่วงเวลาครั้งละไม่นานกับbuddyตามแต่โอกาศจะอำนวย.....

[rainbow]

ครั้งหนึ่ง บนถนนเลียบชายทะเล ไม่ใช่เส้นทางหลัก
ผมพบว่าป้ายบอกจำนวนกิโลเมตรแจ้งระยะเท่าเดิม เหมือนเมื่อ 10กิโลเมตรที่แล้ว

ทำให้ผมหัวเสีย หงุดหงิด โกรธทางหลวงที่ทำไมให้ระยะบนป้ายมีความสับสน
คนเราเดินทางไปเรื่อยๆ ระยะทางมันต้องสั้นลง ไม่ใช่เท่าเดิม

มันรู้สึกเหนื่อยและสิ้นแรงลงไปเมื่อเห็นป้ายบอกระยะเช่นนั้น
เคืองกับผู้รับผิดชอบทำป้าย ว่าทำไม ทำงานกันแบบมักง่ายเช่นนี้

ได้สติตอนหยุดพัก จอดพิงรถ ดื่มน้ำ เอนกายหลับตา
ไม่อยากนึกถึงระยะทางอีกกี่กิโลถึงจังหวัด ช่างมันจะอีกกี่โลก็ช่างมัน

พลันผมนึกขึ้นมาได้ว่า มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเดินทางแล้วระยะทางที่เหลือไม่สั้นลง
ยังไงๆ สิบกว่ากิโลที่ผ่านมา ย่อมได้ระยะทางมากแน่นอนระยะหนึ่ง
แต่ความรู้สึกที่ไม่พึงใจเช่นตอนนี้ มันมาจาก ความรู้สึกยึดติดในป้ายอันแรกที่เห็น
ว่าเป็นข้อมูลที่ถูกต้องแน่แท้ (ซึ่งเราไม่ควรไปยึดมั่นอย่างจริงจังนัก)

เราไม่รู้ว่า ป้ายบอกจำนวนกิโลเมตรระหว่างป้ายแรกกับป้ายอันที่สอง
ป้ายไหนถูกต้องกันแน่ มันต้องถูกป้ายนึง ผิดป้ายนึง หรือไม่ก็ผิดทั้งคู่
แต่จะให้ถูกทั้งคู่เห็นจะเป็นไปไม่ได้

เพียงแต่เราไม่ไปตู่เอาป้ายแรกที่เห็นว่ามันเป็นจริง เราคงไม่เสียใจ

บอกแล้วไง ระยะทางระหว่างป้ายอันแรกกับป้ายอันที่สอง ไม่ได้ขี่ไปอย่างเปลืองแรงสูญเปล่า
มันเป็นระยะทางที่แน่นอนจำนวนหนึ่ง ที่เราจะต้องขี่ให้ผ่านพ้น ละเว้นเสียไม่ได้

ทั้งหมดทั้งสิ้น ตัวการมันอยู่ที่ตัวความคิดของเรานี่เอง
ปัจจัยภายนอก มันก็มีก็เป็นไปตามเงื่อนไขอันเป็นของมันอีกชุดหนึ่ง
ที่ไม่ขึ้นอยู่กับเรา

เมื่อผมตรองได้ถึงตรงนี้ ผมรู้สึกโล่งและปลอดโปร่งขึ้นอย่างทันที
และกลับแจ่มใส ขึ้นขี่รถเดินทางต่ออย่างโล่งใจ

บทเรียนบทนี้ ตราตรึงอยู่ในใจผมตลอดมา สอนใจตัวเองทุกครั้ง
ที่จิตใจเราเริ่มหม่นหมอง ไม่เป็นไปตามความคาดหวังในเรื่องใดๆ

[veenono]

Brian Tracy กล่าว่า

"การลงทุนเดินทางนั้นสูง การที่จะเป็นนักเดินทางอย่างแท้จริง หมายถึง
การตัดขาดจากความผูกพันธ์ ทิ้งเพื่อนฝูงครอบครัว และความปลอดภัยมั่นคงไว้เบื้องหลัง
และปล่อยชะตากรรมไปอยู่ในเงื้อมมือมัจจุราชของสิ่งที่ไม่รู้จัก
คนจำนวนไม่มากนักหรอกที่พร้อมจะลงทุนเช่นนี้ เขาเหล่านั้นที่ตอบสนองต่อ
"เสียงเรียกร้องจากถนน" และมีภาวะจิตใจที่พร้อมต่อมัน เป็นกลุ่มคนที่มีความสุขที่สุดในโลกใบนี้
พวกเขาไม่จำเป็นต้องสิ้นชีพเสียก่อน เพื่อที่จะรู้ว่าสวรรค์มีจริง


.
.
.
แม้ระยะทางของเวลาชีวิตของแต่ละท่านก็ไม่เคยมีอะไรแน่นอน
การใช้ชีวิตก็ไม่มีคำว่าไม่เสี่ยง
การทำธุระกิจก็ไม่มีอะไรการันตีได้จริงๆว่าจะเป็นอย่างที่คิด
วิถีล้วนมีค่าต่อนักคิดนักเดินทางเสมอ
เดินทางครั้งแรกหรือครั้งต่อมาล้วนมีจุดหมาย
แต่ผมว่าการเดินทางจริงๆไม่มีจุดหมาย
ไม่มีป้ายบอกจำนวนกิโลเมตร
และต้องไม่เป็นที่จำของที่ไดที่หนึ่งเพื่อสร้างความผูกพันธ์
เราล้วนเดินทางเพื่อ"เสพสวรรค์"ในใจเราเอง
สวัสดีครับคุณลุงrainbow....
ยังอยากฟังเรื่องเล่าต่อของลุงfongต่ออีกนะครับ
วันนี้วีมีลุงๆ2ท่านแล้ว

[rainbow]

ความสำเร็จและการไปได้ถึงเป้าหมายอันแท้จริง ของการขี่จักรยานทางไกลตามลำพัง
มิได้อยู่ที่การต่อสู้และเอาชนะต่อระยะทาง แต่เพียงประการเดียว
หากอยู่ที่การเผชิญหน้า และต่อกรกับความเขลาและความทะยานอยากที่ไร้ขอบเขตของตนเอง

คำตอบมิได้อยู่ ณ ปลายทางที่พันโลหรือหมื่นโลเท่านั้น
แต่คำเฉลยที่ยิ่งใหญ่ ถูกแอบซ่อนอยู่ในโลกทัศน์ และชีวทัศน์ ตลอดจน
แบบแผนการดำเนินชีวิต และการจัดระเบียบความคิดจิตใจที่จะนำพาตนเองให้เป็นอิสระ

Rainbow
12.00 น.
2 พฤษภาคม 2551

(ในสมุดเล่มเล็ก)

[veenono]

ไม่มีใครติดตาม....ติดตามตัวเอง
ไม่มีใครรายงานการปั่น...รายงานตัวเอง
ขณะที่ปั่นคิดเรื่องปั่น...หรือเรื่องจุดหมาย
นับมั๊ยว่าเมื่อไหร่จะถึงหรือผ่านมานานแค่ไหน


ทั้งหมดสำหรับผมรวมอยู่ที่
"จะไปทำไม..หรือจะอยู่เพื่ออะไร"

วันนี้ในจิตใจดูช่างเหงาจริงครับ

[rainbow]

ครั้งหนึ่งบนถนนที่ไม่น่าจะมีทางแยก แต่มีทางแยก
และก็ไม่มีป้ายบอกใดๆ แล้วก็ไม่มีใครให้ถามด้วย

แต่สังเกตรอยล้อบนถนนมีมากอยู่ทางหนึ่ง
อีกทางหนึ่งน้อยกว่า
เราเลยตัดสินใจไปทางที่มีรอยล้อมาก

และข้างหน้าอีกหลายกิโลก็มีทางแยกอีก
เราก็ตัดสินใจแบบเดียวกัน
แต่พบว่า "หลง" ในที่สุด
เป็นผลทำให้ตัวเอง "หัวเสีย" อีกครั้งหนึ่ง

ต้องขี่กลับเป็นระยะทางไม่น้อย
นึกถึงความที่ต้องรับผิดชอบของทางหลวงอีกครั้งหนึ่งที่ไม่ทำป้ายให้ชัดเจน
เป็นอันว่าเรา "หลุด" ออกจากการควบคุมที่เคยสัญญากับตัวเองพอรู้ตัวปุ๊บ ผมหยุดพักปั๊บ
เข้าจอดข้างทางทันทีกับศาลาพักผู้โดยสาร
นั่งๆนอนๆ เอาน้ำลูบหน้าลูบตา ใคร่ครวญ

นึกถึงเหตุการณ์เน่าๆจากการโดนป้ายบอกทางหลอกครั้งก่อน
และวิธีคิดของเราที่จะจัดการกับวิกฤติทางอารมณ์ครั้งนั้น
จนกลับมาแจ่มชัดอีกครั้งหนึ่งว่า
เราประมาทไปเอง แทนที่จะหาถามคนเสียแต่ต้นๆมือที่น่าจะพอหาคนถามได้
ว่าใช่ทางที่เราประสงค์จะไปแน่หรือ?
เพียงแค่นี้ เราก็จะได้ไม่หลงเสียอารมณ์อีก

เหตุการณ์ครั้งนี้ยืนยันกับเราได้ว่า
การพลัดหลงอารมณ์ ไม่ใช่จับเข้าที่เข้าทางครั้งหนึ่งแล้ว
มันจะอยู่กับเราตลอดไป ถ้าตัวเรามิได้ฝึกตัวให้มีสติกำกับตลอด
เราจะพลัดหลงอีกครั้งได้ง่ายมาก
แต่ตราบใดที่เรายังไม่แกร่งพอ เราย่อมต้องก้มหน้านับหนึ่งใหม่เสมอ อย่างไม่ต้องละอาย

ค่าที่ว่า "ชีวิตมิใช่อะไรอื่น นอกจากการเริ่มต้น"
เริ่มต้นอะไร เริ่มต้นในสิ่งที่เหมาะสม ถูกต้อง หลังจากที่เรารู้ตัวว่าผิดไป
ล้มอีกเมื่อไรก็ต้องลุก แม้มันจะเป็นอย่างนี้ตลอดชีวิตก็ตาม

[rainbow]

If there is a way , I will find one ,......
If there is none , I will make one.


ถ้ามันมีหนทางอยู่ , ฉันจะต้องพบเข้าสักเส้นหนึ่งจนได้
แต่ถ้าไม่มีแม้แต่เส้นเดียว , ฉันจะสร้างมันขึ้นมา

นิรนาม

[มุก]

...สวัสดีครับ ผมก็เป็นคนหนึ่งที่ชื่นชอบการปั่นจักรยานทางไกล อ่านบทความของคุณลุงrainbow สำนวนช่างละม้ายคล้าย นักเขียนบทความที่ผมชื่นชอบ ท่านหนึ่งเหลือเกิน ท่านเป็นทั้งนักวิ่ง,นักปั่นและนักเขียน (ผมฝันอยากเขียนให้ได้อย่างท่านผู้นั้น) ....แต่ไม่เอ่ยชื่อละครับ อาจใช่,ไม่ใช่ หรืออาจเป็นวัสถุประสงค์ของคุณลุงrainbow...

...ผมอ่านบทความแล้ว มานึกถึงตัวผมเอง คุณลุงยังไม่รู้จักผม แต่ดูราวกับว่า คุณลุงช่างรู้จักผมดีกว่าตัวผมเสียอีก
...ขอบคุณสำหรับบทความที่ผมไม่ต้องลงทุนพิมพ์แต่ยกไปอธิบายให้ใครๆฟังได้เลยครับ