????...คุณลุงแดง- คุณป้าอ๋อย พา เที่ยว ...???

[Deang-sarapee]

๒๗ พฤศจิกายน ๒๕๖๖ วันนี้เป็นวันลอยกระทง ผมขอส่งความสุข ความสมหวังในชีวิตมายังท่านผู้มีเกียรติและญาติธรรมที่เคารพทุกท่าน ขอให้สิ่งชั่วร้ายต่าง ๆ นานา ตลอดจนสิ่งไม่ดีทั้งหลายทั้งปวงจงลอยไปกับ "กระทง" ที่ทุกท่านจะได้ปล่อยลอยไปในสายน้ำ ฝากพระแม่คงคาพาไปให้ไกลสุดกู่ อย่าได้หวนทวนกลับมาอีก และนับแต่นี้ต่อไปขอความดีทั้งหลาย จงทวนหวนกลับคืนมายังดวงจิตดวงใจ ดวงวิญญาณที่ยังมีลมหายใจนี้ ขอให้ดวงจิตดวงใจดวงวิญญาณดวงนี้ จงพบแต่สิ่งมงคลสมบูรณ์พูลผลด้วย "วิชาและจรณะ" อันมุ่งสู่ความสุขที่แท้จริงคือ "ความพ้นทุกข์" จงทุกท่านทุกคนเทอญ สาธุ สาธุ สาธุ

รำวงลอยกระทง - สุนทราภรณ์ 【LYRIC VIDEO】

สวัสดียามสาย ๆ ของวันลอยกระทง วันนี้เป็นวันแรกที่ผมและคุณนายเริ่มจับจักรยานทดสอบ(ลองปั่น) ครั้งแรกคุณนายไม่อยากให้ฝืน ขอรอให้ครบอย่างน้อยสัก ๒ เดือน (เหลือเวลาอีกแค่อาทิตย์เดียวจะครบ ๒ เดือนครับ) ผมให้เหตุผลว่าสังเกตุอาการแล้ว "OK..sure !!" ขืนนั่ง ๆ นอน ๆ รอเวลาผมไม่ไหวแล้วจริง ๆ "เบื่อครับ" อีกอย่างเราก็แค่ปั่นไปเก็บภาพเพื่อนำมาเล่าเรื่องต่อ เป็นการยืดเส้นยืดสายและออกกำลังเบา ๆ ไม่น่ามีปัญหา "คุณนายยอมครับ ๕๕" จากนี้ไปผมก็มีกิจกรรมหายเบื่อ-หายเหงา และจะพยายามเก็บภาพมาเล่าสู่กันฟังเป็นความรู้ อย่าลืมติดตามเป็นกำลังใจเหมือนเดิมนะครับ

[Deang-sarapee]

นำชมเสาแดนเมืองหรือศาลหลักเมืองเชียงใหม่-ลำพูน พร้อมชมต้นยางที่ใหญ่ที่สุดบนถนนสายนี้


เมื่อ ๑ ต.ค.๖๔ ต้นยางล้มทับศาลหลักเมืองเสียหายด้วยครับ

ต้องกราบขออภัยนะครับ วันที่ เดือน ที่ประทับใต้ภาพทุกภาพ เป็นภาพจริงวันนี้ ๒๗ พ.ย.๖๖ [27 Nov.23] ไม่ใช่ 17 Otb 23 จำวันผิดครับ โรคชรา

[Deang-sarapee]

อรุณสวัสดิ์ท่านที่เคารพทุกท่าน ช่วงเวลาชีวิตของแต่ละคนเดินทางไปตามห้วงแห่งกรรมของตน ไม่มีใครสามารถที่จะไปลิขิตชีวิตใครได้ เช่นกันเมื่อ ๒๘ พ.ย.๖๖ เพื่อนรักสมัยเด็ก ๆ ของผมที่เราเคยยกพวกเข้าตะลุมบอนกัน(อยู่กันคนละคุ้ม) จนวันหนึ่งเราต้องเข้าไปเรียนใน รร.เดียวกัน (ยุพราชวิทยาลัย) ยังไม่พอได้มาร่วมรุ่นเดียวกันในอาชีพ ตชด.คือ ตชด.รุ่น ๒ ค่ายดารารัศมีอีก ยังไม่พอเรามีชื่อเล่นว่า "แดง" เหมือนกันด้วย

ท่าน วีระพันธ์ ศรีวิรัตน์ บัดนี้ท่านได้จากพวกเราไปแล้วในวัย ๗๓ ปีเกือบจะ ๗๔ ปีอีกแค่ ๒ เดือน ทุกครั้งที่เราเจอกัน..พันธ์ จะพูดย้ำเสมอ ๆ ว่า "คิงต้องไปก่อนฮาเน้อ" (มึงต้องตายก่อนกูนะ) เพราะ "คิงปิคตั๋วเป๋นคนดีได้แล้ว ฮา..ยังเลยบ่าเฮ้ย..ฮาเลยฮ้ายกว่าคิง ยมบาลมันบ่าต้องก๋าน มันต้องก๋านคนดี ๆ อย่างคิง ฮาก้อยโตยคิงไปเมื่อลุนเน้อเปื้อน" (มึงกลับเนื้อกลับตัวเป็นคนดีได้แล้ว กู...ยังเลยโว้ย...กูเลยร้ายกว่ามึง ยมบาลมันไม่ต้องการ มันต้องการคนดี ๆ อย่างมึง กูค่อยตามมึงไปทีหลังนะ"....แต่สุดท้ายท่านวีระพันธ์ ฯ ก็ต้องมาจากไปก่อน ไม่ทำตามสัญญาที่คุยกันไว้

นี่ละชีวิตครับ...ไม่มีใครสามารถลิขิตชีวิตตนเองได้ เมื่อวานนี้ ๓๐ พ.ย.๖๖ พวกเรา ตชด.รุ่น ๒ ได้ไปร่วมไว้อาลัยและวางพวงหรีดเคารพศพ ขอให้ดวงวิญญาณของเพื่อนสู่สคิภพ อีกไม่นานก็จะตามเพื่อนไปนะ

เราสองคนคารวะศาลหลักเมืองเก็บภาพมาฝากท่านผู้มีเกียรติพอสมควรแล้ว เราก็เริ่มเดินทางในถนนวัฒนธรรมจากต้นยางที่ ๑ และจะแวะเยี่ยมชมสถานที่สำคัญ ๆ ที่อยู่ ๒ ฝั่งถนนไปจนสุดเขตรับผิดชอบของ อ.สารภีที่บริเวณ ต.ท่าวังตาลอันเป็น Hilight สุด ๆ ของ อ.สารภี นั่นคือ เวียงกุมกามครับ ติดตามเป็นกำลังใจกันไปเรื่อย ๆ นะครับ ขอบคุณมากครับ



139 ปี ต้นยางนา ถนนเส้นเชียงใหม่-ลำพูน เรื่องนี้มีตำนาน I ร้อยเรื่องเมืองล้านนา

[Deang-sarapee]

[Deang-sarapee]

สวัสดีครับท่านผู้มีเกียรติและญาติธรรมที่เคารพรักทุกท่าน เราออกจากโรงงานทำปราสาทและโลงศพเพื่อเดินทางต่อไป ห่างจากโรงงานประมาณ ๒๐๐ ม.ก็มาถึงบ้านที่อยู่อาศัยของครอบครัวเราครับ ย้อนหลังไปเมื่อ ๑ ต.ค.๖๔ บ้านของเราก็โดนภัยพิบัติเหมือนกับ ศาลหลักเมืองคือต้นยางนาต้นที่ ๕๘ ที่ตั้งอยู่ริมถนนหน้าบ้านของเรา ก็โดนพายุพัดโค่นล้มทับบ้านพังเสียหายหนัก ย้อนหลังไปชมข่าวที่ทางไทยพีบีเอส เข้าไปทำข่าวนำเสนอในวันนั้นกันครับ

เรียกร้องแก้ปัญหาต้นยางนาถนนสาย ชม.-ลพ.

[Deang-sarapee]

สวัสดีครับท่านที่เคารพทุกท่าน เดินเรื่องมาถึงวัดปากกอง สารภี ผมก็เกิดอัศจรรย์ใจว่า "ผมมาเป็นเขย บ.ปากกองได้อย่างไร" ย้อนอดีตมันก็แปลกครับ สมัยเด็กช่วงที่ผมเป็นนักดนตรีประจำวงศรีสมเพชร(วงดังของเชียงใหม่) เคยมาเปิดการแสดงที่วัดปากกอง ๒-๓ ครั้ง(สาว ๆ ปากกองสวยครับ) หลังจากนั้นอีกนานเมื่อผมรับราชการ และได้ก่อตั้งวงดนตรี รัศมีดารา (วง ปจว.กก.ตชด.เขต ๕)

ช่วงนี้ละครับที่ผมได้ทราบกิตติศัพท์ ของหลวงพ่อท่าน และวันที่ทีมเราไปแสดงดนตรีที่วัด ก็ได้มีโอกาสกราบนมัสการหลวงพ่อ ท่านก็ได้มอบเหรียญรุ่นแรกให้เราคนละองค์ ประมาณปี ๒๕๒๐-๒๑ ผมได้รับคำสั่งให้ไปปฏิบัติหน้าที่ในสนามชายแดน เหรียญของหลวงพ่อได้คุ้มครองให้แคล้วคลาดปลอดภัยหลายครั้ง จากนั้นสำนึกเหมือนจะผูกพันสารภี เมื่อได้เจอะเจอกับคุณนายคนปากกอง สารภี "ชีวิตที่เกกมะเหรกเกเรของผมจบครับ"

และวันที่เราทั้งสองตกลงใช้ชีวิตร่วมกัน ก็ได้หลวงพ่อมาเป็นประธานสงฆ์ ในวันมงคลสมรสให้กับเรา เมื่อผมได้มาอยู่ บ.ปากกอง ผมยิ่งดีใจเพราะหลวงพ่อท่านยังเป็นสหธรรมิกกับหลวงพ่อ ปัญญา นันทภิกขุ ด้วย ยามใดที่หลวงพ่อปัญญา ฯ ขึ้นเชียงใหม่มักจะมาจำวัดที่ วัดปากกองเสมอ ๆ คิด ๆ ก็อัศจรรย์ใจครับ

ครูบาสิงห์แก้ว วัดปากกอง

[Deang-sarapee]

ช่วงนี้สังเกตุมีแต่เรื่องไม่ค่อยเป็นมงคล "เศร้า ๆ " อย่างไรบอกไม่ถูก หรือว่าเราอินในธรรมเกินไป(ก็เป็นได้) คือไม่วางอุเบกขา จึงพาให้จิตเศร้าหมองไปบ้าง อย่างเช่นเรื่องที่จะนำเสนอต่อไปนี้

จบแล้วนะครับกับกรณีครูที่ตรวจรับอาหารกลางวันแม้ลูกศิษย์ที่เคยเรียนจะยื่นทัดทานอย่างไรแต่ผล สุดท้ายลงเอยโดยการถูก "ปลดออกจากราชการ"

ทางเพจ "วันนั้นเมื่อฉันสอน" ติดตามกรณีครูทำอาหารกลางวันในโรงเรียนขยายโอกาสเลี้ยงเด็กบนดอยซึ่งงบประมาณครอบคลุมแค่ ป.6 แต่นำไปเลี้ยงจนถึง ม.3 คำว่าโรงเรียนขยายโอกาส คือโรงเรียนที่เด็กไม่มีทางเลือก ยากจนและขาดโอกาส ทำให้คนเป็นครูอดไม่ได้ที่จะเห็นลูกศิษย์ทนหิวคนหนึ่งกินอีกคนไม่ได้กิน ไม่มีนิยามใดบนโลกที่บอกว่าเมื่อขึ้น ม.1 ความยากจนจะหมดพ้นไป จึงต้องกระทำไปแบบนั้น

งบเท่าเดิมคนมากขึ้นย่อมกระทบต่อปริมาณและคุณภาพเป็นมูลเหตุให้ผู้ปกครองบางคนไม่พอใจและร้องเรียน แทนที่จะชื่นชมว่างบประมาณเท่านี้แต่สามารถเลี้ยงคนได้มากกว่าที่ให้ กลับหาทางเล่นงาน

ครูชัยยศเองมีชื่อเป็นกรรมการตรวจรับ ซึ่งยอมรับว่าไม่ได้มีความความรอบคอบมากพอโดนหางเลขไปด้วยเนื่องจากมีการเบิกจ่ายไม่เป็นไปตามระเบียบ ผลสุดท้ายไม่ว่าจะทำคุณงามความดีมาขนาดไหน ได้รางวัลอะไร ส่งนักเรียนเรียนต่อถึงปริญญาตรี อุทิศเวลาทั้งชีวิตเพื่อสั่งสอนเด็ก แต่เส้นทางราชการก็ต้องสิ้นสุดลง ไม่มีใครช่วยเหลือได้ ไม่มีอะไรปกป้อง

ผมขอคุยกับครูชัยยศแต่เจ้าตัวเหมือนรับสภาพไปแล้ว สูญสิ้นศรัทธาต่อความดีงามไม่อยากที่จะคุยกับผม จนกระทั่งเย็นแกจึงยอมเล่าเพื่อเป็นอุทาหรณ์

ผู้ชายคนหนึ่งที่ใช้เงินตัวเองส่งเสียลูกศิษย์บ่มเพาะและสั่งสอนจนเรียนจบได้ดีมีการมีงาน มั่นใจอย่างแน่แท้ว่าเขาไม่ได้มีผลประโยชน์จากอาหารกลางวันนี้ แต่ต้องมาจบเส้นทางราชการลงเพราะมีชื่อเป็นกรรมการตรวจรับทั้งที่เขาไม่เคยได้รับผลประโยชน์อันใดจากมัน

ด้วยคำตัดสินที่เบ็ดเสร็จเด็ดขาด ไม่มีสถานอื่นใดนอกจากออกจากราชการเท่านั้น ครูชัยยศยอมรับว่าไม่ได้มีความรู้มากมายในเรื่องพัสดุเพราะตนเป็นครูผู้สอน แต่ความผิดที่ได้รับนั้นตนไม่ได้ประโยชน์แต่กับลงทัณฑ์อย่างสาหัส ไม่มีรอมชอม และถูกตราหน้าว่าผิดฐานละเว้นการปฏิบัติหน้าที่โดยทุจริต

คนที่ไม่เคยได้ประโยชน์อันใดจากสิ่งที่ทำกลายเป็นคน "ทุจริต"

ใครที่ผ่านไปทางอมก๋อยก็ฝากอุดหนุนโรตีของครูเขาด้วยนะครับ เพราะนั่นคืออาชีพเดียวที่เขาหลงเหลืออยู่ ชายที่อุทิศทั้งชีวิตเพื่อนักเรียนหมดสิ้นแล้วทุกสิ่ง

เรื่องนี้อยากให้เกิดการเปลี่ยนแปลง ผู้เขียนเห็นว่าในโรงเรียนขยายโอกาส ถ้าโรงเรียนบริหารจัดการได้ก็ควรให้เลี้ยงได้ถึง ม.3 เลย หรือจะให้ดีก็ควรมีงบประมาณมาเพิ่ม

ความยุติธรรมที่มาช้า คือความอุยติธรรม บางทีผมก็สงสัยนะว่าทำไมครูไทยต้องมาทำอะไรแบบนี้ เนื้อไม่ได้กินหนังไม่ได้รองนั่งยังเอากระดูกมาแขวนคอ เมื่อไหร่จะให้ครูได้ต่อสู้แค่กับความไม่รู้ของนักเรียนเพียงอย่างเดียว นี่คือสิ่งที่กระทำต่อครูโดยระบบการศึกษา ครูไม่ได้ประโยชน์จากการตรวจรับแต่เวลาลงทัณฑ์ ประหัตประหารกันถึงขีดสุด

เรื่องนี้เป็นอุทาหรณ์ให้กับครูรุ่นใหม่ว่าหากไม่อยากออกจากราชการและอยู่จนเกษียณอย่าไปยุ่งกับการตรวจรับ ไม่รู้อย่าเซ็น ไม่แน่ใจอย่าเซ็น ไม่ละเอียดอย่าเซ็น ผิดมาจะอ้างไม่รู้ไม่ได้ เพราะไม่มีความดีใดปกป้องคุณได้ และเรื่องนี้จะยังเป็นชะตากรรมที่ครูไทยต้องพบเจอสืบไป

หากคุณคิดว่าสิ่งที่ครูคนหนึ่งที่ทำเพื่อเด็กเหมาะสมแล้วก็เลื่อนผ่านโพสนี้ไปไม่ใช่เรื่องของเราซักหน่อย แต่หากคุณคิดว่ามันไม่ถูกต้องโปรดช่วยแชร์เรื่องราวนี้ออกไปเพื่อช่วยเหลือให้มนุษย์ผู้หนึ่งยังไม่สิ้นศรัทธาในความถูกต้องและขอให้ทบทวนเพื่อมีการเปลี่ยนแปลง

Chaiyot Suktor

เรื่องราวแบบนี้ผมก็ผ่านมาเยอะครับ หวุดหวิด ๆ ให้ออก ไล่ออก เหมือนกัน (อาศัยบุญ บารมีแต่ปางหลังกับความซื่อสัตย์ จริงใจเป็นที่ตั้ง จึงรอดมาได้) เคยใช้หนี้แทนลูกน้องเพราะตรวจรับงาน เพราะเชื่อใจ...ในคณะกรรมการ เขาบอกตรวจสอบแล้ว เรางานเยอะในฐานะประธาน ก็เชื่อใจคน...สุดท้ายจนใจเอง..สนน.(สมน้ำหน้า) แต่ในรายของครูแว่ว ๆ ข่าวดีอาจจะรอด เป็นกำลังใจให้ละกันครับ

[Deang-sarapee]

สวัสดีครับท่านผู้มีเกียรติที่เคารพ มีข่าวคราวที่เพื่อน ๆ เขาส่งมาให้ผมรับทราบในทางไลน์ ผมก็ขออนุญาตินำมาเผยแพร่ เป็นข้อคิดสำหรับท่านผู้ปกครอง ครูบาอาจารย์และผู้มีหน้าที่เกี่ยวข้องที่จะคิดกันแก้ไข(เรื่องนี้มีมานานพอสมควรตอนนี้เริ่มมีผลแล้ว)

#ภาษาอังกฤษกับคนไทย

เห็นข่าวว่า ภาษาอังกฤษของคนไทยอยู่อันดับที่ 101 จาก 113 ประเทศ ต่ำกว่าพม่า กัมพูชา ไม่น่าแปลกใจ แต่รู้สึกสมเพศเวทนาการศึกษาไทย ที่ไม่รู้ร้อนรู้หนาว ซ้ำยังเคยมีรัฐมนตรีศึกษาฯ ที่พูดแบบกบในกะลาว่า “ภาษาอังกฤษไม่ใช่ภาษาแม่เรา” ไม่ได้สนใจให้มีการเรียนการสอนที่ดีมีประสิทธิภาพ

คงไม่ใช่แต่ภาษาอังกฤษ แม้แต่ภาษาไทยเองก็เถอะ อ่านออกเขียนได้แค่ไหน ไม่ต้องพูดถึงวิชาอื่นๆ ตั้งแต่ประถมไปจนถึงมหาวิทยาลัย จึงไม่แปลก ที่ได้ปริญญาแต่หางานทำไม่ได้ ทั้งๆ ที่ขาดแรงงานในภาคธุรกิจ อุตสาหกรรมจำนวนมาก เพราะเรียนทุกอย่างแบบท่องจำ แต่ทำไม่เป็น

ครูสอนภาษาอังกฤษเก่งๆ บอกว่า คนไทยเรียนภาษาอังกฤษ (ให้ตาย) ก็พูดไม่ได้ เขียนไม่เป็น ฟังไม่รู้เรื่อง เพราะเรียนเพื่อไปสอบ สอบเสร็จก็ลืมหมด เพราะเรียนแบบท่องจำ

ภาษาเป็นเครื่องมือสื่อสาร เป็น “รูปแบบชีวิต” ถ้าไม่ใช้ ไม่ซึมซับให้เป็นส่วนหนึ่งของชีวิต เป็นลมหายใจเข้าออก ก็ไม่มีประโยชน์ ไม่นานก็ลืม ยิ่งวันนี้มีมือถือ มีอินเทอร์เน็ต มีโซเชียล มีเทคโนโลยีที่แปลได้ “ไฟปรารถนา” (passion) ทีจะเรียนภาษาก็ยิ่งน้อยลงไปอีก

คนวันนี้ไม่ได้สนใจภาษาในฐานะรูปแบบชีวิต ที่มีมิติทางจิตวิญญาณอยู่ในนั้น สนใจแต่ว่าเป็นเพียงเครื่องมือสื่อสารเท่านั้น ไม่รู้ก็สื่อได้ แล้วจะเรียนไปทำไม

เมืองไทยวันนี้มีครูภาษาอังกฤษเก่งๆ มากมาย ทั้งฝรั่งและคนไทย มีวิธีการเรียนภาษาในอินเทอร์เน็ตที่ทันสมัยและมีประสิทธิภาพมาก แต่ระบบการศึกษาและครูภาษาอังกฤษในโรงเรียนที่ไม่ดี ทำให้เด็กไทยเรียนไปก็ไม่รู้ภาษาอังกฤษ

การเรียนภาษาอังกฤษไม่ได้ช่วยให้สื่อสารได้เท่านั้น แต่เป็นการเปิดโลกทัศน์ชีวทัศน์ให้กว้างขึ้น ให้เป็นสากล ให้เข้าใจโลก เข้าใจคนอื่นที่แตกต่างทางวัฒนธรรม แต่มีความเหมือนเมื่อปรับตัวให้เป็นสากล

การรู้ภาษาอังกฤษจะทำให้เกิดความเชื่อมั่นในตัวเอง

ขออนุญาตพูดจากประสบการณ์ (จะว่าอวดก็ยอมให้ว่า) ผมเรียนภาษาอังกฤษกับมิชชันนารีชาวฝรั่งเศสในโรงเรียนประจำ ตอนอายุ 10 ขวบ ชั้นม. 1 (เท่ากับป.5 วันนี้) ปีเดียวก็อ่านออกเขียนได้ พูดได้ขั้นพื้นฐาน 2-3 ปี อ่านหนังสือนวนิยายภาษาอังกฤษที่เขาทำให้ง่ายหลายระดับได้

นั่นเมื่อ 65 ปีที่แล้ว ยังไม่มีทีวี ไม่มีมือถือ ครูฝรั่งมีวิธีสอนที่ดีมาก มีแรงจูงใจให้เด็กเรียนภาษาอังกฤษ และใช้ภาษาอังกฤษด้วยการเขียนตอบคำถามท้ายหนังสือนวนิยาย แล้วรวมเป็นคะแนนเอาไปแลกของในร้านเล็กๆ มีขนมและของที่เด็กๆ อยากได้ ให้ท่องบทสนทนาแล้วเอาไปคุยกันเอง นับเป็นคะแนนด้วย ให้ฝึกสนทนากันในห้องเรียน

บางครั้งมีฝรั่งไปเยี่ยมที่โรงเรียน พวกเราไม่ได้วิ่งหนี แต่วิ่งไปหาฝรั่งเพื่อสนทนาภาษาอังกฤษ นอกนั้น เรายังเรียนภาษาละติน ภาษาฝรั่งเศส ทำให้รู้ “เคล็ดลับ” และ “คุณค่า” ของการเรียนภาษา เมื่อไปยุโรปผมก็เรียนภาษาอิตาเลียน ภาษาเยอรมัน ภาษาสเปน ด้วยทัศนคติที่เป็นบวก และวิธีการที่ใด้ผล

แต่ถ้าเรียนแล้วไม่ได้ใช้อีกอย่างภาษาฮีบรูและภาษากรีก ที่เรียนเพียงปีเดียวเพื่อประกอบการศึกษาพระคัมภีร์ไบเบิล ก็คืนครูไป วันนี้จำอะไรไม่ได้ จึงพอเข้าใจคนเรียนภาษาอังกฤษที่สอบเสร็จก็คืนครู

ถ้ารู้หลายภาษา ทำให้มองโลกได้กว้างกว่ารู้ภาษาเดียว ทำไมเราไม่เรียนหลายภาษา อย่างภาษาเพื่อนบ้าน

รัฐบาลคิดแต่จะ “ขายวัฒนธรรม” แต่ไม่สนใจปฏิรูปการศึกษา สุดท้ายก็ได้แต่ไปลอกเลียนแบบเขา เพราะการศึกษาทำให้คิดเป็น สร้างนวัตกรรมได้ รวมทั้งทำให้ของดีที่เรามีอยู่มีเสน่ห์มากยิ่งขึ้น

รัฐบาลและกระทรวงศึกษาฯ อย่ารอให้เด็กๆ เดินขบวนมาถอนหงอกเลย โลกเปลี่ยนไปแล้ว และสิ่งที่ขับเคลื่อนการเปลี่ยนแปลง คือ ความรู้

และสิ่งที่เป็นเหมือนน้ำมันหล่อลื่น คือ ภาษา ที่จะทำให้เข้าถึงข้อมูล ข่าวสาร ความรู้ ซึ่งมีอยู่ “ในมือ” ของทุกคน

เสรี พพ 5 ธ.ค. 66

[Deang-sarapee]

วัดสารภี บนถนนสายต้นยาง เชียงใหม่-ลำพูน เคยเข้าไปชมหรือยัง


ที่วัดช่างเคิ่ง ต.สารภี อ.สารภี จ.เชียงใหม่ ชาวบ้านแห่รับใบสลากกินแบ่งรัฐบาลอย่างคึกคัก

[Deang-sarapee]

สวัสดียามบ่ายครับ เมื่อเช้าเราสองคนได้ปั่นออกกำลังตามปกติ แต่เช้านี้เราต้องไปตามภารกิจที่ค้างไว้นั่นคือสำรวจ ถนนวัฒนธรรม อ.สารภี (ถนนต้นยาง) ตอนนี้จะเป็นเรื่องราวเขต ต.ยางเนิ้ง ต่อจาก ต.สารภีครับ ก่อนอื่นเราไปทำความรู้จักเรื่องราวของ ต.ยางเนิ้งกับชุดวีดีโอ ของทางเทศบาลกันก่อนนะครับ

เทศบาลตำบลยางเนิ้ง อ สารภี จ.เชียงใหม่

[Deang-sarapee]

เคยสังเกตไหม เวลาที่คุณอารมณ์ดี ครอบครัวคุณ การงานของคุณ สุขภาพของคุณ การเงินของคุณจะดีตาม

เมื่อใดที่การเงินไม่ดี สุขภาพจะเสีย ครอบครัวจะวุ่นวาย เงินทองจะติดขัด!

จึงต้องหมั่นเตือนตัวเองว่า
"อย่าพกสีหน้าที่บูดบึ้งออกบ้าน
อย่าใช้โทสะจัดการเรื่องราว
อย่าปล่อยให้ความกลัดกลุ้มส่งเข้านอน
อย่าอารมณ์ร้อนตลอดเวลา"

สิ่งที่พึงทำเมื่อตื่นนอน คือ หาหนังสือดี ๆ อ่านสักหนึ่งบท และบอกกับตัวเองว่า "วันนี้ฉันจะคุมอารมณ์ให้ดี"

เก็บไว้เป็นคติเตือนตนว่า
อารมณ์อย่าสูงกว่าตำแหน่ง
ตำแหน่งอย่าสูงว่าคุณธรรม
ทรัพย์สินอย่าสูงกว่าปัญญา
ตัณหาอย่าสูงกว่าศักยภาพ

อารมณ์คือฮวงจุ้ย
คุมอารณ์ได้ ทำการใดย่อมพบความสำเร็จ

นุสนธิ์บุคส์

[youtube]https://youtube.com/shorts/0Ac86-3ZuAg[/youtube]

สวัสดียามเย็น ๆ ของฤดูหนาวที่ยังคงต้องนอนเปิดแอร์ครับ ทุกสิ่งทุกอย่างมันไม่แน่นอน มันเปลี่ยนแปลงได้ ทำใจให้ร่ม ๆ อยู่กับปัจจุบันให้มีความสุข อดีตที่ผ่านไปกับอนาคตที่ยังมาไม่ถึง มันสุดเอื้อมจริงๆ คงมีแต่ปัจจุบันเท่านั้นที่ต้อง "คิดดี ทำดี พูดดี" เพื่ออนาคต นี่เหลือเวลาอีกแค่ ๑๔ วันเราก็จะฉลองปีใหม่ ๒๕๖๗ กันอีกแล้ว ระยะนี้ทั้งสุขภาพ ทั้งภาระหน้าที่ต่างรุมเร้าเข้ามาเรียกว่า จัดตารางชีวิตแทบไม่ทัน(ใครเป็นเหมือนผมบ้าง?) อยากจะบอก "ชีวิตมีแต่ทุกข์เท่านั้น" ตราบใดที่ยังไม่บรรลุเราก็ต้องพยายามต่อไป

[Deang-sarapee]

สงสารจัง...(จากท่านสมพงษ์ นรินทร์สุขสันติ นักธุรกิจ อสังหาริมทรัพย์) เป็นจดหมายจากแม่ ถึงลูกทั้งสี่ ก่อนจากโลกนี้ไป

" หากชาติหน้ามีจริง ขออย่าให้พวกเราต้องมาเจอกันอีกเลยนะลูกๆทั้งสี่คนของแม่"

เมื่อวันที่ 2 มีนาคม ที่ผ่านมา แม่มีอายุครบ 80 ปี แม่ให้กำเนิดลูกชายถึง 4 คน แล้วยังช่วยลูกๆ ดูแลเลี้ยงหลานอีก 8 คน ก็เท่ากับว่า..ในชั่วชีวิตนี้ของแม่ แม่..ได้ใช้สองมือของแม่เลี้ยงดูอุ้มชูลูกๆหลานๆ ด้วยความรักถึง 12 คน แต่ทว่า ตอนนี้ แม่แก่แล้ว แก่จนต้องคอยมองดูสีหน้าของพวกแก เพื่อความอยู่รอดของตัวแม่เอง โดยเฉพาะเมื่อสี่ห้าปีก่อน ตอนที่พ่อของพวกแกเสียไปแล้ว แม่รู้สึกได้ทันทีถึงความรำคาญที่พวกแกปฏิบัติตนต่อแม่ และนับวันยิ่งย่ำแย่เข้าไปทุกที

ตอนที่พ่อของพวกแกจากไปใหม่ๆ แม่หวังเหลือเกินว่า..จะมีลูกคนไหน สักคนที่จะยื่นมือมารับแม่ไปอยู่ที่บ้าน บอกตรงๆว่า..แม่อยากใช้ชีวิตอยู่กับพวกแก จะคนไหนก็ได้แม่ยินดีทั้งนั้น แต่รอแล้วรอเล่า สองเดือนผ่านไป แม่จำต้องทำใจ..ยอมรับสภาพของความเป็นจริง ไม่มีลูกคนไหนยอมรับแม่ไปอยู่ด้วยเลย โชคยังดีที่พวกแกยังพอมีน้ำใจ เหลืออยู่บ้าง ที่ในเวลานั้นพวกแกทั้งสี่ผลัดเวรมาเป็นเพื่อนแม่ ที่บ้านทุกคืน แบ่งกันคนละสัปดาห์ แม่ก็ไม่กลัวอะไรอีกแล้ว ในตอนกลางคืน แต่คิดดูแล้วแม่ก็มีอายุอยู่มาถึงป่านนี้ จะต้องไปกลัวอะไรอีก.

แต่สิ่งที่แม่กลัวที่สุดคือ..ความเหงา ลูกๆของแม่ทุกๆคน พวกแก..มาอยู่เป็นเพื่อนแม่ รวมเวลาทั้งสิ้นเป็นเวลา 1 ปี กับ 9 เดือน หรือประมาณ 630 วัน ในฐานะของคนเป็นแม่ รู้สึกขอบคุณน้ำใจของพวกแกที่มอบให้ในครั้งนั้น ช่วงแรกๆ ที่มาอยู่เป็นเพื่อนแม่ ทุกอย่างดูดีมีความเอื้ออาทรให้แม่อยู่บ้าง แต่พอวันเวลาค่อยๆผ่านไป สีหน้าของพวกแกก็แลดูย่ำแย่ลงทุกวัน พอเหยียบเข้ามาถึงบ้านแม่ ไม่มีคำทักทายสักคำเวลาออกจากบ้าน คำอำลาสักคำก็ไม่มีเช่นกัน

แม่เหมือนสิ่งไม่มีชีวิตชิ้นหนึ่งที่ถูกวางอยู่กลางบ้าน บางครั้งก็รู้สึกเหมือนกับว่า..พวกแกกำลังเดินเข้าออกโรงแรมแล้วมียายแก่แปลกหน้า ที่นั่งมองหน้าพวกแกที่เดินผ่านไปมา เหมือนเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ไม่มีความผูกพันกันเลยแม้แต่น้อย

แม่กลัวที่จะทำให้พวกแกรำคาญหรือรังเกียจ แม่ไม่ได้กินข้าวฟรีของพวกแกแม้แต่คำเดียว เสื้อผ้าข้าวของแม่ ก็ซื้อเองทุกอย่าง แม้กระทั่งสตางค์แดงเดียวก็ไม่เคยใช้ของพวกแก เพียงแค่พวกแกยอมแวะมาอยู่เป็นเพื่อนแม่บ้าง แค่นั้น..แม่ก็รู้สึกเป็นบุญคุณเหลือหลายแล้ว ถึงแม้แม่จะพยายามวางตัวอย่างระมัดระวังที่สุด ไม่เคยไปยุ่งเกี่ยวชีวิตส่วนตัวของพวกแกเลย แต่พวกแกทุกคน ก็ค่อยๆห่างหาย จากบ้านแม่ไปทีละคน แบบไม่ต้องมีคำร่ำลา ไม่มีใครแวะมาเยี่ยมเยียนแม่อีก แต่ยัดเยียดเอาความเหงามามอบให้แม่แบบไม่มีความปราณีกันเลย

ชีวิตหลังจากนั้นเป็นต้นมา แม่รู้ตัวว่าแม่ต้องเดินด้วยเท้าตัวเองทุกฝีก้าว ต้องพึ่งพาตัวเองทุกอย่างด้วยสองมือของแม่เอง มันยากลำบาก สำหรับคนแก่อย่างแม่พอสมควร ชีวิตที่เต็มไปด้วยความหงอยเหงาและเศร้าหมองนั้น จะมีอายุยืนยาวไปทำไม ช่วงเวลานี้..แม่รู้สึกแน่นหน้าอกมากขึ้นทุกวัน แม่ไม่ได้บอกใคร แท้จริงแล้วก็ไม่รู้จะหันหน้าไปบอกใคร. แม่หวังเป็นอย่างยิ่งว่า โรคภัยไข้เจ็บจะกรุณารีบนำพาแม่จากโลกนี้ไปในเร็ววัน ถ้าเป็นเช่นนั้นได้ แม่ก็รู้สึกว่า ชะตาชีวิตยังคงมีความปราณีต่อแม่บ้าง

หลายคืนก่อน แม่ฝันถึงพ่อของพวกแก พ่อยิ้ม บอกกับแม่ว่า "ไปกันเถอะพ่อมารับแล้ว ไปกับพ่อแล้วแม่จะไม่หงอยเหงาอีกต่อไป"

ตื่นมากลางดึก มองไปบนท้องฟ้าเห็นมีแต่ดาวเต็มฟ้า พระจันทร์ส่องแสงนวลสบายตา ในคืนที่บรรยากาศสงบเงียบเช่นนี้ แม่ฝันถึงพ่อของพวกแก พ่อที่กำลังจะมารับแม่ไป
แม่ขอขอบคุณความรักอันแสนอบอุ่น ที่พ่อได้มอบให้กับแม่มาทั้งชีวิต มันคือสิ่งที่มีค่าที่สุดสิ่งเดียวในชีวิตนี้ของแม่

แม่รู้ตัวว่า..มันคงถึงเวลาแล้ว จึงได้ตัดสินใจเขียนจดหมายฉบับนี้ทิ้งไว้ ความสัมพันธ์ของความเป็นแม่ลูกระหว่างเรา มันก็คงใกล้จะจบเต็มแก่แล้ว แม่มีผมขาวอยู่เต็มหัว แม่ขอใช้ผมขาวทุกเส้นบนหัวสาบานว่า แม่รู้สึกขอบคุณและซาบซึ้งถึงการแวะเวียนมาอยู่เป็นเพื่อนแม่ของลูก นอกจากประโยคนี้แล้ว ยังมีคำพูดที่แม่อยากจะบอกกล่าวก่อนตายว่า

"แม่เสียใจที่สุดที่ให้กำเนิดพวกแก
มาทั้งสี่คน หากชาติหน้ามีจริง
ขออย่าให้พวกเราต้องมาเจอกันอีกเลย"

ในฐานะของคนเป็นแม่ แม่คงไม่ใจร้ายพอที่จะสาปแช่งพวกแก แต่แม่กลับหวังว่า ในยามแก่เฒ่าของพวกแกทั้งสี่คน ขอให้ทุกคนจงพบแต่ความสงบสุขในยามชรา คงไม่ถูกลูกๆของพวกแกทั้ง 8 คน ทอดทิ้ง ความผูกพันระหว่างเราก็คงจบลงเพียงเท่านี้ อะไรที่ตั้งใจจะกล่าว ก็ได้ถ่ายทอดด้วยความอาดูร ออกมาจากใจจนหมดแล้ว ขอให้ทุกอย่างจบสิ้นลงแค่ชาตินี้ชาติเดียว คิดว่ามันก็เกินพอแล้ว

จากแม่

หลังจากนั้นไม่นาน ..คุณแม่ท่านนี้ ก็ได้จากโลกนี้ไปจริงๆ บนเตียงตัวเองอย่างสงบ ในมือ..ถือรูปถ่ายที่เคยถ่ายไว้คู่กับสามี เพียงแค่สองคนเท่านั้น

อ่านแล้วรู้สึกสะท้านใจเข้าใจถึงความรู้สึกของผู้เป็น "แม่"ได้ดีที่สุด เพราะ เราก็คือ แม่คนหนึ่งซึ่งบางครั้งก็รู้สึก น้อยใจ เศร้า และมีน้ำตาเพราะลูก คนที่เรารักมากที่สุด แต่ลูก ไม่ได้รักแม่เหมือนดั่งเรารักเขา ในความเป็นแม่ ไม่เคยโกรธ หรือเกลียดลูกสักครั้ง แต่ลึกๆในใจปรารถนาเหลือเกิน อยากเห็นความน่ารักของลูกเหมือนในยามวัยเด็กขอความชื่นใจเป็นน้ำหล่อเลี้ยง ให้หญิงแก่ๆคนหนึ่งได้รับความสุข ก่อนที่เขาจะลาจากเจ้าไป และเมื่อถึงวันนั้น มันอาจจะสายไปแล้ว ถ้าลูกยังคิดไม่ได้ เรายินดีและดีใจมาก ที่เพื่อนๆบางคนยังมี "พระในบ้าน" ให้ได้มีโอกาสตอบแทนบุญท่าน และดูแลเป็นอย่างดี ร้อยหมึ่นพันความดีไม่เท่าแรงกตัญญูเพียงหนึ่ง"

# รักแม่มากๆ เหมือนดั่งแม่รักเรานะคะชะเง้อชะแง้แลหา ลูกหลาน มาเยี่ยมหาเหมือนดั่งหมาเหงา รอเจ้าของ


สวัสดียามสายๆ ใกล้เที่ยงของวันอังคารที่ ๑๙/๑๒/๖๖ บทความเศร้า กินใจข้างต้นที่นำมาเสนอวันนี้ สำหรับผมไม่มีแม่แล้วแต่อ่านแล้วน้ำตาไหล คิดถึงแม่ครับ จึงขอนำมาลงไว้ให้เป็นกุศลผลบุญ เผื่อว่าลูก ๆ ที่ยังมีแม่อยู่จะได้หันกลับไปดูแลพระในบ้านอย่าทอดทิ้งท่านแบบข้างต้นนะครับ

เราไปเที่ยวกันต่อนะครับ ผมจะพาท่องเที่ยวถนนวัฒนธรรมต้นยางสารภีกัน หลังจากที่พาไปหยุดอยู่ที่สถานีรถไฟเพื่อเก็บภาพ ตอนนี้ได้เวลาออกจากสถานีรถไฟกันแล้ว เราจูงจักรยานมาที่หน้าสถานี พาจักรยานเลี้ยวขวาปั่นไปสัก ๓๐๐ ม.ก็จะเจอซอยซ้ายมือ เพื่อมุ่งออกไปถนนต้นยางเป็นที่ตั้งของวัดแสนหลวง ซึ่งจุดนี้ก็จะเป็นจุดเริ่มต้นของถนนคนเดินฝั่งมาทาง จ.ลำพูน ยาวไปจนถึงขัวขาว(สะพานขาว)ถ้ามาจากเชียงใหม่ ระยะทางประมาณ ๕๐๐ ม.กว่า ๆ ทุก ๆ วันเสาร์เวลาบ่าย ๆ ก็จะมีถนนคนเดินให้ชาวบ้านนำสินค้ามาขายมีหลากหลาย สำหรับตัวผมเองไม่ถนัดที่จะไปเดิน แต่เมื่อเสาร์ที่ผ่านมา (๑๖/๑๒/๖๖) ต้องไปเก็บภาพเพื่อมานำเสนอ ก็ได้เปิดหูเปิดตา ทดสอบจิตว่าจะเข้มแข็งต่อ"ผัสสะ"ไหม? สนุกมากครับ


ถนนคนเดินยางเนิ้ง

[Deang-sarapee]

สวัสดียามสาย ๆ ของวันศุกร์ที่ ๒๒/๑๒/๖๖ วันศุกร์ขอนำเสนอเรื่องดี ๆ มีความสุขดีกว่านะครับ ไปเลยครับ

ความรู้สึกกตัญญู มันดำรงอยู่ในจิตวิญญาณบูรพา

อาจารย์คริส และอาจารย์ซูซาน .. ๒ สามีภรรยา และเพื่อน ๆ เคยมาเที่ยวสวนเมื่อก่อนเกิดโรคระบาดโควิดโดยปกติอาจารย์ทั้ง ๒ คน จะมาประเทศไทยทุกปี .. แต่ด้วยสุขภาพที่ไม่อำนวย จึงไม่สามารถเดินทางไกลได้ อ.คริส และซูซาน .. พักอาศัยอยู่ที่เกาะแวนคูเวอร์ ประเทศแคนาดา มีลูก ๕คน เป็นลูกเชื้อชาติเวียดนาม ๒ / ลูกเชื้อชาติไทย ๒ และลูกเชื้อชาติเกาหลีใต้ ๑ ทั้งหมดเป็นลูกบุญธรรม ที่จดทะเบียนถูกต้องตามกฎหมาย ตั้งแต่การขอที่ประเทศต้นทาง จนถึงปลายทางกฎหมายของแคนาดา

อ.ทั้งสอง ไม่มีลูกของตนเอง .. เมื่อเดินทางไปเวียดนาม พบเด็กกำพร้าอายุ ๕-๗ ขวบ จึงอยากจะขอนำไปเลี้ยงติดต่อเจ้าหน้าที่สถานสงเคราะห์ .. เจ้าหน้าที่บอกว่า เด็กคนที่อาจารย์ขอเลี้ยง เธอมีพี่น้องอีก ๑ คน ..อาจารย์จะไม่แยกพี่น้องออกจากกัน จึงรับทั้งคู่ไว้

ต่อมาเมื่อเดินทางมาประเทศไทย พบเด็กกำพร้าที่สถานสงเคราะห์สงขลา อายุ ๕-๖ ขวบ จึงอยากขอมาเลี้ยง .. เจ้าหน้าที่บอกว่า เขามีน้องชายที่ถูกทิ้งไว้ .. อาจารย์ไม่อยากแยกความเป็นพี่น้อง จึงรับไว้ทั้งคู่เช่นกัน

เมื่อเดินทางไปเกาหลีใต้ ระหว่างท่าเรือแห่งหนึ่ง พบเห็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ๕-๖ ขวบ แอบอยู่มุมหนึ่งกำลังนั่งร้องไห้ .. อาจารย์เกิดความสงสาร เมื่อรู้ว่าถูกผู้ปกครองนำมาทิ้ง จึงตัดสินใจอุปการะ การอุปการะ เป็นไปตามกระบวนการกฎหมาย คือแจ้งขอกับเจ้าหน้าที่ของประเทศนั้น ๆ .. แล้วนำเอกสารไปรับรองกับประเทศของตนเอง เด็ก ๕ คน . จากบูรพาทิศ .. สู่เกาะแวนคูเวอร์ ..

๓๐-๔๐ ปีผ่านไป อาจารย์ส่งเด็ก ๆ ทั้งหมดเรียนสำเร็จเท่าที่ความสามารถจะเรียนได้ และเติบโตทำงานอย่างมั่งคง .อาจารย์คริส จะเล่าประวัติของลูก ๆ แต่ละคนให้ฟัง ให้เขาและเธอรู้ว่า เป็นคนชาติไหน มาจากที่ไหน โดยไม่ปิดบัง ทั้ง ๕ คน จำภาษาแผ่นดินแม่ไม่ได้ .. เรียนรู้ภาษา วัฒนธรรม วิถีชีวิต ความคิด แบบตะวันตกทั้งหมด จนเมื่อปีที่ผ่านมานี้ อ. ซูซาน ภรรยาของ อ.คริส ป่วย / แม่ ป่วย .. อยู่กับ พ่อ สองคน ส่วนลูก ๆ ใช้ชีวิตข้างนอก มีบ้านมีครอบครัวของตนเอง ตามวิถีแบบฝรั่งแต่ใครจะไปคิด .. ลูก ๆ ทั้งหมด ๕ คน .. คุยกันและตัดสินใจกัน พากันกลับมาบ้านพ่อ โดยยอมย้ายงาน ยอมปล่อยบ้านที่อยู่อีกเมืองหนึ่งให้คนเช่า เพื่อกลับมาดูแลพ่อแม่ อ.คริส ผู้เป็นพ่อ (บุญธรรม) เล่าว่า เป็นความโชคดีของเขาและภรรยา เหมือนฝันที่ลูก ๆ มีความกตัญญู เช่นนี้ โดยปกติ การดูแลพ่อแม่ผู้แก่เฒ่า ในความรู้สึกของฝรั่งจะไม่ลึกซึ้งจริงจังเช่นชาวเอเซีย

คนแก่เฒ่าฝรั่งส่วนใหญ่จะอยู่เพียงลำพัง รัฐมีสวัสดิการดูแล ลูก ๆ ฝรั่งแยกบ้านแยกครอบครัวออกไป ใช้เพียงโทรศัพท์ส่งความห่วงใยโทรหา - นาน ๆ ในเทศกาลสำคัญ ๆ เช่น คริสต์มาส ถึงมาพบปะร่วมโต๊ะอาหาร แต่ลูกทั้ง ๕ คน .. กลับทยอยกันกลับมา เพื่อดูแลชีวิตประจำวันพ่อแม่ ดูแลบ้าน นั่งพูดคุยเฝ้า ตั้งแต่เช้าจนถึงเข้านอนทั้งหมด พวกเขาพวกเธอ ตกลงกันเอง แบ่งหน้าที่กันเองอย่างเต็มใจ

ลูกคนหนึ่งพูดว่า .. ถ้าเธอไม่มีพ่อและแม่ ก็ไม่มีหนูในวันนี้ - พ่อแม่ทั้งคู่ไม่ได้ให้กำเนิดหนู แต่ให้ชีวิตใหม่กับหนู ให้การศึกษา ให้โอกาส และให้อิสระในการเลือกและการคิด พวกเธอพวกเขา ไม่รู้หรอกว่า ? คำว่ากตัญญูในศัพท์วิชาการ ในภาษาฝรั่ง มันมีความหมายอย่างไร ? แต่มันผุดขึ้นมาในความรู้สึกของพวกเขา .. อธิบายออกไปคนนอกก็ยากจะเข้าใจ อ.คริส และ อ.ซูซาน บอกว่า > ตัวเขาและภรรยาโชคดี .. เพราะการเลี้ยงลูกที่ไม่ใช่ลูกของตัวเอง นับเป็นความเสี่ยง อย่างหนึ่ง !

ผมฟังแล้วผมตื้นตัน อยากบอกอาจารย์ทั้งสอง ว่า ไม่ใช่ความโชคดีครับ แต่เป็นบุญในวาสนาของอาจารย์ .คำว่าบุญและวาสนา อธิบายเป็นภาษาอังกฤษไม่ถูก แต่ "ความกตัญญู" ที่ลูกทั้ง ๕ คน .. (อันเป็นคนเชื้อสายเวียดนาม ๒ คนเชื้อสายไทย ๒ และคนเชื้อสายเกาหลี ๑) .. มันคือจิตวิญญาณแห่งชาวบูรพา มาตรแม้นแต่ละคน ขาดหายจากแผ่นดินแม่ ไม่เคยได้กลับมา จนพูดภาษาแผ่นดินตนไม่ได้เลย แต่การกตัญญู มันเป็นวิญญาณของชาวบูรพา มันปรากฎขึ้นมาเองอย่างอัศจรรย์ ที่มิอาจลบล้างให้หายไปได้

พระพุทธเจ้าทรงตรัสไว้อย่างชัดเจนว่า คนดี จะต้องมีเครื่องหมาย 2 ประการ คือ กตัญญู แปลว่า รู้คุณ และกตเวที แปลว่า ตอบแทนคุณ

ผู้ที่มีคุณต่อเรานั้นมีมาก แต่ในที่นี้จะขอยกมากล่าวเฉพาะบิดาและมารดา ท่านทั้งสองเป็นผู้ให้ชีวิตแก่เรา เรามีวันนี้ได้ก็เพราะท่าน ร่างกายตัวตนเรา มีราคาแพงมากที่สุดในโลก แต่ร่างกายตัวตนของเรานี้ได้มาฟรีๆ โดยบิดามารดาเป็นผู้มอบให้ และยังมีอีกหลายอย่างที่ท่านให้เรามา ถ้าบุคคลมานึกได้ตรงนี้จะเรียกว่าคนนั้นมี กตัญญู อันเป็นเครื่องหมายที่ 1

เมื่อรู้คุณดังกล่าวข้างต้นแล้ว สิ่งที่จะพึงกระทำต่อไปก็คือการตอบแทนสิ่งที่บิดามารดาของทุกคนต้องการต่อบุตรธิดา ซึ่งจะมีเหมือนกันทั้งหมด คือต้องการให้บุตรธิดา กระทำตนเป็นคนดี มีชื่อเสียงดี มีฐานะตำแหน่งหน้าที่ที่ดี และมีความรักใคร่สามัคคีกันในระหว่างพี่น้องดี เมื่อสามารถจะทำตนเป็นคนดีได้ บุคคลนั้นจะชื่อว่ามี กตเวที อันเป็นเครื่องหมายที่ 2

เพราะฉะนั้น ทุกคนที่เกิดมาในโลกนี้ ต่างก็ต้องการจะเป็นคนดีด้วยกันทั้งนั้น เมื่อเป็นเช่นนั้น ก็จะต้องหมั่นรำลึกนึกถึงพระคุณของท่านอยู่เสมอ และสิ่งสำคัญยิ่งไปกว่านั้น ก็จะต้องสร้างความดีให้เกิดขึ้นกับตน ให้สังคมมองเห็นว่า เราเป็นคนดี ก็เพราะมีบิดามารดาที่ดี ดังนี้ ขอให้คิดว่า

1. คุณต้องตอบแทน เป็นเขตแดนของคนดี จงตั้งตนไว้ในกตัญญูกตเวที
2. ความดีอยู่ที่ผล ความเป็นคนอยู่ที่รู้คุณ ถ้าทำได้ดีจะเป็นคนมีบุญ

ข้อมูลจาก พุทธสุภาษิตสะกิดใจ "กตัญญูกตเวที เป็นคนดีของชาติ"

ก่อนจะไปเที่ยวกันต่อ เช้าวันนี้ที่กรุงปรากรัฐเช็ก มีเหตุรุนแรงเกิดขึ้นอีกแล้ว นักศึกษากราดยิงในมหาวิทยาลัย ที่สำคัญเขาได้ทำปิตุฆาตุมาแล้วด้วยน่าเสียใจครับก็ขอไว้อาลัยให้กับผู้สูญเสียด้วย

[Deang-sarapee]

ทำไมต้องปฏิบัติธรรมในเมื่อทุกวันนี้ฉันก็สบายดีอยู่แล้ว?

เมื่อครั้งหลวงพ่อชา สุภัทโท ยังมีชีวิตอยู่ มีพระเซนจากญี่ปุ่นมากราบนมัสการท่าน พอพบท่านก็ตั้งคำถามท่านเรื่องการปฏิบัติธรรมเลยว่า “ปฏิบัติไปทำไม ปฏิบัติเพื่ออะไร ทำไมจึงต้องปฏิบัติด้วย ปฏิบัติแล้วได้อะไร” หลวงพ่อชาไม่ได้ตอบตรงๆ แต่ถามกลับไปว่า “กินข้าวไปทำไม กินข้าวเพื่ออะไร ทำไมจึงต้องกินข้าว กินข้าวแล้วได้อะไร” ปรากฏว่าพระเซนรูปนั้นพอใจมากกับคำตอบ ซึ่งจริงๆ แล้วไม่ใช่คำตอบ แต่เป็นการถามกลับ

สาเหตุที่พระญี่ปุ่นพอใจในคำตอบของหลวงพ่อชา ก็เพราะท่านชี้ให้เห็นว่าการปฏิบัติธรรมนั้นไม่ต่างจากการกินข้าว เพียงแต่ว่าการกินข้าวเป็นการบำรุงร่างกาย ส่วนการปฏิบัติธรรมเป็นการบำรุงจิตใจ ซึ่งเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับชีวิต ไม่น้อยไปกว่าการกินข้าว

ใครๆ คงไม่คาดคิดว่าหลวงพ่อชาจะถามกลับว่า "กินข้าวไปทำไม ทำไมถึงกินข้าว" ทั้งนี้ก็เพราะว่ามันเป็นเรื่องที่เราทำทุกวันจนลืมถามตัวเองว่ากินข้าวไปทำไม ที่จริงไม่ใช่เฉพาะกินข้าวอย่างเดียว มีกิจวัตรอีกมากมายที่เราทำในชีวิตประจำวันโดยไม่เคยถามเลยว่าทำไปทำไม ซึ่งแสดงให้เห็นว่าเราไม่ค่อยได้ไตร่ตรองในเรื่องที่สำคัญเท่าไร แต่พอพูดถึงการปฏิบัติธรรม กลับตั้งคำถามมากมาย

จริงๆ แล้วการปฏิบัติธรรมนั้นสำคัญพอๆ กับการกินข้าว เพียงแต่คนเราไม่ได้ตระหนัก เพราะการปฏิบัติธรรมไม่ได้ส่งผล หรือเห็นอานิสงส์ทันทีเหมือนการกินข้าว แต่การปฏิบัติธรรมก็สำคัญพอๆ กับการกินข้าว เพราะถ้าขาดการปฏิบัติธรรมเมื่อไร ชีวิตก็เป็นทุกข์ไม่ต่างจากการไม่มีข้าวกิน หากเราไม่สนใจการปฏิบัติธรรม เวลามีอะไรมากระทบกับชีวิต จะทำให้เสียศูนย์ จิตใจจะเกิดทุกข์ และส่งผลร้ายกับเรา ทำให้เป็นบ้าได้

มีผู้คนมากมายพอไฟไหม้บ้าน ธุรกิจล้มละลาย หรือคู่รักตีจาก ก็เสียศูนย์จนคลุ้มคลั่ง ที่เป็นบ้าไปเลยก็มี บางคนถึงกับฆ่าตัวตาย นั่นเป็นเพราะ (ใจ) ย้อนกลับมาทำร้ายตัวเอง คนเราทุกวันนี้ไม่ค่อยมีความทุกข์กายเท่าไร เพราะเราอยู่ในยุคที่มีความสุขสบายเกือบทุกอย่าง บางคนแทบจะไม่รู้จักความหิวโหย ชีวิตประจำวันแทบจะไม่มีเหงื่อออก เพราะไม่ต้องใช้เรี่ยวแรงทำมาหากิน ไม่เหมือนสมัยปู่ย่าตายาย ที่ต้องออกแรงทำงานทั้งวัน แต่ถึงแม้ไม่ค่อยมีความทุกข์กาย แต่คนสมัยนี้มีความทุกข์ใจเยอะมาก แล้วความทุกข์ใจก็บั่นทอนสุขภาพเรา ทำลายความสัมพันธ์ในครอบครัว ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเราไม่ได้ฝึกฝนจิตใจ

หลายคนตั้งคำถาม ทำไมต้องปฏิบัติธรรมในเมื่อฉันก็สุขสบายดีอยู่แล้ว เขาพูดแบบนี้เพราะมักเห็นคนที่เข้าวัดปฏิบัติธรรมมักเป็นคนที่มีปัญหา เช่นป่วย เป็นมะเร็ง ครอบครัวล้มเหลว ธุรกิจล้มละลาย เป็นเพราะเข้าใจแบบนี้ จึงอยู่ในความประมาท หลายคนที่พูดว่า "ทำไมต้องปฏิบัติธรรมในเมื่อทุกวันนี้ฉันก็สบายดีอยู่แล้ว" อาตมาอยากจะถามกลับว่า "คนที่พูดเช่นนี้มีความสุขจริงหรือเปล่า?" อาตมาสังเกตดู หลายๆ คน เวลาทำงานก็เครียด กลับบ้านก็กังวล กินไม่ได้ นอนไม่หลับ เพราะห่วงงาน ห่วงลูก ห่วงทรัพย์สมบัติ หลายคนถึงกับกินยานอนหลับ หรือกินยาลดความเครียด

ทีนี้สมมติว่าเขามีความสุขจริงๆ ธุรกิจรุ่งโรจน์ ครอบครัวอบอุ่น กินได้นอนหลับ คำถามก็คือ คนเหล่านี้ไม่ต้องปฏิบัติธรรมแล้วใช่ไหม? อาตมาไม่แน่ใจ เพราะคนที่มีความสุขในวันนี้ ไม่ได้หมายความว่า พรุ่งนี้จะมีความสุขด้วย วันนี้มีครอบครัวอบอุ่น ราบรื่น ไม่ได้แปลว่าพรุ่งนี้ชีวิตจะยังคงราบรื่น อบอุ่น วันนี้มีความสุข แต่แน่ใจได้อย่างไรว่าพรุ่งนี้จะไม่เป็นมะเร็ง หากพรุ่งนี้เขาพบว่าตัวเองเป็นมะเร็งระยะที่ 3 เขาจะยังคงมีความสุขอยู่ไหม? วันนี้มีลมหายใจ ใช่ว่าพรุ่งนี้จะยังคงมีลมหายใจอยู่ มีภาษิตธิเบตกล่าวว่า “ระหว่างพรุ่งนี้กับชาติหน้า ไม่มีใครรู้หรอกว่า อะไรจะมาก่อน”

บางคนมีชีวิตราบรื่น ตั้งแต่เล็กจนโต ครอบครัวก็มีความสุข วันหนึ่งพบว่าตัวเองเป็นมะเร็งลามไปถึงกระดูก ทั้งวันเอาแต่บ่นว่าอยากตาย อีกครอบครัวหนึ่ง สามีดูแลภรรยาและลูกดีมาก ครอบครัวก็อบอุ่น วันหนึ่งสามีเป็นมะเร็ง ไม่กี่เดือนต่อมาก็ตาย ภรรยารับไม่ได้ เสียศูนย์ไปเลย แม้จะกลับมาเป็นผู้เป็นคนได้ก็ต้องใช้เวลาเป็นปี แต่ทุกเช้าก็ยังทำอาหารให้สามีทาน โดยเอาอาหารมาวางบนโต๊ะที่มีแต่เก้าอี้ที่ว่างเปล่า ทุกวันก็จะโทรศัพท์ไปที่เบอร์ของสามี เพื่อจะได้ฟังเสียงของสามี ทั้งนี้เป็นเพราะเธอยอมรับไม่ได้ว่าสามีได้ตายไปแล้ว จึงยังคงทำเสมือนว่าสามียังมีชีวิตอยู่ ลูกสาวมีความทุกข์มาก เพราะแม่เอาแต่คิดถึงพ่อ จนลืมลูกไปเลย

เป็นเพราะไม่มีอะไรแน่นอน ความสุขวันนี้อาจกลายเป็นความทุกข์วันหน้า ดังนั้นเราจึงควรหันมาปฏิบัติธรรม ให้มีสติสัมปชัญญะ และปัญญาเอาไว้รับมือกับความผันผวนปรวนแปรที่อาจเกิดขึ้นกับเรา หรือคนที่เรารักไม่วันใดก็วันหนึ่ง

อย่าประมาท หรือชะล่าใจว่าฉันมีความสุขแล้ว จะปฏิบัติธรรมไปทำไม มันไม่มีหลักประกันเลยว่า พรุ่งนี้เราจะยังมีความสุข เราจะยังมีชีวิตอยู่ เคยคิดเคยเผื่อใจไว้บ้างไหม ว่าสักวันหนึ่ง เราอาจเป็นมะเร็ง สามี ภรรยา ลูก อาจมีอันเป็นไป ทรัพย์สินเงินทองอาจสูญเสีย ถูกทำลาย มันไม่แน่ใช่ไหม เมื่อวันที่ ๒๖ ธันวาคม ๒๕๔๗ ที่ภูเก็ต พังงา เช้าวันนั้น แดดใส ฟ้าสวย ไม่มีใครคิดเลยว่าอีกไม่กี่นาทีนรกจะแตก เพราะสึนามิซัดกระหน่ำ

ถ้าเราตระหนักว่าชีวิตนี้ไม่มีอะไรจีรังยั่งยืน เราจำต้องเตรียมตัวเตรียมใจรับกับความผันผวนปรวนแปรในชีวิต สำหรับคนที่มีความทุกข์อยู่แล้วตอนนี้ ก็ยิ่งต้องรีบปฏิบัติธรรม เวลาเราทุกข์ เรามักโทษคนอื่น แต่เราเคยหันมามองตัวเองไหมว่า ที่ทุกข์นี่อาจเป็นเพราะใจของเราเปิดรับเอาความทุกข์เข้ามา

ข้อธรรม คำสอน พระไพศาล วิสาโล

[Deang-sarapee]

สวัสดียามค่ำคืนของวันที่ ๒๘ ธ.ค.๖๖ ทราบไหมครับว่าวันนี้เป็นวันสำคัญอะไร หลายคนอาจลืมไปก็ได้นะครับ ปัจจุบันวันสำคัญ ๆ มีเป็นร้อยไม่ว่ากัน แต่วันนี้ถือเป็นวันสำคัญสุด ๆ ของประเทศก็ว่าได้เพราะเป็น "วันสมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราช" สำคัญอย่างไรขนาดไหนคิดก่อนนะครับ ถ้าคิดไม่ออกค่อยไปฟังเฉลยในท่อนต่อไปครับ ถ้าไม่มีวันนี้เราจะไม่มีประเทศไทยแน่นอนครับ

ประเทศไทยเราสังเกตุกันบ้างไหมครับ มันมีอะไรแปลกประหลาดที่คนธรรมดาแบบเรา ๆ ตามไม่ทันจริง ๆ ผมยอมเลยครับและทำให้นึกไปถึงคำสอนของ พ่อ แม่ ครูบาอาจารย์ ที่เคย ด่า ว่า เตือน อบรม สั่งสอน จ้ำจี้จ้ำไช ผมมานักต่อนักว่า "ให้เลิกยุ่งเรื่องทางโลก" ผมก็ทำได้ไม่เต็มร้อยสักที(กิเลสยังพองอยู่) แต่ยังดีที่ตามรู้ ตามเห็น ตามทัน ความทุกข์จึงไม่รุนแรงไปตามสิ่งกระทบมากมาย เรียกว่า "ทำใจได้ ปล่อยวางได้ อุเบกขาได้"

วันนี้ไม่นับวันกลับไม่คิด เราเหลือเวลาอีกเพียง ๓ วันก็จะเปลี่ยน พ.ศ.ใหม่กันแล้วคือจะเป็นปี พ.ศ.๒๕๖๗ สังเกตุไหมครับว่าปัจจุบันกับคำว่า ๒๕๖๖,๒๕๖๗ เราแทบจะไม่เห็นว่าท่านผู้มีความรู้ทั้งหลายนิยมใช้พูดจากัน พบเห็นใช้แต่ 2023 ปีหน้าก็จะ 2024 แบบนี้เป็นต้น ปฏิทินก็เช่นกันชัก ๆ จะลืมของไทยแล้ว นี่ละพี่ไทย ..มีคนเป็นเพื่อนที่เป็นอดีตผู้ว่ากฟผ...เขียนเรื่องราวดีจริง ๆ (ไม่ทราบชื่อผู้เขียน…แต่เขียนสะท้อนความจริงได้ดีมาก) แพร่หลายใน social ..เขียนได้ยืดยาวอ่านแล้วสะใจ เห็นว่าสมควรที่จะได้รับทราบโดยทั่วกันดังนี้ครับ

ต่อให้เป็น นายกเทวดา ก็แก้สันดานคนไทยไม่ได้

“ชีวิตจะดีหรือเลว อยู่ที่ตัว คุณเอง ไม่ใช่รัฐบาล” วันนี้ ผมอยากให้คุณเปิดใจเป็นกลาง มองโลกแห่งความเป็นจริง แล้วอ่านสิ่งที่ผมเขียน...

ประชาชน เรียกร้องหา การพัฒนาที่ดี เศรษฐกิจที่ดี ชีวิตที่ดี สวัสดิการที่ดี สิ่งแวดล้อมที่ดี ขอให้ทุกคนรวยขึ้น มีความสุขมากขึ้น มีคนจนหมดไป แต่ตัวเองกลับทำตัวตรงข้าม คือ ไม่ได้ทำอะไรให้ดีขึ้น

อยากให้ประเทศพัฒนา แต่ไม่เคยพัฒนาคุณภาพตัวเอง นายกคนไหน ก็แก้ปัญหาไม่ได้ ถ้าคนในประเทศยังขี้เกียจ ขาดจิตสำนึก ขาดคุณธรรม ขาดสติ ไร้ปัญญา ไร้การศึกษา หรือมีการศึกษาสูง แตทจิตสำนึกต่ำ คุณธรรมต่ำ คิดแต่จะด่าว่า โทษแต่คนอื่น ไม่เคยโทษตัวเอง หรือนอนรอแต่ความหวัง ลมๆแล้งๆ หวังคนอื่นมาช่วย แต่ไม่เคยช่วยตัวเองอย่างจริงจัง

ประเทศนี้ มีปัญหามาตั้งแต่ รากเหง้าของประเทศ เป็นศูนย์รวม ของคนจำนวนไม่น้อย ที่จอม 'ขี้เกียจ' 'มักง่าย' และ 'รอคอยความหวัง' เห็นแก่ตัว เก่งแต่พูดเก่งแต่โพสต์ พอลงมือทำจริงๆ ก็ทำไม่ได้ อย่างที่คุยโม้โอ้อวด จริงไหม?

ต่อให้นายกรัฐมนตรี เก่งกาจแค่ไหน แก้ปัญหาชาติได้ดีเพียงไร หรือ มีทีมงานไม่โกงกิน แต่บางที ปัญหามาจากรากเหง้าของประเทศ ที่จริงๆแล้ว แก้เท่าไหร่ ก็ไม่สำเร็จหรอก เพราะอาจจะต้องแก้ที่ "คนในชาติก่อน"

“จิตสำนึกที่ดี นั้น มีกันบ้างมั้ย”

- ด้านสถาบันครอบครัว
เพราะความเคยชินของคนไทย ปลูกฝังสั่งสอน ความมักง่าย ขาดความรับผิดชอบต่อสังคม เลี้ยงเด็กตามมีตามเกิด บางคน แม้รวย ก็เลี้ยงดูลูกแบบตามใจ จนมากเกินไป เหมือนนิทานเรื่อง พ่อแม่รังแกฉัน เลี้ยงผิดๆ ถูกๆ บางบ้าน พูดจาหยาบคาย มึงกูกับลูกตั้งแต่เด็กๆ ปัญหาไม่พร้อมที่จะมีลูกก่อนวัยอันควร สอนกันมาแบบผิดๆ สมองเด็ก ก็ฝังลึกกันแบบผิดๆ​ ที่น่ากลัวคือ พ่อแม่คนเหล่านั้น สอนลูกไม่เป็น ไม่รู้จักผิด/ชอบ/ชั่ว/ดี แม้บางคน พ่อแม่ เป็นถึง ศ.บ้าง รศ.บ้าง บางคนพ่วง ดร. อีกด้วย แต่มีลูกสาว ขนาดเป็นนิสิตจุฬาฯ ในปี 2563 กล้าที่จะแก้ผ้าให้ผู้ชายถ่ายรูปที่เสาชิงช้า อนาคตของชาติ จึงดูไร้คุณภาพ หรือที่เราเรียกว่า อนาคตของสังคมไทย มีแต่ “ขยะสังคม” รัฐบาล ไม่ได้มีหน้าที่ อยู่บ้านเดียวกับคุณ และคอยอบรมสั่งสอน จนลูกคุณโต หรือ จนมีหน้าที่การงาน

- ด้านความยากจน
หนักไม่เอา เบาไม่สู้ หมิ่นเงินน้อย คอยวาสนา บ้าเรื่องดวง ผัวทิ้งทำเสน่ห์คุณไสย งานไกลขี้เกียจไป อ้างว่าไม่มีรถขับ งานใกล้ เงินน้อยขี้เกียจทำ กู้เงินมาขายอาหาร ขายไม่เป็น ทำไม่สะอาด ทำไม่อร่อย ปากไม่ดี พอเจ๊ง ก็โทษรัฐบาล โทษเศรษฐกิจ โทษอากาศมันร้อน ฝนมันตก โทษคนไม่เดิน แต่ไม่เคยโทษตัวเอง เพราะไม่เคยมองเห็นตัวเอง ที่เป็นต้นเหตุปัญหาทั้งปวง

คนจน ที่ขยันก็มีเยอะ แต่ต้องฉลาด มีสมองพัฒนา ใฝ่สูงใฝ่ก้าวไปข้างหน้า เป็นคนจนไม่ผิด แต่จนแล้วโง่ แถมขี้เกียจ เเบบนี้ผิด บางคนที่จน ไม่มีเงินจะเรียน ก็เรียนจบได้ด็อคเตอร์ ก็มีไม่น้อย มิใช่ เอาแต่มานั่งบ่น สิ่งนั้นไม่ดี สิ่งนี้ไม่ดี แต่ไม่เคยโทษตัวเอง ใครจะมาช่วยได้ล่ะ แล้วทำไมคนจน ที่เค้ามีฐานะดีขึ้น ทำงานด้วยสมอง และ มีสองมือเหมือนกัน ก็มีเยอะมากมายที่เขาได้ดี มีความเจริญก้าวหน้า เพราะเค้าไม่มีข้ออ้างแบบคุณนั่นเอง

- ด้านการศึกษา
ไม่รู้เค้าเลี้ยงลูกกันยังไง เด็กบางคนถึงไม่สนใจการเรียน ไม่ชอบมีการบ้าน ไม่ชอบการสอบเก็บคะแนน อ้างว่าเป็นต้นเหตุให้เกิดความเครียด ไม่ต้องการใส่เครื่องแบบ ไม่ต้องการไว้ผมทรงนักเรียน ไม่เห็นคุณค่าการศึกษา เพราะมีพ่อแม่ไร้คุณภาพ เด็กหลายคนจึงไร้การศึกษาที่ดีและสูง แทนที่จะสอนลูกว่า เรามันจนนะลูก ต้องตั้งใจเรียน​ จะได้​ทุนเรียนปริญญา เอาจริงๆนะ ถ้าลูกรักเรียนต่อ ให้พ่อแม่จนแค่ไหน ก็หาเงินมาให้ลูกเรียนจนจบปริญญาได้

เด็กหลายคนเกเร ไม่สนใจการเรียน พ่อแม่ก็ตัดหางปล่อยวัด ไม่รู้จะทำอะไร ก็กลายเป็นเด็กเกเร เด็กแว๊นซ์ ลักขโมย ดื่มเหล้า ข่มขืน ติดยา ขายตัว สร้างความเดือดร้อน พ่อแม่มันยังไร้คุณภาพ จะเอาปัญญาที่ไหนไปสอนลูก บางครอบครัว พ่อแม่ มีคุณภาพดี แต่ไม่เคยสอนเรื่องคุณธรรมและจริยะธรรมที่ดีให้แก่ลูก พอเกิดเรื่องก็บอก “ลูกฉันเป็นคนดี” กันทั้งนั้น ก็เพราะคิดแบบนี้ ลูกมันถึงเป็นแบบนี้ ผิด/ชอบ/ชั่ว/ดี คนเป็นพ่อแม่ ยังแยกแยะไม่ออก

- ด้านสิ่งแวดล้อม
ถามซิ เลิกเผาป่า เลิกเผาขยะกันหรือยัง​ ข่าวออกมาโครมๆ แต่จิตสำนึกไม่ มีเลย อ้างว่าต้องทำมาหากิน ก็ทำแบบนี้ทุกปี จริงๆแล้วการเผาป่ามันถูกต้องหรือไม่ มันก่อให้เกิดฝุ่นพิษ ควันพิษ เป็นการทำร้ายสุขภาพ หรือเราปล่อยให้ทำๆกันมาจนชิน ไม่รู้สึกอะไร พอรัฐหรือหน่วยงาน เข้ามาห้ามก็ด่า...นี่คือสันดานคนเหล่านั้น คือความเห็นแก่ตัว ที่ไร้ความรับผิดชอบต่อสังคม​ เสียหายปีละเท่าไหร่​...กินตรงไหนทิ้งตรงนั้น คนที่อาศัยตามริมคลอง ก็ทิ้งลงคลองง่ายดี พอน้ำเน่าเหม็น ก็บ่น แล้วมาบอกว่า มันเป็นหน้าที่ของคนเก็บขยะ มีหน้าที่เก็บก็เก็บไป​ คุณจะให้บ้านเมืองมันเจริญได้ไง! ในเมื่อจิตใจคุณยังต่ำตมอยู่เลย

-โกง/คอรัปชั่น​
เจอกันเยอะมั้ย​ ไม่ว่าจะคนรวย คนจน คนในระดับไหน การศึกษาสูง ต่ำ ไม่แตกต่างกัน ​ เป็นเรื่องนิสัย​/สันดาน พอมีโอกาส​ ก็โกงกันทั้งนั้น จิตสำนึกความซื่อสัตย์ไม่มี คนรวยโกงคนจน นักการเมืองโกงชาติ จิตใจทำด้วยอะไร ความเห็นแก่ตัวไง เงินคือพระเจ้าสำหรับพวกมัน และค่านิยมคนไทย “มีเงินเรียกน้อง มีทองเรียกพี่” เป็นพวก ไอ้/อี ที่บ้าเงิน

- ด้านการจราจร
มีกี่คนที่ทำตามกฎจราจร 100% บ้าง ทางม้าลายรถต้องหยุดให้คนข้าม พวกคุณทราบกันหรือเปล่า ใช้ถนนผิดกฎหมาย แล้วคิดว่าตัวเองถูก ดูอย่างข่าวป้าทุบรถ และข่าวจอดรถขวางหน้าบ้าน ทางเข้าออกคนอื่น โดยไร้จิตสำนึกว่า คนในบ้านเขาขับรถเข้า/ออกไม่ได้ มีบ่อย มีหลายๆคดี เรียกตัวเองว่า ชาวพุทธ แต่ไร้ ศีลธรรม การยับยั้งอารมณ์ ใครมีปืนมีมีด ก็ยิงก็ฟันเลย เถื่อนมาก แม้แต่ในโรงพยาบาล ก็ยังบุกไปทำร้ายร่างกายกัน และ พาลไปทำร้ายหมอและพยาบาลอีก แบบนี้ก็มีอยู่ในสังคมไทย แกล้งขับรถขวางทาง ไม่ให้รถ Ambulance ผ่าน ก็มีข่าวมาแล้ว ขับช้า เสือกขับแช่ยาว ในเลนขวาสุด ก็มีให้เห็นบ่อยๆในเวลาไปต่างจังหวัดอยากจอดข้างทางก็จอด เพื่อกินข้าว ที่ร้านอร่อยของตน บนถนนรถติด ขายของริมฟุตบาท ล้นออกมาบนพื้นที่ถนนรถวิ่ง รถยนต์/รถมอเตอร์ไซค์ก็จอดซื้อกันตรงนั้น ทำให้รถติดในซอย

ในเมื่อพฤติกรรมคนไทยจำนวนไม่น้อย มันเป็นแบบเนี้ย รัฐบาลจะไปช่วยอะไรได้ หวังแต่จะให้รัฐแก้ปัญหา และพัฒนาชาติ ตัวคุณเองยังแก้ปัญหาตัวเองไม่ได้ และพัฒนาสมอง คุณภาพตัวเองไม่ได้เลย ถามตัวเองก่อน ด่ารัฐบาล "ทำหน้าที่ตัวเอง" ในฐานะพลเมืองของชาติ ดีที่สุดรึยัง

พูดให้คิด มองความจริงให้ออก อย่าหลอก อย่าหลงตัวเองเจ็บแต่จริง​ หันมามองตัวเองกันหน่อย​ ค่อยๆแก้​ ต่อให้รัฐบาล​/ผู้นำคนไหนๆ​ แปลงร่างมาจากเทวดาชั้นฟ้า​ ปัญหา​เมืองไทย ก็ไม่มีวันหมด แก้รัฐธรรมนูญ ก็เพื่อประโยชน์ของนักการเมือง เป็นสำคัญ ไม่เกิดประโยชน์ต่อประชาชนอย่างแท้จริง แก้แล้ว ก็เพื่อให้นักการเมืองกลุ่มใหม่ เข้ามาแสวงหาอำนาจ และ ผลประโยชน์ในกลุ่มพรรคพวกเพื่อนพ้องเท่านั้น ไม่ใช่เป็นเรื่องนมนานมา แต่เป็นเรื่องที่เกิดขึ้น มาให้เห็นตลอดเวลา​ที่ผ่านมา นักการเมืองโกงแล้ว หนีคดีไปต่างประเทศ ส่วนลูกน้อง ที่เคยเป็นคนดี แต่ยอมทำตาม ด้วยเกรงบารมี ก็ต้องติดคุกหัวโตไป เรายังอยากให้คนกลุ่มนี้ มาหาวิธีโกงชาติ โกงแผ่นดินกันอีกหรือ

รักชาติ รักแผ่นดิน​ ให้จริงๆกันบ้างเถิด อย่าอ้างความรักชาติ จนน้ำลายไหล เพราะอดอยากปากแห้งมานาน หันกลับมามองตน แล้วเปลี่ยนแปลงตัวเองและ คนใกล้ตัวกันหน่อย สงสารนักรบชุดขาว และ อสม. ที่เขาเสียสละ และเสี่ยงกับโรค​ COVID-19 ที่มากกว่าเรา อย่าได้เพิ่มปัญหาให้สังคมและประเทศของเราให้มากกว่า ที่มีอยู่ และเป็นอยู่เลย ในปัจจุบัน ทุกประเทศก็มีปัญหาเศรษฐกิจ ประชาชนทุกประเทศก็ย่ำแย่เดือดร้อนกันทั้งนั้น มิใช่คนไทยเท่านั้นที่มีปัญหาทางเศรษฐกิจ.

ขอบคุณผู้เขียน และ ขอบคุณทุกคนที่แชร์กันต่อไปและแชร์ให้มากครับ