เรื่องเล่าข้างถนน ซาปา....บางอย่างหล่นหายที่ชายแดน

[นพพล]

กล่าวคือ ผู้คนที่เดินเข้ามาในสถานีต้องเดินผ่านเข้ามาประตูทางเข้าและออกที่ประตูทางออกเท่านั้น ไม่มีข้อยกเว้น

ซึ่งเช่นเดียวกับรถทุกชนิด ใครคิดจะเดินย้อนไปออกตรงทางเข้า จะโดนเธอไล่กลับไปยังทางออก เป็นอย่างนี้ทุกคนเสมอ

ภายในอาณาบริเวณนี้ทุกอย่างอยู่ในอำนาจของเธอ

นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นอำนาจของเจ้าหน้าที่รัฐในประเทศคอมมิวนิสต์อย่างเต็มตา

แม้ตามสายตาคนไทยอย่างเราอาจมองว่า บางอย่างเกินเลยและตึงเกินไป

แต่สำหรับเธอแล้วหน้าที่คือหน้าที่ กฎคือกฎ

และผลจากการทำหน้าที่ของเธอคือทุกอย่างในบริเวณหน้าอาคารผู้โดยสารเป็นระเบียบเรียบร้อย

มีแต่คนที่คิดจะแหกกฎเท่านั้นที่เดือดร้อน

[นพพล]

ครั้งหนึ่ง ผู้ชายวัยฉกรรจ์4คนกำลังจะเดินย้อนออกไปที่ทางเข้า เธอเห็นล่วงหน้า ก่อนที่คนกลุ่มนั้นจะถึงประตูทางเข้า

เธอเป่านกหวีด แล้วชี้ให้หันหลังกลับเพื่อไปออกยังประตูทางออก

แต่คนกลุ่มนั้นไม่ยอมหยุด เธอจึงพูดเตือนผ่านโทรโข่ง

[นพพล]

เหมือนไม่ได้ยินเสียงเตือน พวกเขายังเดินต่อ

และก่อนที่คนกลุ่มนี้จะเดินถึงประตูทางเข้า เธอเดินเข้าไปขวางหน้า

ยืนเอามือเท้าสะเอวและชี้หน้า!!!

เหมือนทุกภาพเคลื่อนไหวที่ถูกกดปุ่มSTOP

ทุกคนที่อยู่บริเวณนั้นของอาคารผู้โดยสาร ทั้งหมดเงียบ

ต่างมองไปที่จุดเกิดเหตุอย่างตั้งใจว่าอะไรจะเกิดขึ้น

ต่างคนต่างคิด เราต่างเห็นภาพที่เกิดขึ้นเหมือนกัน

ผู้หญิงตัวเล็กๆผอมบางคนหนึ่ง ผู้ชายยังกลัวเธอ

พวกเขาหันหลังกลับ ผมเห็น

[นพพล]

27. มีดเล่มนั้น

มีดเล่มนั้นยาว!!!
………

ราวๆสองทุ่ม รถทัวร์โดยสารสายฮานอย-เวียงจันทน์ที่เรานั่งมาจอดแวะริมทางซึ่งมีแผงขายของหลายอย่างเรียงราย

ผู้โดยสารส่วนใหญ่อาจกำลังนอน เหลือเพียงฝรั่งบางคนที่ยังพูดคุย พวกเขายังพูดบ่นกันไม่หยุด

ก็คงเกี่ยวกับเพื่อนของเขาสองคนที่ไม่มีที่นั่งจนต้องลงไปนั่งที่พื้นรถตรงทางเดิน

อารมณ์ไม่พอใจยังค้างคาแขวนลอยอยู่ในใจของพวกเขา

[นพพล]

พวกเขากลุ่มใหญ่ซื้อตั๋วมาจากนายหน้าที่โรงแรม แต่ครั้นพอขึ้นรถมากลับพบว่าพวกเขาสองคนไม่มีที่นั่ง

การโวยวายจึงเกิดขึ้นกับเด็กรถ เกิดการโต้เถียงวุ่นวายบนรถ

อุณหภูมิอันเยือกเย็นของอากาศแทบช่วยอะไรไม่ได้เลย มันดูเหมือนจะเดือดและร้อนขึ้นในฉับพลัน

เกือบมีการชกต่อยขึ้น เมื่อเด็กรถสองคนกระชากและลากฝรั่งสองคนที่โวยวายให้ลงจากรถ

แต่ฝรั่งไม่ยอม เดินกลับขึ้นมาบนรถอีกครั้ง เด็กรถบอกอย่างกระชากเสียงให้นั่งที่พื้นรถนั้นแหละ

ฝรั่งถามอย่างหัวเสียพร้อมกับเสียงโวยวายว่าที่เสียเงินแล้วทำไมไม่ได้นั่ง

เด็กรถหันหลังกลับ เขาไม่พูดตอบ

ทิ้งความเงียบเอาไว้ให้ฝรั่งด่าตามหลัง

[นพพล]

และหลังรถเริ่มออกจากสถานีขนส่งไปแล้วการพูดจาโต้ตอบก็ดูเหมือนไม่จบลงง่ายๆ

ในทุกครั้งที่เด็กรถเดินมา ไม่ว่าจะมาแจกข้าวกล่องหรือทำอะไรก็ตามมักมีคำด่าหลุดมาจากฝรั่งกลุ่มนี้ ไม่คนใดก็คนหนึ่งเสมอ

ตามมาด้วยเสียงโห่ไล่ประปราย ส่วนเด็กรถก็ด่าสวนกลับไป

คำถากถางด่าทอมากมายหล่นตกเรี่ยลาดอยู่บนพื้นรถ

[นพพล]

ก็น่าเห็นใจพวกเขา ซื้อตั๋วแต่ไม่มีที่นั่ง ส่วนเด็กรถเราไม่รู้ว่าพวกเขาจะคิดยังไงในใจ

แต่ตอนรถจอดช่วงราวๆสองทุ่ม มองจากหน้าต่างรถผมเห็นมันเดินไปซื้อมีดที่ร้านริมทาง

แล้วนำขึ้นมาเก็บไว้บนรถ จากสายตาผม มีดเล่มนั้นยาว!!!

[นพพล]

เราสองคนนั่งในตำแหน่งที่ติดกับฝรั่งกลุ่มนี้ จึงรับรู้ในเรื่องราวทั้งหมดนี้อย่างเลี่ยงไม่ได้

แต่หากรู้ล่วงหน้าว่าจะเกิดเหตุการณ์อย่างนี้ขึ้น

เราคงไม่จ่ายเงินค่าโดยสารกับคนขับรถชาวลาวคนนั้น

.

เหตุการณ์ตอนเช้าก่อนหน้านั้น...ในช่วงเวลาที่ร่างกายต้องการปลดปล่อย


เพื่อนผมเดินส่ายหน้ากลับมาจากส้วมที่เปิดอ้าอยู่หน้าอาคารผู้โดยสาร พร้อมบ่นพึมพำ

“เห็นแต่งตัวสวยๆ หน้าตาสวยๆเดินออกจากส้วมมา คิดว่าทุกอย่างคงเรียบร้อย ที่ไหนได้พี่ กองเต็มจนล้นคอห่าน นั่งกันเข้าไปได้ไง แถมไม่ราดน้ำอีก ”

แหวะ!!!

[นพพล]

ผมตัดสินเด็ดขาดไม่เข้าส้วมที่สถานีขนส่งแน่นอน แต่มีหลายคนไม่คิดอย่างผม เพราะยังมีคนเข้าส้วมนั้นเรื่อยๆทั้งหญิงและชาย

พวกเขาออกมาอย่างหน้าตาเฉย

ป่านนี้มันคงล้นคอห่านไปถึงไหนต่อถึงไหนแล้ว

ผมขออนุญาตแหวะ!!อีกที

.
เหตุการณ์ตอนเช้าที่หน้าห้องขายตั๋ว

เราพยายามสอบถามเรื่องรถที่จะไปยังเวียงจันทน์ตั้งแต่เช้า

แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครสามารถให้คำตอบที่ชัดเจนในเรื่องเวลาออกรถได้เลย

รวมถึงราคาค่าโดยสารที่สอบถามมา ก็ยังสูงกว่าราคาที่ติดอยู่หน้าช่องขายตั๋ว

เราต้องหาคนกลางมาช่วยสำหรับคำตอบในเรื่องนี้

[นพพล]

ราวเก้าโมงของเช้านั้น

เราเดินเข้าไปหาข้าวเช้าในร้านอาหารของสถานีขนส่ง เจอเธอคนนั้นนั่งกินเฝออยู่เงียบๆคนเดียว

หลังจากที่เธอกินเสร็จเราจึงเชิญมานั่งที่โต๊ะของเรา คนทั้งร้านแทบจะมองมาที่โต๊ะของเราทั้งหมด

เธอพูดภาษาอังกฤษได้ดี ไม่ได้หยิ่งและไม่ดุอย่างเราเห็นจากการทำงาน

เธอบอกว่าโดนเลือกมาทำงานนี้เพราะหัวหน้าเห็นว่าเธอพูดภาษอังกฤษได้ น่าจะสามารถสื่อสารกับชาวต่างชาติได้ในกรณีจำเป็น

ครั้นเราสอบถามเรื่องช่วงเวลาและราคาของรถโดยสารที่จะไปเวียงจันทน์ ซึ่งตัวเธอเองก็ไม่แน่ใจ จึงไปสอบถามคนขายตั๋วให้

แต่ภายหลังตอนที่เราย้อนกลับไปสอบถามที่ห้องขายตั๋วด้วยตัวเองอีกรอบ พบว่าราคาตั๋วกลับเปลี่ยนไปไม่ตรงกับข้อมูลที่เธอบอกมา

ดูเหมือนจะมีการโก่งราคาค่าตั๋วจากคนขาย เกิดอะไรขึ้นกับการซื้อขายตั๋วที่นี้??

[นพพล]

สิบโมงเช้าต่อมา

ผมซื้อขนม แล้วกลับมานั่งกินอยู่แถวหน้าอาคารผู้โดยสาร นั่งมองเธอทำงาน

ฟังเสียงเธอทางโทรโข่ง เสียงนกหวีดที่แทรกปนมากับอากาศหนาวรอบตัว

ผู้โดยสารมากหน้าหลายตาผ่านมาผ่านไป รถแท็กซี่บางคันมาส่งผู้โดยสารแล้วจอดแช่อยู่นานทำให้คันหลังเข้ามาไม่ได้ จนเธอต้องมาไล่

เห็นเธอทำงานแล้วเหนื่อยแทน ผมเดินเอาขนมไปยื่นให้เธอ ท่ามกลางสายตาผู้โดยสารที่จ้องมองมา

เธอส่ายหน้าปฏิเสธอย่างนิ่มนวล

และถือเป็นโชคดีของผมที่ไม่โดนเธอตบกลางลานต่อหน้าสายตาผู้คน

[นพพล]

ยิ่งสายคนยิ่งเยอะ

ผู้คนโดยเฉพาะผู้หญิงเวียดนามที่ล้วนแต่งตัวด้วยเสื้อหนาวสีสันสวยงามทั้งหมวกและถุงมือ

ผู้หญิงเวียดนามส่วนใหญ่หน้าตาและรูปร่างดี แต่ทั้งนี้รูปร่างหน้าตาและรสนิยมวิไลในการแต่งตัวเป็นคนละเรื่องกับรสนิยมส่วนตัวในการใช้ห้องน้ำของพวกเธอ

โถส้วมและคอห่านในห้องน้ำนั้นเป็นพยาน

[นพพล]

ก่อนเที่ยง

เราเดินออกไปหาอาหารเที่ยงทานนอกสถานีขนส่ง บนถนนเต็มไปด้วยยวดยานและเสียงแตร

กระนั้นก็ยังพอมีที่ว่างให้จักรยานได้วิ่งบนถนน บางคันขนของมาจนแทบจะบังตัวจักรยานและคนขี่เสียมิด

เท่าที่สังเกตส่วนใหญ่จะเป็นผู้หญิงที่ปั่นจักรยานบรรทุกสิ่งของต่างๆ

ระหว่างที่เรากำลังมองหาร้านอาหารริมถนน ใครบางคนเดินเข้ามา

เขาพูดภาษาอังกฤษได้ดี เข้ามาถามไถ่เราโดยเข้าใจว่าพวกเราเป็นคนอินเดีย

ไม่นานเขาก็เชิญเราไปที่ร้านอาหารของเขาซึ่งก็อยู่แถวนั้นนั่นเอง

ภายหลังทราบว่าเขาชื่อ “ฮา” ...พี่ฮา

[นพพล]

ร้านของพี่ฮามีภรรยาเป็นแม่ครัว

แกแนะนำรายการอาหารเราหลายอย่างให้เรา

ระหว่างรออาหารที่กำลังปรุงจากในครัว

ไม่นานโดยบรรจงและจงใจ เหล้าขวดหนึ่งในนามVodkaก็ถูกยกมาตรงหน้า

เหมือนเชื้อเชิญเชิงบังคับ ด้วยโทษฐานที่เรารู้จักกัน... ริมถนน

[นพพล]

พี่ฮาเป็นนักธุรกิจ มีโรงงานอยู่ต่างเมือง เคยไปทำธุรกิจที่เมืองไทย จึงค่อนข้างถูกชะตากับคนไทย

เราชวนแกดื่มด้วยกัน แต่แกปฏิเสธเพราะเกรงใจคนในครัว...เอ่อ!!แม่ครัว

ครั้นเราขอถ่ายรูปเป็นที่ระลึก แกยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างนิ่มนวล

โดยบอกว่า ถ้าเรากลับมาฮานอยอีกครั้งจะยอมให้ถ่ายรูปด้วย

ถ้าคิดถึงแกขอให้กลับมาฮานอยอีกครั้ง

หลังอาหารเที่ยงจบลง Vodkaพร่องไปค่อนขวด

เราอำลาพี่ฮาโดยหวังว่าถ้ามีโอกาสมาฮานอยคงได้มาเยือนร้านแห่งนี้และพี่ฮาอีกครั้ง