ThaiMTB.com

myydi เขียน:รอดูแก๊งลูกเป็ด

รอแป๊ปไปปั่นตลุยราตรีก่อนสามทุ่มมาลงใหม่

ไม่ทันใจวัยรุ่นแบบผมเล๊ยยยยลุงช้าง

ช่วงรอน้าช้างมาต่อ เพื่อไม่ให้ขาดตอน มีภาพจากกล้องเล็กผมนิดหน่อยครับ..

ช่วงปั่นไปจากที่พัก..




































ก่อนปล่อยตัว..








เข้าเส้นชัย..




















กลับที่พัก..








ที่ครัวเคียงคลื่น..








หมดแล้วครับ..

แก๊งลูกเป็ดมาแว้ววววว

โค๊ชมั้ยก์เริ่มทยอยเก็บทีละคัน


ชาว347ช่วงนำหรือหลุดเดียวก็ไม่รู้













ป้ายก็บอกแล้วว่าโค้งอันตรายคราวหน้าวิ่งตรงๆเลยนะพี่นพพรจะได้ไม่อันตราย

ท่าทางคงเหนื่อยจัด




ขอบคุณน้าบอยดี และ น้าบิ๊กบอยที่อุตส่ามาเซอร์วิสและถ่ายรูปให้

สนามนี้ถือว่าเป็นสนามแรกของผมหลังจากที่เพิ่งเริ่มปั่นเสือหมอบมาได้ 8เดือนคุยกับโค๊ชทุกวันว่ามาแข่งไหวไหมโค๊ชว่าถ้าวันเสาร์เมินเกาะกลุ่มหน้า ss 347 อยู่ได้เมินก็มาได้แต่รับรองได้ว่ามาแข่งแค่ปล่อยตัวโป้งแรกน่าจะหลุดอย่างมากก็มาอยู่กลุ่มสองได้ เลยตัดสินใจมาลองดู เพียงแต่ออกตัวสตาร์ทไม่ถึงสามสิบเมตรผมก็หลุดแล้วเจอเนินตั้งแต่ออกตัวเลย

เห็นกลุ่มนำอยู่ไม่ไกลพยายามเร่งคิดว่าน่าจะทันบ้างที่ไหนได้ยิ่งเร่งยิ่งเหนื่อยปั่นไปยังไม่ออกถนนบายพาสเลยจะเลิกดีไหมเนี่ยเหนื่อยโคดๆกลุ่มนำหายวับไปแล้วเลยได้ปั่นเดียวแบบไม่มีใครได้เห็นฝุ่นรถผม

จนข้ามบาสพาสมุ่งหน้าสู่เขาตายาย กลุ่มนำรุ่น 50-59 แซงผมขึ้นไปแล้วพยายามดูดติดแต่ไปได้พักเดียวก็หลุดอีกเมื่อเริ่มขึ้นเนิน ตอนนี้เริ่มปรับสภาพและจิตใจได้แล้วตามที่สตีฟเคยสอนว่าอย่าเร่งและอย่าตื่นค่อยๆไปหายใจลึกๆก่อนหายใจเข้าให้เป่าลมออกมาก่อน พอกลุ่ม 50 จามมาอีกก็ดูดตามได้อีกพักใหญ่





บางช่วงยังมีหน้าขึ้นมาลากอีกไม่เจียมสังขารจริงๆเลยผม



แต่พอขึ้นเนินกลุ่มเริ่มทิ้งผมห่างไปเรื่อยๆ



สุดท้ายก็เริ่มไม่มีใครเห็นฝุ่นผมแล้วแถมคุณตาเริ่มส่ง smsมาหาที่น่องซ้ายแต่หัววันเลยดีที่พกperskindolมาจัดการฉีดเข้าไปหนึ่งปืดจนกลุ่มเสือภูเขาทางเรียบตามมาทันได้ดูดตามไปจนถึงเขาตายายแล้วก็หลุดเหมือนเดิม ช่วงขึ้นเขาตายายเหนื่อยสุดๆ ยาโด๊ฟที่ฝรั่งหรือ อินดี้จัดให้โด๊ปไปเพียบแต่ก็ยังเหนื่อยอยู่


คุณตาเริ่มส่ง sms มาอีกแล้วที่น่องขวาแต่สุดท้ายก็ปั่นจนถึงยอดก่อนที่จะไหลลงไปจุดกลับตัวช่วงนี้สบายไหลลงเพลินแต่ก็ทำใจตอนขากลับน้ำผมเริ่มหมด น้าบอยดีตามเอาน้ำมาส่งหร้อมเกลือแร่ลงไปจนเกือบจะสุดทางสวนกลับเอกเล็กตะโกนว่าใกล้แล้วอีก5 กิโลเองเอิ้กๆๆ ไหลมาตั้งไกลยังไม่ถึงอีกเหรือเนี่ยจนมาถึงจุดกลับตัวแล้วปั่นไปได้ซักพักผมถึงได้รู้ว่าผมไม่ใช่คนสุดท้ายในรุ่นยังมีไหลตามสวนไปกลับตัวใจชื้นขึ้นมาอีกหน่อย ขากลับปั่นขึ้นเขาตายายผมปั่นได้สบายไม่เหนื่อยมากนักจนมาถึงยอดเจอสองบอยอ้วนผอมรออยู่ที่จุดกลับตัวรุ่น50 บอยอ้วนถามเอาน้ำไหมผมส่ายหน้าแต่บอยผอมเหมือนรู้ใจส่งลิโพเย็นๆมาให้ผมกินลิโพทุกวันมาสามสิบกว่าปีแถมบางวันกินก่อนนอนอีกต่างหาก เพิ่งรู้ว่ามันมีประโยชน์ก็คร่านี้เองขวด 12 บาทคุ้มจริงๆ ช่วงไหลกลับอินดี้มาแซงผมก่อนลงเขา



ผลัดกันนำผลัดกันลากมาถึงเนินสุดท้ายก่อนถึงวัดห้วยมงคลอินดี้ก็ทิ้งผมหายไป




ช่วงนี้เหนื่อสุดๆร่างกายโดนนวดมาตลอดร้อนก็ร้อนปั่นไปด่าตัวเองไปสมหน้าซ่านักมาเซอร์วิสแบบเดิมดีๆไม่ชอบนอนดึกก็ได้ปรึกษาพี่ รปภ ก็ได้ไม่ชอบเริ่มท้อแท้เหนื่อยมากที่สุดในชีวิตคุณตามันก็ขยันส่ง sms จริงๆ เหนื่อยจนน้ำตาไหลก่อนที่จะตัดสินใจเลิกเริ่มรวบรวมสติ ว่าเราต้องอย่าท้อเขายังปั่นกันได้ทำไมเราจะทำไม่ได้ผมค่อยๆย่ำไปเรื่อยๆจนถึงยอดได้ก่อนที่จะไหลลงมาอย่างใจชื้นรอดแล้วตรูผมปั่นมาจนเหลืออีก 8 กิโลก่อนจะออกถนนบาสพาสเจอโค๊ชวิ่งรถสวนมาถามว่าจะเลิกไหมผมส่ายหน้าก่อนจะก้มหน้าปั่นต่อแต่ไปได้แป็ปเดียวก็ต้องจอดทีนี้คุณตามันไม่ส่ง sms มาแล้วมันเล่นมาเคาะประตูเรียกที่ปลายนิ้วเท้าทั้งสองข้าง ถอดร้องเท้าได้ก็ระดมฉีดperskindolจนชุ่มก่อนที่จะปั่นต่อจนออกถนนบายพาสเหลืออีกไม่กี่กิโลแล้วเรา

5 กิโลเมตรนรก โหดสุดๆโค๊ชมั้ยก์ตามให้กำลังใจตลอดบังลมให้มั้ง เรื่องคุณตาไม่ต้องห่วงมาทุกสองนาทีทั้งน่องซ้ายขวาฉีดperskindolจนหมดแล้วใจชื้นป้ายบอกอีกสองกิโลแต่หารู้ไหมว่านรกของจริงเมื่อต้องขึ้นเขาหินเหล็กไฟเข้าเส้นชัยแรกๆก็ว่าแบบนี้ไม่ชันเท่าไหร่ปั่นขึ้นมาจนถึงสองร้อยเมตรสุดท้ายไม่ไหวแล้วขนาดยืนเหยียบรถยังไม่ไปเลยปลดคลีทแทบไม่ทันก่อนลงเข็นโดยมีทั้งโค๊ชทั้งโปรเบียร์ และสองบอยอ้วนผอม คอยให้กำลังใจ



เข็นขึ้นมาแล้วโปรเบียร์และโค๊ชมั้ยก์มาช่วยจับรถให้ผมปั่นจนเข้าเส้นชัยในที่สุดผมก็ทำได้ระยะทางในไมล์ผมเริ่มที่จุดสตาร์ท 118 กิโลเมตร กับเวลา 4.45 ชม ถามว่าเข็ดไหมผมไม่เข็ดแต่ตรงกันผมต้องซ้อมให้หนักขึ้นมากขึ้นมีแข่งคราวหน้าผมก็จะลงอีก





เหรียญแรกในชีวิตกับความภูมิใจสุดๆถึงแม้จะเข้าเส้นชัยเกือบเป็นคนสุดท้ายก็ตาม




ผมชักจะเชื่อแล้วที่ใครๆมักจะชอบพูดกันว่า



















หนุ่มหล่อมักคู่กับสาวสวย



แล้วพบกันใหม่สนามหน้าครับ

เยี่ยมมาก....ภาพสวยครับ


น้าช้างสุดยอด ปั่นจักรยานแปดเดือน ไม่ได้ซ้อมแบบโปร
แต่ใจเหมือนโปรเลย

มีครั้งแรกแล้ว ทำได้แล้ว ครั้งต่อไป ไม่ยากหรอก (โคตรยาก 5555 )

.....ปั่นเพื่อสุขภาพ แข่งเพื่อความสุข .....

เก่งมากๆครับ พี่ช้าง ขอให้ประสบความสำเร็จมากๆครับ

เท่มากเลยยยย พี่ช้าง

ขอบคุณรูปหล่อๆ ทั้งพี่ช้าง พี่บอย และพี่นันนะคร้าบบบ

ส่วนรูปนี้ผมประทับใจมากเลยครับ
เป็นตอนที่พึ่งขี่กลับ ขึ้นเนิน ศาลตายายอีกครั้ง
แล้วสวนกับ กลุ่มจิมมี่ ซึ่งมีน้าพลอยู่ด้วย
เป็นช่วงเวลาที่ดีมากๆ ครับ


ทีม Service โปรมากๆ

เยี่ยม เยี่ยม เยี่ยม
(ไม่ใช่เยี่ยมไข้นะครับ)
พี่ช้าง นี่ ใจเด็ดเดี่ยว มาก ขอปรบมือให้กับความใจสู้ ครับ สงสัยใจพี่เขาคิดที่จะได้เหรียญมาคล้องคอจากน้อง (ในรูป) ก็เลยไม่ถอย

พี่ช้างสุดยอด พี่ๆทุกท่านสุดยอดเช่นกัน ขอให้หายเจ็บ หายเหนื่อยกันไวๆนะครับ

น้าช้างได้ฤกษ์ดีตั้งแต่กรอกใบสมัครแล้ว แถมรับเหรียญแบบพิเศษอีกต่างหาก
แบบนี้แรงกายอาจน้อย แต่แรงใจคาดว่าเหลือเฟือ...
แล้วคนไหน ไปลงเรือด้วยครับ....

ผมเข้าแข่งวันนี้ หวังอย่างเดียว คือถึงเส้นชัยโดยเท้าไม่แตะพื้น
ขอแค่ล้างตาจากปีที่แล้วที่หมดแรงสุด ๆ
ถึงขนาดแวะกินไก่ย่างข้างทางเติมพลังกันมาแล้ว

รุ่น 40-49ปี ปีนี้เริ่มต้นปั่นกันชิว ๆ เมื่อเทียบกับปีที่แล้วที่ปล่อยตัวพร้อมรุ่น 30+
โดยปีที่แล้วโดนรุ่น 30+ เล่นเสียน่วมหลังจุดสตาร์ทไม่เท่าไร พลอยทำให้การปั่นที่เหลือ
หมดสนุกไปเยอะ เหนื่อยเกินไป ว่าไปแล้วน่าจะเหมือนกับรุ่น 30+ ปีนี้

เริ่มต้นก็ไต่เนินเบา ๆ ยาว ๆ ที่ดูเหมือนยาวไม่มีที่สิ้นสุด เล่นกันนิด ๆ หน่อย
แต่ก็เพียงพอที่แยกกลุ่ม เป็นสองจนได้ก่อนหมดเนิน ผมเกาะติดกลุ่มแรก
ชิว ๆ หลังจากนั้นก็มีกระชากนิด ๆ หน่อย ๆ แต่ก็ไม่สามารถสลัดใครออกได้

ผมเกาะกลุ่มพร้อมนันท์และพี่นพพรไปเรื่อย ๆ ยังคงสบาย ๆ

ส่วนความเร็วก็ขึ้นไปเรื่อย ๆ ไม่ทันไร เริ่มเห็นรุ่น 30+ หลุดมาบ้างแล้ว

แป๊บเดียวเห็นเบียร์ยืนกอดล้ออยู่ข้างทาง
เลยไปหน่อยเห็นโกยืนยิ้มเศร้า ๆ ข้างทางอีกคนสงสัยเกี่ยว ล้มกัน

ดูเหมือนทีมเซอร์วิสทำงานหนักเสียแล้วคราวนี้ ที่ตอนแรกท่าทางจะไม่มีงานทำ....

เลยไปอีกสักพัก ไล่ทันกลุ่ม 30+ กลุ่มใหญ่ เห็นพวกเรา 347
อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา แต่ดูสภาพแล้วเหมือนหมดอาลัยตายอยาก
ยังไงไม่รู้ สงสัยโดนเล่นมาหนัก...รู้ทีหลังว่าเฉี่ยวล้มกันมาด้วย.
กลายเป็นกลุ่มใหญ่ขึ้นมารวม 30+ และ 40+ เข้าด้วยกัน
แต่ก็กระจายกัน เมื่อเริ่มไต่เนิน...

ผ่านเนินใหญ่ก่อนเขาตายาย ผมเร่งแรงไปหน่อย ตกในกลุ่มหน้า ๆ กลัวหลุด
ผ่านเนินมาได้หัวใจเต้นไปร้อยเปอร์เซนต์เต็ม MHR พอลงเนินหัวใจดัน
เต้นไม่ลด เริ่มต๊กกะใจ ผ่อนแรงลง ข้างหน้าเริ่มฉีกหนีไต่เขาตายาย
ข้างหลังก็แตกกระจายกันหมดแล้ว เลยกัดฟันเลี้ยงรอบ รักษาอัตราหัวใจเต้นมาเรื่อย ๆ
ไล่แซงไปนิ่ม ๆ ทีละคน


เห็นน้าโม่ขี่สวนลงมาอย่างเร็ว นึกในใจสงสัยกลับตัวผิดมาพร้อมกับกลุ่ม 50+ ชัวร์

เห็นเจ้าไม้แผ่ว ๆ อยู่ข้างหน้า ไล่มาจนทันและแซงไปได้ แต่โดนแซงกลับทันที

เห็นศักดิ์กับสตีฟอยู่ข้างหน้านิดเดียว ไล่ยังไงก็ไม่ทัน เนื่องจากคุมการเต้น
หัวใจไม่ให้ถึง100 % ผ่านยอดเขามาได้ มองข้างหน้า

กลุ่มไม้ ศักดิ์ สตีฟ ลงเขาหายไปแล้ว มองข้างหลังก็ไม่เห็นใคร
เลยปล่อยไหลลงเขาอย่างโดดเดี๋ยว เดียวดาย พักกาย ฟื้นใจ

ลงเขาไปเลยครึ่ง โดนกลุ่ม 30+ จิม ดนัยกับพวก 3-4 คน แซงไปอย่างรวดเร็ว
เลยไล่ตามกลุ่มนี้ไปเรื่อย ๆ สักพักสวนกับกลุ่มใหญ่ 40+ มีนันท์ติดมาด้วย

อีกสักครู่ก็สวนกับแก๊งลูกเป็ด ไม้ ศักดิ์ สตีฟ เลยยกหัวแม่มือให้เลย
ไล่แทบตายไม่รอกันมั่งเลยว๊อย ตามรูปเลย

ผ่านจุด U-turn ไต่เขาตายายกลับขึ้นมาอีกฝั่ง กลุ่มเริ่มใหญ่ขึ้น
ส่วนใหญ่เป็นพวก R3 มีฝรั่งหลงมาคนหนึ่ง ใกล้ ๆ ยอดเขา ผมหนีเดี่ยวขึ้นไป
เข้ารับน้ำเย็น ๆ ครั้งแรกจากทีมเซอร์วิส 347 แถวศาลตายาย ก่อนดิ่งลงเขาแบบไม่เกรงใจใคร

กลุ่มเดิมไล่ทันอีกแล้วคราวนี้เกาะกันเหนียวแน่นประมาณ 5 คน
ปั่นสลับกันนำไปเรื่อย ๆ

เจอตรีข้างหน้า ไหลมาเกาะกลุ่มบ้าง ขึ้น ๆ ลง ๆ ก่อนหนีหายไปอีกคน
ได้ข่าวทีหลังว่าหลง หาทางขึ้นเขาหินเหล็กไฟไม่ถูก...

ก่อนขึ้นเขาหินเหล็กไฟ กลุ่มเริ่มหมดแรง แยกย้ายกันไป
เหลือคนเดียวอีกแล้ว จิมหมดแรงห้อยอยู่ข้างหลัง
ดนัยกับฝรั่งเลี้ยวซ้ายขึ้นเขาไปแล้ว
ผมไล่แซงสองคนนี้ได้ก่อนเลี้ยวขวา ไต่เขาตามโค้งมาเรื่อย ๆ

ช่วงนี้ไม่ต้องพูดถึง แซงไปหลายคน แทบทุกคนไม่จูงก็หยุดกับที่ออกอาการ
ตาคริวเข้าสิงเต็มขั้นแทบทุกราย บางคนยืนตัวแข็งทื่อ เกาะจักรยานแน่น
ไม่กล้าขยับขา

อีก 200-300 เมตรก่อนเข้าเส้นชัย ดนัยยืนโยกไล่แซงกลับไปอีก
ผมลุกยืนโยกมั่ง อ้าวโยกได้นี่ ลืมไป มัวแต่เก็บแรงเพลิน เข้าเส้นชัยตามไปติด ๆ

ยังไม่กล้าลงจากลงจากจักรยาน กลัวตะคริวจับ
เนื่องจากเจอมาหลายครั้งแล้ว แต่ก็ไม่มีทางเลือก
เพราะต้องจอดรับเหรียญ
แต่ก็พบว่า ไม่มีตะคริวมากวนใจ....ประมาณนั้น

สรุป สั้น ๆ
มันส์กว่าเดิม เท้าไม่แตะพื้น non-stop ไม่มีตะคริว
ไม่บาดเจ็บ ไม่ล้ม ไม่มีรายการหวาดเสียวใด ๆ ทั้งสิ้น
ไม่แวะกินไก่ย่างเหมือนปีที่แล้ว
กับ 118 กิโลเมตร ใช้เวลา 4 ชั่วโมงกับ 3 นาที เฉลี่ย 29 กิโลเมตร
ล้างตาสะอาดเกลี้ยงเกลา.....ทำไปได้...

เจ้าดำเบา กับ ZIP 303 ทำหน้าที่ได้อย่างดีเยี่ยม
ไม่รวน ไม่ออกเสียงเสียดสีให้รำคาญใด ๆ ทั้งสิ้น

หัวหิน ถิ่น(เคย) มีหอย ปีหน้า ถ้ากายพร้อม ใจพร้อม จักรยานพร้อม
เจอกันอีกแน่นอน...