พลันได้คิด

[moodang]

เรื่องที่ 6

ใครโง่
คนงานก่อสร้างแต่งตัวมอซอกว่า 50 คน ยืนรอเกือบเต็มพื้นที่สาขาของธนาคาร ต้องการเปิดบัญชีและทำบัตร ATM เพื่อถอนเงินค่าแรง ที่บริษัทฯ จ่ายผ่านบัญชีให้

พนักงาน bank สาวสวยคนนั้น หงุดหงิด เสียอารมณ์ ที่หลายคนกรอกแบบฟอร์มช้า และกดรหัสเพื่อทำบัตร AMT ไม่เป็น เสียงต่อว่าจากพนักงาน bank เริ่มดังขึ้น
พร้อมแสดงอาการเหยียดหยามอย่างเห็นได้ชัด

รุ่นพี่พนักงาน bank คนหนึ่งเห็นเหตุการณ์ เดินไปกระซิบข้างๆ ถามว่า คุณว่าพวกเค้าโง่มั๊ย ถ้าคิดว่าพวกเค้าโง่ งั้นผมถามคุณว่า คุณผสมปูนเป็นมั๊ย
รู้มั๊ยปูนรุ่นไหน ใช้ก่อ ใช้ฉาบ รู้มั๊ยถ้าจะผสมปูน ต้องใช้ปูนกี่ส่วน น้ำกี่ส่วน หินกี่ส่วน ถ้าคุณไม่รู้ คุณก็โง่เหมือนกัน
หลังจากนั้น ไม่มีเสียงต่อว่าจากพนักงาน bank คนนั้นอีกเลย ไม่รู้ว่าเค้า "พลันได้คิด" หรือกลัวรุ่นพี่ แต่อย่างน้อยสถานการณ์ใน Bank วันนั้นก็ดีขึ้นมาก

ชอบเรื่องนี้ครับ

[jook]

ยินดีด้วยครับ คิดกันได้

..

[ราหูดำ]

[F1]

ขอบคุณทุกท่านครับ

[F1]

เรื่องที่ 7

คนรอบข้าง

ผมตัดต่อบางส่วน จากคุณ Hachapan Uachotikoon ที่เรียบเรียงจากข่าว abc และ cnn เรื่องยาวมากแต่อยากให้ลองอ่านดูครับ

จากเด็กจรจัดไร้บ้านรับจ้างถูพื้นโรงเรียนสู่รั้วมหาวิทยาลัยชื่อก้องโลก...ม. ฮ า ร์ ว า ร์ ด

ที่โรงเรียนเบิร์นส์ไฮสกูลในเมืองลอนเดล รัฐนอร์ธแคโรไลน่ามีนักเรียนสาวน้อยดอว์น ลอกกินส์ (Dawn Loggins) เป็นนักเรียนเกียรตินิยม A รวมทุกวิชา ทั้งที่
ดอว์นเติบโตมาอย่างยากจนข้นแค้น บ่อยครั้งที่ไม่มีน้ำไฟให้ใช้ ไม่มีแสงสว่างที่จะทำการบ้านอ่านหนังสือได้ จนครูในโรงเรียนต้องหาเทียนไขให้เธอใช้ในยามค่ำมืด
ด้วยเทียนไขนี้ เธออ่านหนังสือทำการบ้านอย่างหมั่นเพียรไม่เคยย่อท้อ จนผลการเรียนดีเด่น ได้รับเลือกให้เข้าค่ายศึกษาวิทยาศาสตร์ร่วม 6 สัปดาห์ ซึ่งเป็นค่าย
วิทยาศาสตร์สำหรับนักเรียนที่มีผลการเรียนระดับยอดเยี่ยมของทั้งรัฐ

ช่วงที่เธอเข้าร่วมค่ายนี้เอง พ่อแม่ได้ทิ้งเธอย้ายไปอยู่รัฐอื่น เธอกลับบ้านมาพบว่าไม่มีใครอยู่บ้าน แถมมีประกาศติดไล่ที่จากเจ้าของบ้าน ทำให้ดอว์นไร้บ้าน ขาดพ่อแม่
หลังจากนั้นเธอต้องระเหเร่ร่อน ไปนอนตามบ้านเพื่อนซึ่งบางครั้งต้องนอนกับพื้นบ้าน ขณะนั้นเธอยังไม่บรรลุนิติภาวะ จึงต้องมีผู้ปกครองดูแลจนกว่าอายุจะครบ 18 ปี
และเนื่องจากเธอเลือกที่จะไม่ตามไปอยู่กับพ่อแม่ที่ต่างรัฐ แต่เลือกที่จะอยู่กับเมืองนี้เพื่อเรียนหนังสือต่อไป ทำให้ทั้งชุมชนและบรรดาครูโรงเรียน รับหน้าที่เป็นผู้ปกครอง
ของเธอกันทั่วหน้า และได้ขอให้คู่สามีภรรยาคนขับรถโรงเรียนให้เธออาศัยพักที่บ้าน โดยครูต่างสมทบค่าใช้จ่ายให้ทุกเดือน ชีวิตเธอก็เริ่มเข้าที่เข้าทางโดยมีหลังคาคลุมหัว
และมีงานพิเศษทำโดยเป็นภารโรงของโรงเรียน

ปีสุดท้ายในไฮสกูลเธอตัดสินใจเด็ดขาดที่จะเรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัย เธอเลือกที่จะเดินบนทางที่ต่างจากพ่อและแม่ "เมื่อเด็ก หนูได้มีโอกาสเห็นหนทางที่เลวร้ายทั้งหลาย
อยู่ต่อหน้าทั้งยาเสพติด ทั้งชีวิตที่เลื่อนลอย และสิ่งแย่ๆ อื่นๆ แต่หนูตัดสินใจแน่วแน่ว่า จะไม่เดินบนทางเหล่านั้นเด็ดขาด หนูรู้ว่า การศึกษา จะพาให้หนูพ้นจากวังวน
เลวร้ายทั้งหลายได้ อาจมีคนมากมายที่โทษสิ่งแวดล้อมรอบตัว แต่หนูใช้สถานการณ์แย่ๆ พวกนั้น มาเป็นพลังใจ ที่จะผลักดันให้หนูหลุดพ้นออกมาให้ได้"

เธอส่งใบสมัครเรียนไปมหาวิทยาลัยธรรมดา 4 แห่งภายในรัฐนอร์ธแคโรไลน่า และที่ ม.ฮาร์วาร์ด รวมเป็นแห่งที่ 5 ที่โรงเรียนของเธอ ตั้งแต่ก่อตั้งโรงเรียนมา
ยังไม่เคยมีใครได้ไปเเรียนมหาวิทยาลัยระดับแนวหน้าสุดๆ ในอเมริกามาก่อนเลย ดอว์นก็เลยตัดสินใจท้าทายความเชื่อ โดยส่งใบสมัครไปที่สุดยอดมหาวิทยาลัยในฝัน
คือที่ ฮาร์วาร์ด ด้วย

ครูแลรี่ การ์ดเนอร์ ครูสอนวิชาประวัติศาสตร์ เป็นคนเขียนจดหมายรับรองประกอบการสมัครเรียนที่ฮาร์วาร์ด เขาเขียนในจดหมายว่า
"ข้าพเจ้าไม่ทราบจะหาสรรหาคำมาบรรยายในจดหมายรับรองนี้ได้อย่างไรให้ได้ดังใจคิด ข้าพเจ้าไม่เคยเขียนจดหมายรับรองฉบับใดเหมือนฉบับนี้มาก่อนเลย
และคงไม่ได้เขียนอย่างนี้เป็นฉบับที่สองอีกแน่นอน นักเรียนส่วนมากเมื่อต้องเผชิญกับความยากลำบาก แม้เพียงเศษเสี้ยวของที่ดอว์นต้องประสบมา ก็คงท้อถอยยอมแพ้
ไม่เป็นท่า แต่สาวน้อยผู้นี้ที่แม้ต้องผ่านเหตุการณ์แสนสาหัส ต้องพบกับความหิวโซ ระเหเร่ร่อนไร้บ้านอยู่อาศัย และเผชิญความลำบากอีกนานัปการ แต่เธอก็ลุกขึ้นยืน
ผงาดเหนืออุปสรรคชีวิตทั้งปวงนั้น ยืนตระหง่านเป็นสตรีสาวน้อย ที่โดดเด่นเหนือหมู่คน"

เดือนต่อๆ มาเธอได้รับตำตอบรับเข้าศึกษาในมหาวิทยาลัยในรัฐนอร์ธแคโรไลน่าทั้ง 4 แห่ง เป็นจดหมายตอบรับที่แนบมาพร้อมกับเอกสารมหาวิทยาลัยอีกปีกใหญ่ๆ ทั้งสิ้น
แต่เมื่อมีจดหมายจากฮาร์วาร์ด กลับเป็นจดหมายบางๆ เพียงฉบับเดียว ไม่มีเอกสารอื่นแนบมาด้วยเลย ซึ่งเป็นลักษณะจดหมายตอบปฏิเสธที่ไม่มีใครอยากรับ
แต่เมื่อเปิดจดหมายออกพบใจความว่า "ถึงคุณดอว์น ลอกกินส์ ข้าพเจ้ามีความยินดีจะแจ้งให้ทราบว่า คณะกรรมการคัดเลือกนักศึกษาเข้าเรียน ได้ให้ข้าพเจ้ามาแจ้งว่า
ท่านได้รับการคัดเลือกเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดของเราแล้ว โดยปรกติมหาวิทยาลัยจะส่งหนังสือมาบอกก่อนเวลาอันควร เฉพาะนักเรียนที่โดดเด่นมากๆ เท่านั้น"
นอกจากจะได้รับเลือกเข้าเรียนแล้ว เธอยังได้รับทุนการศึกษาจาก มหาวิทยาลัยอีกด้วย

เมื่อเรื่องราวของเธอได้กลายเป็นข่าว "From Homeless to Harvard" เธอได้ให้สัมภาษณ์กับสถานีโทรทัศน์ WBTV ว่า "เมื่อคุณมีความฝัน คุณสามารถบุกบั่นให้
ฝันเป็นจริงได้ โดยไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ ทั้งสิ้น มีแต่ตัวคุณเองเพียงคนเดียวเท่านั้น ที่จะสร้างฝันของตัวคุณเองให้เป็นจริงขึ้นมาได้"

นับแต่ที่เรื่องราวของเธอกลายเป็นข่าว มีผู้คนทั่วโลกให้ความสนใจ และได้ส่งกำลังใจมาให้เธอมากมาย มีผู้ส่งเงินสนับสนุนให้เธอมาด้วย ดอว์นบอกว่า ไม่ได้ต้องการ
เงินเหล่านั้น "เพราะเมื่อเข้ามหาวิทยาลัย หนูได้ทุนค่าเล่าเรียน ค่าที่พักและอาหาร ส่วนค่าใช้จ่ายอื่นๆ เช่นค่าตำราเรียน หนูสามารถหางานพิเศษทำเพื่อหาเงินมาได้"
เธอตั้งความหวังไว้ว่า จะสามารถจัดตั้งองค์กรการกุศลที่จะช่วยเหลือเด็กวัยรุ่นที่ประสบอุปสรรคขัดขวางการศึกษา โดยใช้เงินที่มีผู้บริจาคให้เธอมาเป็นทุนก่อตั้ง
"ยังมีเด็กอีกมากมายที่อนาคตยังมืดมน และพวกเขาต้องการความช่วยเหลือมากกว่าหนูอีก หนูอยากให้พวกเขาได้ใช้เรื่องราวของหนูเป็นแรงจูงใจ และอยากให้ทำให้
ผู้คนทั่วไปรับรู้ว่า ยังมีเด็กจรจัดไร้บ้านที่ต้องการความช่วยเหลืออยู่อีกมาก"

เมื่อวันที่ 7 มิย.2012 ที่ผ่านมา เป็นวันพิธีจบการศึกษาของโรงเรียน ตอนที่สาวน้อย ดอว์นเดินขึ้นรับประกาศนียบัตร เพื่อนนักเรียนทั้งโรงเรียน ต่างได้ลุกขึ้นยืน
ปรบมือดังกึกก้องโดยพร้อมเพรียงกัน เพื่อแสดงความชื่นชมและให้เกียรติอย่างสูง แก่สาวน้อย-ดอว์น ลอกกิ้นส์ ผู้เด็ดเดี่ยวที่ทอฝันให้เป็นจริง เราขอยืนขึ้นเพื่อปรบมือให้เธอ
และขอส่งใจให้เธอจงสำเร็จสัมฤทธิ์ผล ในการสร้างสานฝันให้ตนเอง และให้โลกต่อไป

.....................................................

ใครต่อใครที่อ่านข่าวข้างบนนี้ ชื่นชมยินดี ยกย่อง ให้กำลังใจ ภูมิใจ ในเด็กคนนี้ ซึ่งแน่นอนรวมถึงผม
แต่เมื่ออ่านซ้ำอีก พลันได้คิด ว่ายังมีบุคคลในเรื่องอีกมากมาย ที่หลายคนลืมยกย่อง แต่น่ายกย่อง

เพื่อนนักเรียน คนอื่นๆ ในชุมชน
สองสามีภรรยาคนขับรถโรงเรียน
ครูในโรงเรียน โดยเฉพาะครูแลรี่ การ์ดเนอร์
คณะกรรมการพิจารณารับและให้ทุนนักศึกษา ของ ฮาร์วาร์ด

[F1]

เรื่องที่ 8

พ่อขอโทษ

ก้มมองที่ cateye wireless ตาจับที่ตัวเลขระดับความเร็ว จากความตั้งใจที่อยากได้ average ไม่น้อยกว่า 20 กม./ชม.
ทำให้พ่อที่อยู่หลังสุดส่งเสียงกระตุ้นเตือนลูกสาวตัวน้อยเร่งความเร็วขึ้นเรื่อยๆ ให้ทันแม่ที่ปั่นอยู่หน้าสุด

สองข้างทางเป็นสวนสาธารณะสวยงาม ต้นไม้ใหญ่น้อยขึ้นเต็ม หลายครอบครัวปูเสื่อนั่งกินขนม เด็กๆ ถอดรองเท้าวิ่งไล่กัน
สนุกสนานบนพื้นหญ้าอ่อนนุ่ม

ลูกสาวตัวน้อยอยากวิ่งเล่นบ้าง อยากแวะข้างทางตรงน้ำตก อยากลงไปเดินข้ามสะพานไม้ อยากให้อาหารปลา แต่ยังต้อง
ปั่นจักรยานอยู่ระหว่างกลางพ่อและแม่ ให้ได้ระยะทาง ได้ความเร็วตามที่พ่อแม่กำหนดจนค่อนมืด และไม่มีความสุข
จนต้องบ่ายเบี่ยงทุกครั้งที่พ่อแม่จะพาไปปั่นจักรยานในครั้งต่อๆ ไป

"พลันได้คิด" เราตั้งใจจะปั่นจักรยานเพื่ออะไร เพื่อความสุขของครอบครัวไง เพื่อความอบอุ่นไง เพื่อจะได้
มีเวลาสนุกสนานด้วยกันไง

ข้อกำหนดใหม่ของพ่อแม่ ความเร็วเท่าไหร่ก็ได้ ระยะทางเท่าไหร่ก็ได้ อยากแวะตรงไหนแวะ อยากวิ่งเล่นตรงไหนวิ่ง
อยากให้อาหารปลาตรงไหนให้ หลังวันนั้น ลูกสาวบอกว่า อาทิตย์หน้ามาใหม่นะพ่อ

เฉลี่ยความเร็วบน cateye wireless ลดเหลือ 10 กม. หน่อย/ชม. ระยะทางหายไปเกือบ 10 กม./ครั้ง

แต่ความเร็วที่ลดลง ระยะทางที่หายไป เปลี่ยนเป็นการเดินจูงมือกันไปดูโน่นดูนี่ วิ่งไล่จับลูก ไล่กอดลูก และทุ่มฟัดกันแทน
ผมไม่ได้รักการปั่นจักรยาน แต่รักการปั่นจักรยานกับครอบครัวที่มีความสุข

[caramel]

ถึงจะหายไปเป็นช่วง แต่กลับมาต่อด้วยคุณภาพก็โอเคค่ะ

[F1]

ถึงจะหายไปเป็นช่วง แต่กลับมาต่อด้วยคุณภาพก็โอเคค่ะ

มันต้องเป็นเรื่องที่ "พลันได้คิด" ด้วยตัวเองจริงๆ เลยหาเรื่องมาเขียนยากหน่อย
ช่วยเขียนด้วยก็ดีนะครับ จะได้หลากหลายมุมมองขึ้น ขอบคุณครับ

[breeze]

เขียนได้ดีครับ

เป็นกำลังใจให้ครับ

[nungning]

เรื่องที่ 8

พ่อขอโทษ

ก้มมองที่ cateye wireless ตาจับที่ตัวเลขระดับความเร็ว จากความตั้งใจที่อยากได้ average ไม่น้อยกว่า 25 กม./ชม.
ทำให้พ่อที่อยู่หลังสุดส่งเสียงกระตุ้นเตือนลูกสาวตัวน้อยเร่งความเร็วขึ้นเรื่อยๆ ให้ทันแม่ที่ปั่นอยู่หน้าสุด

สองข้างทางเป็นสวนสาธารณะสวยงาม ต้นไม้ใหญ่น้อยขึ้นเต็ม หลายครอบครัวปูเสื่อนั่งกินขนม เด็กๆ เปลือยเท้าวิ่งไล่กัน
สนุกสนานบนพื้นหญ้าอ่อนนุ่ม

ลูกสาวตัวน้อยอยากวิ่งเล่นบ้าง อยากแวะข้างทางตรงน้ำตก อยากลงไปเดินข้ามสะพานไม้ อยากให้อาหารปลา แต่ยังต้อง
ปั่นจักรยานอยู่ระหว่างกลางพ่อและแม่ ให้ได้ระยะทาง ได้ความเร็วตามที่พ่อแม่กำหนดจนค่อนมืด และไม่มีความสุข
จนต้องบ่ายเบี่ยงทุกครั้งที่พ่อแม่จะพาไปปั่นจักรยานในครั้งต่อๆ ไป

"พลันได้คิด" เราตั้งใจจะปั่นจักรยานเพื่ออะไร เพื่อความสุขของครอบครัวไง เพื่อความอบอุ่นไง เพื่อจะได้
มีเวลาสนุกสนานด้วยกันไง

ข้อกำหนดใหม่ของพ่อแม่ ความเร็วเท่าไหร่ก็ได้ ระยะทางเท่าไหร่ก็ได้ อยากแวะตรงไหนแวะ อยากวิ่งเล่นตรงไหนวิ่ง
อยากให้อาหารปลาตรงไหนให้ หลังวันนั้น ลูกสาวบอกว่า อาทิตย์หน้ามาใหม่นะพ่อ

เฉลี่ยความเร็วบน cateye wireless ลดเหลือ 10 กม. หน่อย/ชม. ระยะทางหายไปเกือบ 10 กม./ครั้ง

แต่ความเร็วที่ลดลง ระยะทางที่หายไป เปลี่ยนเป็นการเดินจูงมือกันไปดูโน่นดูนี่ วิ่งไล่จับลูก ไล่กอดลูก และทุ่มฟัดกันแทน
ผมไม่ได้รักการปั่นจักรยาน แต่รักการปั่นจักรยานกับครอบครัวที่มีความสุข

อ่านแร๊ะอึ้งค่ะ !!

[เอก Flt Ops]

แจ่ม ครับ

[F1]

ขอบคุณทุกท่านครับ

[F1]

เขียนได้ดีครับ

เป็นกำลังใจให้ครับ

[ประสาท พาศิริ]

ใครจะยังไงไม่ทราบ แต่ที่ผมหันมาถีบจักรยานก็เพื่อจะ "ใช้ชีวิตให้ช้าลง" อ่ะครับ

ในการถีบเที่ยวเป็นกลุ่ม เราก็ควรเอาคนที่อ่อนแอที่สุดเป็นบรรทัดฐาน ไม่ใช่คนที่แข็งแรงที่สุด

กด LIKE ครับ

[SPT520]