เพชร เขียน:โอ้...แฮนด์เหล็ก มหัศจรรย์มาก ผมเคยใช้แต่แฮนด์อลูกับแฮนด์คาร์บอน
เวลายืนโยกแล้วกระชากจักรยานสวนขาที่ออกแรงเหยียบลูกบันได ยังไงๆ แฮนด์ก็ต้องบิดตัวบ้าง...แต่แฮนด์เหล็ก..มันแข็งจริงๆ...ไม่แสดงอาการสะทกสะท้านใดๆให้เห็นแม้แต่น้อย
ประกอบกับการ “ให้ตัว” ของเฟรมเหล็ก ผมรู้สึกได้ถึงอารมณ์ของความสนุกและความมีชีวิตชีวาของการขี่จักรยานที่แตกต่างจากเฟรมอลูหรือคาร์บอนโดยสิ้นเชิง...นี่สิเขาเรียกว่าจักรยาน
และแล้วผมก็เริ่มทะยานแซงคันท้ายขบวนขึ้นมา 1 คัน 2 คัน 3 คัน.... อัตราเร่งไม่เร็วนักแต่หนักหน่วงและเพิ่มขึ้นตามลำดับ....
ผมกำลังยืดขึ้นไปเรื่อยๆ...เป้าหมาย 5 คันที่กำลังนำหน้าอยู่...แต่สายตาเริ่มเห็นรถสองแถวกำลังขับอ่อยๆอยู่เลนซ้ายมือรอหาผู้โดยสารข้างทาง...
กลุ่มจักรยานเราเริ่มเบียดตัวออกมาและแตกกระจายไปเลนขวาซึ่งเป็นทางขึ้นสะพานภูมิพล 1
ผมกับเพื่อนอีก 2-3 คนถูกเบียดเข้าไปเจอกับหมุดสะท้อนแสง (ผมชอบเรียกเล่นๆว่า ปุ่มสังหาร) กับเสายางสีแดงตรงหัวเกาะ .... เลยต้องถอน....ลดความเร็ว....
เสียดายครับ...อยากรู้จริงๆว่า เฟือง 14 รอบจัดๆ มันจะหมดไหม... ได้ความเร็วพอไหม.....
แต่ที่แน่ๆ ผมคงเอาอีเขียวไปออกปั่นทุกเช้าวันเสาร์....เก็บเฟรมคาร์บอนไว้ออกทริปปั่นไกลๆหรือปั่นขึ้นเขา...ที่ความเร็วและความเบา..สำคัญกว่าความสนุกและเพลิดเพลินในการขี่จักรยาน....
สวัสดีครับ อ.เพชรครับ ผมนวพันธุ์ จากหาดใหญ่ครับ เพื่อนน้องโต่ง(สาธุประดิษฐ์ครับ)
บรรยายได้อย่าง นุ่มนวลและเห็นความรู้สึกตรงนั้นเลยครับ ผมก็เคยมีความรู้สึกคล้ายๆแบบนี้มาก่อนครับ ตอนนี้ผมใช้รถ Greg Lemond อยู่ครับ เป็นโครโมครับ ปั่นมันมากครับ
โอกาสหน้าถ้ามีความรู้สึกอย่างนี้ รบกวน อาจารย์ นำมาบรรยายอีกนะครับ อย่างฟังครับ ขอบคุณครับ
