สรุปทริปอกหักจากภูสามสุ่ม...น้ำตานองเข้าเวียงจันทร์...สโลไลฟ์...สโหล่สเหล่...ภูสุ่มสี่สุ่มห้าอกาลิโก 6-14 ก.พ.59

[เอส-เมอร์ริด้า]

มาทางไหน กลับทางนั้น (CANCEL)

การเจรจาเหมือนจะเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ เพื่อนๆ มารวมกลุ่มกันเจรจา พี่ซาฯ นำทีมซักถามเรื่องประเด็นการเดินทางโดยมีไกด์ด้วยจักรยานมันเป็นไปไม่ได้ ในการที่จะเดินทางไปกับพวกเรา และการที่จะกลับไปติดต่อขอเอกสารยิ่งไปได้ยากกับเวลาที่เหลือในการปั่น และยังกล่าวเสริมว่ากลุ่มปั่นจักรยานในเมืองไทยถ้าจะมาปั่นก็คงยากยิ่งขึ้น พวกเรามาสนับสนุนการท่องเที่ยวในลาว นำเงินมาใช้จ่ายให้ชาวบ้านกระจายรายได้

น้องแพ๊ทก็แนะนำว่าพอจะมีหนทางใดได้บ้างครับที่สามารถช่วยให้เราสามารถปั่นจักรยานในเส้นทางที่เราวางแผนกันมาได้ การโน้มน้าวชักแม่น้ำทั้งห้า

ดูจะไม่เป็นผล จนเจ้าหน้าที่หายเข้าไปในห้องอีกครั้ง...

พวกเรารอด้วยความหวัง แต่ก็กระวนกระวาย ทันใดนั้นเจ้าหน้าที่คนเดิม ก็บอกว่า "ขอเอกสารพาสปอร์ตของพวกเจ้าทุกๆ คน"
แล้วก็เดินหายเข้าไปในห้องอีกครั้ง...

ใจเรายิ่งกังวลกันอีกครั้ง...

ก่อนที่เจ้าหน้าที่จะเดินออกมา พร้อมยื่นพาสปอร์ตให้กับพวกเราทุกคน พอได้มาก็เปิดดูมีการประทับตราว่า "CANCEL" กันครบทุกเล่ม

พวกเราไม่สามารถทำอะไรได้อีกแล้ว นั่นคือต้องนั่งเรือกลับประเทศของตัวเองเดี๋ยวนั้น หรือพูดง่ายๆ "พวกเอ็งมาทางไหน กลับไปทางนั้น"

เอส-เมอร์ริด้า

[เอส-เมอร์ริด้า]

นั่งจิบเบียร์ลาวย้อมใจ

เหมือนถูกตีทัพแตกพ่าย พวกเราแพ๊คกระเป๋าที่ถูกรื้อค้นเข้ากับแร๊กจักรยานของใครของมัน เสียงเงียบไร้การพูดคุยได้ซักระยะหนึ่ง ก่อนที่จะจูงรถออกมาจากตม.

"ไปเราไปจิบเบียร์ลาว ก่อนกลับประเทศกันก่อนดีกว่า" พี่ซาฯ แนะนำ

จุดนั้นมีร้านขายเบียร์ข้างๆ ตม. นั่นเอง เอาว่ะไม่ให้เข้า ตรูก็ขอจิบเบียร์ลาวก็ยังดีโว้ยยยยย...

ในฐานะที่เป็นหัวหน้าทริป พอได้มองเห็นอาการของเพื่อนๆ สมาชิกที่มีความหวังกันก่อนมา แล้วดับสลายลงไปต่อหน้าทำให้ผมมานึกคิดว่า "พวกเราพลาดกันตรงไหน..."

ตอนนี้แผนสอง สาม ยังไม่มีอยู่ในหัว ของถอยทัพกลับไปปรึกษากันต่อที่ฝั่งไทย ยกจักรยานข้ามโป๊ะเรือกันอีกรอบทั้งไป-กลับก็รวม 4 เที่ยว โห...เหนื่อยยิ่งกว่าปั่นอีกว่ะ

สภาพของแต่ละคนผิดจากขาไปมากมายนัก ทุกคนเงียบๆ ซึมๆ กันไปทั้งก้วนอกาลิโก ความสนุกสนานหายไปอย่างเฉียบพลัน...

เอส-เมอร์ริด้า

[dhana]

ตามมาดูทริปคนอกหัก

[STI2011]

ได้สอบถามทาง ตม.ลาว หรือเปล่าครับ กลุ่มไม่เกินกี่คนถึงจะเข้าได้โดยไม่มีปัญหา

[yosotic]

ไม่เป็นไรประธาน เอส....ไว้เราไปกันใหม่..5555
คราวหน้าต้องตี ลาวให้แตก...5555

[dhana]

ได้สอบถามทาง ตม.ลาว หรือเปล่าครับ กลุ่มไม่เกินกี่คนถึงจะเข้าได้โดยไม่มีปัญหา

คนเดียวก็ต้องมีคนติดตามแล้วครับ สองคนก็ถือว่าเป็นกลุ่มแล้วครับ (เจ้าหน้าที่เค้าพูดประมาณนี้)

[สส]

ผมเริ่มเชื่อแล้วล่ะว่าลาวเขามีกฏหมายนี้และใช้กับทุกด่านทั่วประเทศ
ขอคิดเองด้วยเหตุผลของผมเองก่อนนะครับ ว่า เหตุผลที่ต้องมีกฎหมายเงื่อนไขเข้าประเทศนั้นมีเหตุผลมากมาย(อยู่แล้ว) แต่เหตุผลหลักที่เจ้าหน้าที่มักแจ้งเราก็คือเรื่องความปลอดภัย ความปลอดภัยมีสำหรับทั้งสองฝ่าย ฝ่ายแรกคือเจ้าบ้านเพราะคนเข้าประเทศมีทั้งดีร้ายถ้าคนร้ายเข้าไปก็สร้างความเสียหายได้ ยิ่งเข้าหลายคนและมีของมากก็ยิ่งสามารถก่อเหตุเสียหายได้มาก ดังนั้นการเข้ากลุ่มใหญ่และของเยอะ สำหรับเจ้าหน้าที่จึงต้องมองว่ามีความเสี่ยงสูงต้องเข้มงวดกว่ากลุ่มเล็กของน้อย การมีหนังสือรับรองเอ่ย การมีไกด์เอ่ย ก็เพื่อลดความเสี่ยง เพื่อรับรองความปลอดภัย(ของเจ้าบ้าน) และติดตามดูพฤติกรรมของแขกด้วย และถ้าถามว่าคนประเทศไหนที่สร้างความเสียหายมากและบ่อย คำตอบของทุกประเทศน่าจะเหมือนกันคือ ประเทศใกล้ชิดติดกันนั่นแหละ ดังนั้นสำหรับคนไทย พวกเราคิดว่ามาบ่อยบ้านพี่เมืองน้อง แต่สำหรับเจ้าหน้าที่แล้วไม่ใช่คิดอย่างเรา
ความปลอดภัยอีกฝ่ายก็คือตัวนักท่องเที่ยวเอง อันนี้ความเสี่ยงจะตรงข้าม คือยิ่งคนน้อยยิ่งเสี่ยง เส้นทางทุระกันดานยิ่งเสี่ยง เส้นทางที่ยังมีความไม่สงบเรียบร้อยยิ่งเสี่ยง เรื่องนี้อย่างทีพอทราบว่าบางพื้นที่ของลาวก็ยังไม่สงบ เจ้าหน้าที่รัฐยังไม่สามารถรับรองความปลอดภัยได้ (ไทยก็มี ประเทศส่วนใหญ่ก็มี)
แต่ทีนี้ อย่างผม (และเพื่อน อิ อิ)โดยทั่วไปแล้ว มักคิดว่าน่าจะอลุ่มอล่วยได้ และรู้สึกว่าการเข้าได้พิเศษยิ่งภูมิใจ แต่สำหรับเจ้าหน้าที่(ที่ปฏิบัติงานอย่างตรงไปตรงมา)เขาน่าจะยิ่งรู้สึกแย่และกังวลยิ่งขึ้นนะครับผมว่า
ที่เคยเข้า ด่านห้วยโก๋นเป็นกลุ่มก็มีบางครั้งเจ้าหน้าที่ทำท่าเหมือนจะไม่อนุญาติก็มี ที่ท่าลี่ผมไปขอร้องอ้อนวอนจนเขายอมแต่ผมก็ถูกจับขึ้นรถโดยสารและเจ้าหน้าที่สั่งรถว่าห้ามหมอนี่ลงจนกว่าจะถึงตัวเมืองไซยะบุรี ที่ด่านมุกฯ เข้าเป็นกลุ่มก็ถูกเด้งลงเรือกลับ ทั้งหมดนี้ ทางเจ้าหน้าที่ก็อธิบายด้วยเหตุผลเดียวกันนี้แหละครับ
ผมขออภัยประธานเอส สมาชิกที่เดินทาง ทุกท่านด้วยนะครับที่พูดยาว

[เอส-เมอร์ริด้า]

ผมเริ่มเชื่อแล้วล่ะว่าลาวเขามีกฏหมายนี้และใช้กับทุกด่านทั่วประเทศ
ขอคิดเองด้วยเหตุผลของผมเองก่อนนะครับ ว่า เหตุผลที่ต้องมีกฎหมายเงื่อนไขเข้าประเทศนั้นมีเหตุผลมากมาย(อยู่แล้ว) แต่เหตุผลหลักที่เจ้าหน้าที่มักแจ้งเราก็คือเรื่องความปลอดภัย ความปลอดภัยมีสำหรับทั้งสองฝ่าย ฝ่ายแรกคือเจ้าบ้านเพราะคนเข้าประเทศมีทั้งดีร้ายถ้าคนร้ายเข้าไปก็สร้างความเสียหายได้ ยิ่งเข้าหลายคนและมีของมากก็ยิ่งสามารถก่อเหตุเสียหายได้มาก ดังนั้นการเข้ากลุ่มใหญ่และของเยอะ สำหรับเจ้าหน้าที่จึงต้องมองว่ามีความเสี่ยงสูงต้องเข้มงวดกว่ากลุ่มเล็กของน้อย การมีหนังสือรับรองเอ่ย การมีไกด์เอ่ย ก็เพื่อลดความเสี่ยง เพื่อรับรองความปลอดภัย(ของเจ้าบ้าน) และติดตามดูพฤติกรรมของแขกด้วย และถ้าถามว่าคนประเทศไหนที่สร้างความเสียหายมากและบ่อย คำตอบของทุกประเทศน่าจะเหมือนกันคือ ประเทศใกล้ชิดติดกันนั่นแหละ ดังนั้นสำหรับคนไทย พวกเราคิดว่ามาบ่อยบ้านพี่เมืองน้อง แต่สำหรับเจ้าหน้าที่แล้วไม่ใช่คิดอย่างเรา
ความปลอดภัยอีกฝ่ายก็คือตัวนักท่องเที่ยวเอง อันนี้ความเสี่ยงจะตรงข้าม คือยิ่งคนน้อยยิ่งเสี่ยง เส้นทางทุระกันดานยิ่งเสี่ยง เส้นทางที่ยังมีความไม่สงบเรียบร้อยยิ่งเสี่ยง เรื่องนี้อย่างทีพอทราบว่าบางพื้นที่ของลาวก็ยังไม่สงบ เจ้าหน้าที่รัฐยังไม่สามารถรับรองความปลอดภัยได้ (ไทยก็มี ประเทศส่วนใหญ่ก็มี)
แต่ทีนี้ อย่างผม (และเพื่อน อิ อิ)โดยทั่วไปแล้ว มักคิดว่าน่าจะอลุ่มอล่วยได้ และรู้สึกว่าการเข้าได้พิเศษยิ่งภูมิใจ แต่สำหรับเจ้าหน้าที่(ที่ปฏิบัติงานอย่างตรงไปตรงมา)เขาน่าจะยิ่งรู้สึกแย่และกังวลยิ่งขึ้นนะครับผมว่า
ที่เคยเข้า ด่านห้วยโก๋นเป็นกลุ่มก็มีบางครั้งเจ้าหน้าที่ทำท่าเหมือนจะไม่อนุญาติก็มี ที่ท่าลี่ผมไปขอร้องอ้อนวอนจนเขายอมแต่ผมก็ถูกจับขึ้นรถโดยสารและเจ้าหน้าที่สั่งรถว่าห้ามหมอนี่ลงจนกว่าจะถึงตัวเมืองไซยะบุรี ที่ด่านมุกฯ เข้าเป็นกลุ่มก็ถูกเด้งลงเรือกลับ ทั้งหมดนี้ ทางเจ้าหน้าที่ก็อธิบายด้วยเหตุผลเดียวกันนี้แหละครับ
ผมขออภัยประธานเอส สมาชิกที่เดินทาง ทุกท่านด้วยนะครับที่พูดยาว

ขอบคุณพี่เสือ สส. มากๆ ครับ เป็นคำแนะนำที่ดีมาก เห็นสมาชิกบอกว่าพี่ สส. ก็โดนที่มุกดาหารด้วย

[เอส-เมอร์ริด้า]

แผนสองที่คิดไว้ก็ถูกนำมาใช้


ยกรถข้ามเรือ จูงขึ้นด่านบึงกาฬ ชันโครตๆ ยังสร้างไม่เสร็จ ยังแอบแซ่วกันเล่นๆ เราได้จูงขึ้นภูสามสุ่มแล้ว 555

มาถึงตม. ฝั่งไทยก็ไม่มีปัญหา ประทับตราออกปกติ (แต่ไม่ปกติ เมื่อไปเข้าด่านเวียงจันทร์ซะได้) จอดพักรอสมาชิกให้พร้อม ไม่อยากเร่งรีบอะไรแล้ว มาคุยกันคร่าวๆ ก่อนว่าจะดำเนินแผนสองอย่างไร หนึ่ง.คือนอนกันคืนนี้ ค่อยไปหนองคายพรุ่งนี้ สอง.ปั่นเลียบโขงไปอุบลฯ กันดี สาม.ปั่นเข้าหนองคาย ลุงจุกสนับสนุนไม่เกิน 5 ทุ่มก็ถึง เย้ยยย...

จากด่านไทยออกมาถนนใหญ่ พวกเราก็ปั่นเข้าหนองคายกันเลย สรุปตามลุงจุกครับ แต่ก็ต้องไนท์ทริป หรือไม่ก็หาเหมารถบรรทุกไปส่งที่หนองคาย ตอนนี้ก็ปั่นกันไปก่อนเรื่อยๆ ร่นระยะทาง และเงินค่าเหมาด้วยเหมือนกัน หลายๆ คนไปล่วงหน้าเช่นพี่รักษ์ มักจะบอกว่าขาอ่อนซะทีไหน ผมยังตามไม่ค่อยทันเลยเดี๋ยวนี้ ตามด้วยพี่ซาฯ พี่จุก ที่เหลือเกาะกลุ่มกันไปก่อน

พอดันเนินแขวงการทางบึงกาฬ ลงมาได้เห็นเงี๊ยบโบกให้จอด มีรถบรรทุกจอดข้างหน้า สอบถามว่าจะผ่านหนองคายพอดี คุยแล้วว่าจะขอทานข้าวก่อน ... บ๊ะเจ้า ยอดเยี่ยมจริงๆ น้องเงี๊ยบแพ๊ตตี้ พี่บ๋อม แท๊ก และหนุ่ย นั่งรอทานข้าวกันอยู่ก่อนแล้ว ทุกๆ คนไม่รีบร้อน สั่งข้าวกระเพราหมู ไข่เจียวกันมาคนละจาน

ขอบคุณพี่อุทิศด้วยนะครับ น้ำใจคนไทยไม่เคยเหือดแห้ง ได้พูดคุยกับพี่ตลอดทางแต่บางทีผมแอบหลับไปบ้าง พี่เค้าทำหน้าที่รับจ้างบรรทุกให้กับบริษัทดัง 2-3 แห่ง ระหว่างอมตะ ชลบุรี หรือรับจ้างทั่วประเทศครับ พวกเราก็มอบสินน้ำใจให้กันคนละ 100 บาท เพราะถ้าไม่ได้ตัวช่วยนี้ เราคงต้องลำบากไนท์ทริปคืนแรกโหดแน่นอน

เอส-เมอร์ริด้า

[เอส-เมอร์ริด้า]

แผนสองเริ่มต้นที่ด่านหนองคาย

มาถึงหนองคาย ยกรถลงมาปั่นกันต่อเพื่อไปยังด่านหนองคาย เวลาเกือบ 6 โมงเย็นที่นี่ด่านปิดเกือบ 4 ทุ่มพวกเรานัดหมายกันว่าให้เข้าไปทีละคน สองคน เพื่อกันโดนจับว่าเข้าไปเป็นกลุ่ม นัดหมายกันว่าใครกรอกเอกสารทางฝั่งตม.ลาว เสร็จแล้วให้ไปคอยกันด้านนอก

ด่านฝั่งไทยไม่มีปัญหาอะไรเลย สะดวกปั่นข้ามสะพานมิตรภาพไทยลาว แยกๆ กันไป มาถึงด่านฝั่งลาว ช่วงที่มีรถทัวร์เข้ามาพอดี มีนักท่องเที่ยวมากมาย เราเลยไม่ค่อยโดนเพ่งเล็งมากนัก และไม่ได้ตรวจเอกสารพาสปอร์ตที่ทุกๆ คนโดนปั๊ม CANCEL กันมา สะดวกโยธิน รีบๆ แลกเงินบ้าง แต่ไม่ได้ซื้อซิม เพราะยังใช้เบอร์ไทยได้อยู่

กลุ่มแรกๆ ที่มากันก็มี ผม พัท พี่จุก พี่บ๋อม แท๊ก ที่ตามมากลุ่มหลัง ก็พี่ซาฯ หนุ่ย และน้องเงี๊ยบ กลุ่มแรกก็ไปรอกันที่ปั๊มน้ำมันข้างนอกแล้ว อากาศก็เย็นลงเรื่อยๆ ว่าจะหาอะไรกินกันก่อนในช่วงที่รอกัน แต่ก็นานมากแล้วไม่มีใครมาสมทบกันเลย...

หนุ่ยโทรมาบอกว่า "ท่านประธานฯ มีปัญหากับพี่ซาฯ แล้วโดนจับเข้าห้องเย็นไปคนเดียว"
ผมพูดต่อ "หา เกิดอะไรขึ้นล่ะ"
หนุ่ยบอกต่อว่า "สงสัยโดนเรื่องหนังสือประทับ CANCEL รอกันอยู่ที่ตม. ยังไม่ได้ออกมากัน"

เอส-เมอร์ริด้า

[เอส-เมอร์ริด้า]

แผนสองล้มเหลวเรียบร้อย

หนุ่ย เงี๊ยบ พี่ซาฯ ตัดสินใจไม่เข้ามาปั่นในลาว หักรถไปประทับตรา CANCEL อีกรอบ เล่นเอาวันเดียวเลย 555 จากนั้นก็โทรหาผมให้ตัดสินใจเอาว่าจะทำอย่างไรต่อ ขอเข้าไปนอนที่หนองคายก่อน 1 คืน

กลุ่มที่เหลือได้เข้ามาในลาว นัดกันว่าจะมุ่งหน้าเข้าเวียงจันทร์ นัดจะไปกางเต็นท์นอนกันที่บ้านพี่คำได และได้โทรติดต่อนัดหมายกันเรียบร้อยแล้ว กลุ่มสองปั่นมาทานก๋วยเตี๋ยวบะหมี่เกี้ยวกันก่อน พูดคุยเรื่องแผนการกันอีกครั้งก็เลยบอกว่าจะกลับไทยเข้าไปรวมกลุ่มกันในคืนนี้มั๊ย หรือว่าจะพักที่เวียงจันทร์ก่อนซักคืน...

จากนั้นก็ได้ข้อสรุปว่า กลับไปฝั่งไทยกันทั้งหมด ยกเลิกแผนการปั่นในลาว ณ บัดนาวววววววววว...

เอส-เมอร์ริด้า

[เอส-เมอร์ริด้า]

มารวมทีมอกาลิโกกันอีกครั้ง

ยื่นขาออกจากลาว เรียบร้อย ก็พร้อมปั่นข้ามสะพานมิตรภาพ ก่อนนัดมาเจอร้านอาหารริมถนนสายหนองคายกลุ่มพี่ซาฯ นั่งจิบเบียร์รอกันแล้ว สั่งอาหารมาเพิ่ม ก่อนนั่งพูดคุยเรื่องแผนการเดินทางของทริปนี้จะเบนเข็มไปทิศทางใด

อากาศเย็นลงมาก และลมพัดแรงเมื่อนั่งทานกันกลางแจ้ง พวกเรายังมีอาการผิดหวัง การพูดคุยยังเงียบๆ ไปบ้างผมก็ได้คิดแผนสามไว้แล้วในใจ กำลังจะคิดว่าน่าจะไปเชียงคานกันน่าจะง่ายกว่า และเส้นทางนี้เหมือนย้อนรอยการปั่นบรอมตันของผมอีกรอบหนึ่ง

กลายเป็นว่าครั้งนี้เป็นทริปหน่อมแหน่มไปหน่อยแล้วมั๊ง ...

อย่างที่เคยบอกเส้นทางปั่นเป็นปัจจัยรอง การได้เจอมิตรสหายร่วมทางกันเป็นเรื่องยิ่งใหญ่กว่านัก เป้าหมายไม่ได้สำคัญหรอก เรื่องราวระหว่างทางต่างหากล่ะที่เราต้องการ

เอส-เมอร์ริด้า
ปล. ยืมภาพประกอบจากหนุ่ย

[เอส-เมอร์ริด้า]

ขอขอบคุณความเอื้อเฟื้อจาก TOT

คืนนี้พวกเราได้ความอนุเคราะห์จากพี่รักษ์ติดต่ออาคาร TOT ในการกางเต็นท์นอนกัน ปั่นจากถนนใหญ่เข้ามาตาม
เส้นทางหลัก ก่อนเลี้ยวเข้าซอยตัดถนนใจกลางเมืองหนองคาย มาออกตรอกเล็กๆ เข้าสู่ถนนเลียบโขงใกล้ๆ แดง
แหนมเนือง มีร้านข้าวต้มโต้รุ่ง ประตูที่ทำการ TOT ปิดทำการติดต่อเจ้าหน้าที่ปั่นเข้าไปด้านในกัน

ภายในบริเวณตึกมีหลายๆ ชั้น ห้องน้ำ มีพร้อม ห้องครัว น้ำต้มกาแฟ แต่เรามีร้านกาแฟสตาบัคเคลื่อนที่นำเสนอ
โดยน้องแพ๊ตตี้บริการ จากราคาแก้วล่ะ 100 กว่าบาท เราสามารถทำกาแฟเม็ดมาบด อัดเป็นกาแฟสดได้เหมือน
ทานร้านสตาบัคหรูๆ ได้เหมือนกัน...

ผมชอบบรรยากาศแบบนี้ ยามที่เรามานั่งรวมกัน และพูดคุย ชงกาแฟทานด้วยกัน กางเต็นท์นอนล้อมวงกัน มันสนุก
กับอารมณ์สุนทรีย์ที่เราจะเจอตลอดเวลาออกทริป พวกเราเอาแก้วกาแฟมารอกาแฟจากน้องแพ๊ตรินใส่แก้วอย่างใจ
จดจ่อ บางคนก็พร้อมที่จะพูดคุยแผนการเดินทางฉบับใหม่กันเดี๋ยวนี้กันแล้ว

เอส-เมอร์ริด้า

[เอส-เมอร์ริด้า]

ล้อหมุนวันแรกของทริปอกหักภูสามสุ่ม

เช้านี้ตื่นนอนกันหกโมงเช้าพอดี เพราะได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกใครตั้งเอาไว้ นอนหลับสบาย ไม่ได้ยินเสียงใครกรน แต่คนอื่นๆ บ่นกันใหญ่ ใครเจ้าของเสียงกรนตลอดคืน 555

มีห้องอาบน้ำ ผมนี่ขอเข้าก่อนเลย อยากอาบน้ำเย็นๆ มาก มันทำให้ดูสดชื่นหลังจากตื่นนอน กิจกรรมก็ต้องมีการต้มกาแฟสดยามเช้า น้องแพ๊ตตี้เปิดร้านบริการเพื่อนๆ แล้ว น้ำร้อนเตรียมตั้งเตาฟู่พรีมัส สามารถจุดได้ทุกที่บนโลกใบนี้ นิยามเค้าโฆษณาไว้ ผมอยากมีไว้ใช้ แต่เอาที่ง่ายๆ ก่อนดีกว่า

เก็บเต็นท์ที่กางในห้อง ก็แปลกดี มีพี่ซาฯ คนเดียวกางข้างนอกอาคารอยากได้สัมผัสอากาศหนาวเต็มที่ซักหน่อย ตอนนี้ราวๆ 10 องศา ก็หนาวเอาการ จากนั้นก็มาล้อมวงทานกาแฟร่วมกัน นำขนมปังแคร๊กเกอร์ จากเพื่อนๆ มาวาง แล้วก็พูดคุยว่าวันนี้เราจะไปเส้นทางไหน จุดหมายปลายทางที่ต้องการ กะคร่าวๆ น่าจะปากชม แต่ผมเสนอบ้านม่วงก็พอระยะทางไม่มากไม่น้อย 100 กม. พอดิบพอดี และพาเพื่อนๆ ไปกางเต็นท์บนยอดภูห้วยอีสัน ชมทะเลหมอก

หลังจากที่เราโพสต์เรื่องไม่สามารถข้ามไปปั่นในลาวได้ ก็เป็นประเด็นกันในกระแสโซเชียลกันมากมาย ทั้งกระทู้น้องแพ๊ตตี้ พี่ซาฯ ผม และหลายๆ คน ตอบกันไม่ทันเลย จนมีพี่ๆ จากหนองคายมาปั่นด้วยกัน ก็มาสอบถามเพิ่มเติม ที่จะเข้าไปปั่นในเวียงจันทร์กันเช้านี้

ดังจริงๆ กลุ่มอกาลิโก เหมือนจะสร้างภาระให้กลุ่มจักรยานเมืองไทยที่จะมาทัวร์ริ่งในประเทศลาว ไม่น้อยเลย

เอส-เมอร์ริด้า

[เอส-เมอร์ริด้า]

ยิงออกมาก่อนช๊อตแรก 20 กม.

พวกเราพร้อมเดินทางมุงหน้าสู่ อ.ท่าบ่อ 26 กม. กันก่อน ถนนเลียบแม่น้ำโขงไปตลอดแนว เส้นทางประกอบด้วยสองข้างทางที่เป็นหมู่บ้านริมโขง ความน่าอยู่แบบพอเพียง ตึกไม่ได้ใหญ่โตบ้างก็เป็นเรือนไม้เก่าๆ หรือบ้านชั้นเดียว มองเห็นริมฝั่งโขง มองข้ามไปก็เห็นริมฝั่งลาว ไปมาหาสู่กันโดยสะดวก เพียงแค่ข้ามเรือไม่กี่ร้อยเมตร

ออกมาจากถนนเล็กๆ มาสู่ถนนใหญ่ มองเป็นเวิ้งน้ำกว้างๆ โอบล้อมจากมุมหนึ่ง ไปสู่มุมหนึ่ง เกือบๆ 180 องศา ภายใต้เงาไม้ใหญ่ ให้ผมได้พัก หลังจากอัดลากหนีเพื่อนๆ ออกมาก่อนคนแรกใช้แรงขา และรอบขาเกือบ 90 รอบไปทุกนาที มีลมตีขนาบข้าง บ้างก็ต้านลมสู้ เช้าๆ แรงดีจริงๆ ไม่ลืมว่ารอบบ่ายจะเจอเนินขึ้นๆ ลงๆ ไปตลอด บางทีเราก็รู้ว่าเส้นทางเป็นอย่างไร เคยได้มา
สัมผัสทำให้รู้จังหวะการปั่นได้ดียิ่งขึ้น

การปั่นในเมืองไทย มันก็มีความรู้สึกว่าอบอุ่น บ้านเราเอง ไม่ต้องกลัวว่าจะถูกตรวจพาสปอร์ต หรือต้องรักษาไว้กับตัว มันทำให้เรารู้สึกไม่เครียดในบางเรื่องได้เหมือนกันนะครับ ปั่นมาได้เกือบจะถึง อ.ท่าบ่อแล้ว มีใครมาดูดหลังผมนะ ขอจอดดูหน่อยซิ 555

เอส-เมอร์ริด้า