สวัสดีค่ะพี่ธานินทร์ นิทานเวตาลบทนี้ ดูเหมือนจะบอกเป็นนัยๆว่าธานินทร์๙๙ เขียน:นิทานเวตาล เรื่องที่ ๖
http://olddreamz.com/bookshelf/vetal/content6.html
ฝ่ายชายหนุ่มสามคนนั้นกล่าวแก่กันว่า
"เราทั้ง ๓ คนหัวอกอันเดียวกัน ได้ทุกข์อย่างเดียวกัน ซึ่งเกิดเพราะเหตุเดียวกัน เราจะต้องเที่ยวไปหาความสุขที่อื่น แลในการหาความสุขไม่มีทางใดดีกว่าทางที่พระอินทร์ผู้เป็นเจ้าแห่งสวรรค์กล่าวไว้คือ
o ชายใดไม่เที่ยว เทียวไป
ทุกแคว้นแดนไพร มิอาจประสบพบสุข
o ชายใดอยู่เหย้า เนาทุกข์
ไม่ด้นซนซุก ก็ชื่อว่าชั่วมัวเมา
o จงจรเที่ยว เทียวบทไป
พงพนไพร ไศละลำเนา
o ดั้นบถเดิน เพลินจิตเรา
แบ่งทุกเบา เชาวนะไวฯ
o ชายหาญชาญเชี่ยว เทียวไพร
สองขาพาไป บ่มัวบ่เมาเขลาขลาด
o ขาเขาคือกิ่ง พฤกษชาติ
ช่อชูดูดาษ และดกด้วยดอกออกระดะ
o ไป่ช้าเป็นผล ปนคละ
โต ๆ โอชะ รสาภิรสหมดมวล
o โทษหลายกลายแก้ แปรปรวน
เจือจุนคุณควร เพราะเหตุที่เที่ยวเทียวเดิน
o จงจรเที่ยว เทียวบทไป
พงพนไพร ไศละดำเนิน
o ดุ่มบถด่วน ชวนจิตเพลิน
ใดบ่มิเกิน เชิญบทจร ฯ
o เชิญคะนึง พระทินกร
ฤาหลับฤานอน ธเดินและด้นบนสวรรค์
o เธอมีความสุข ทุกวัน
หมื่นกัปแสนกัลป์ บ่อ่อนบ่เปลี้ยเพลียองค์
o จงจรเที่ยว เทียวบทไป
ตั้งจิตใน ไพรพนพง
o ดูทินกร จรจิรยง
แสนสุขทรง ทุกขะบ่มี ฯ
พวกผู้หญิงน่ะ อยู่กับเหย้าเฝ้ากับเรือนนะ
หน้าที่เที่ยวบทจรไปน่ะเป็นของผู้ชายเท่านั้น..
เมื่อก่อนก็เป็นแบบนั้นจริงๆ
แต่ตอนนี้เห็นทีพี่ธานินทร์จะต้องแปลงบทเสียแล้วล่ะค่ะ
