นิยายรักขาดตอน ภาค6 กนกลายโบตั๋น ชุดพรหมลิขิตที่บิดเบือน คุนหมิง<>หยวนหยาง

[เหน่งหนักแน่น]

ผมยังคงเดินถ่ายรูปแถวๆสถานีขนส่งไปเรื่อยเปื่อย ระหว่างที่รอเวลารถโดยสารออก ปลายทางวันนี้..สิบสองปันนา

[เหน่งหนักแน่น]

ใคร..จะทำอะไร กรูไม่สน กรูไม่รู้สึก กรูไม่สะทกสะท้าน

มีอัลรัยรึเป่า..

เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง 4ปีซ้อน วิชาเอก:การเก็บความรู้สึกไม่แสดงออกมาให้เห็นบนใบหน้า

เค้าหละ.. บักปลิง แคปปิตอล

[เหน่งหนักแน่น]

9โมงตรง..

รถบัสโดยสารก็พาเรามุ่งหน้าสู่ จิ่งหงหรือสิบสองปันนา ตามรายทางที่ผ่านยังคงเห็นนาขั้นบันได อากาศที่เริ่มอุ่นจนร้อนยิ่งทำให้เรารู้สึกได้ว่า เมืองไทยคงจะอีกไม่ไกลนัก

กระเพราไก่+ไข่ดาว ผัดไทยวุ้นเส้น ส้มตำ เหนียวไก่ โอย โอย..

[เหน่งหนักแน่น]

ระหว่างทาง มีการจอดให้ผู้โดยสารทำธุระส่วนตัว ส่งเมล์ ส่งแฟกส์ แชทไลน์ ได้ตามอัธยาศรัย 15นาที หมดเวลา..

เป็นไงหล่ะ พ่อตัวดี ไม่ลองเอามากระแทกปากสักถ้วยรึ เห็นชอบนักอะไรแปลกๆ ต้องลอง ต้องลอง ขี้แตกคราวนี้ตัวใคร ตัวมันนะเฟร้ย..

เสียงบักปลิงลอยลมมาจากด้านหลัง ระหว่างที่ผมกำลังเพิจรณาว่า ไอ้ขนม หรือ ก๋วยเตี๋ยว หรืออะไรดีฟร๊ะ บอกไม่ถูกว่ามันคืออาหารคาวหรือหวาน ดูๆแล้วจะเหมือนไอ้ที่บ้านเราเรียกว่า บุค..ก็ไม่น่าจะใช่ แต่น่าจะทำมาจากแป้ง

คิดไป คิดมาแล้ว ผมยอมปล่อยให้มันคาใจไม่อยากจะรู้น่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับผมมากกว่า เอามากระแทกปากแล้วลำบาก ตรูด..หุหุ

[เหน่งหนักแน่น]

จากสายตาที่มองเห็นทั้งผู้คน การแต่งกายและบ้านเรือน เราคงจะเข้าเขตของ ชาวไทลื้อ แล้วกระมัง

15นาที..ไม่มีเวลาเข้าไปเก็บภาพในหมู่บ้านเลย ได้เท่าที่เห็นมานี่หล่ะครับ

[เหน่งหนักแน่น]

รถโดยสารที่เรานั่งมา จอดรับ-ส่ง ผู้โดยสารตามรายทาง ง่ายๆก็ไม่ต่างจากรถ ป.2 บ้านเรานั่นแหละครับ สวน 2ข้างทางเท่าที่เห็นผ่านตานั้นส่วนมากจะเป็น กล้วย..ทั้งกล้วยน้ำว้าและกล้วยหอม

[เหน่งหนักแน่น]

เชียงรุ่ง หรือในภาษาจีนคือ จิ่งหง, เจียงฮุ่ง หรือในภาษาไทลื้อ เจงฮุ่ง คือเมืองเอกในเขตปกครองพิเศษไท-สิบสองปันนา มณฑลยูนนาน ประเทศจีน มีชายแดนทางตะวันตกเฉียงใต้ติดกับประเทศพม่า และตะวันออกเฉียงใต้กับประเทศลาว

รถโดยสารประจำทางไม่ปรับอากาศ พาเราสองคนมาถึง จิ่งหง เข้าเวลาเย็นย่ำ หลังจากที่ประกอบสัมภาระขึ้นรถถีบคู่ใจ สิ่งแรกที่ต้องทำคือ..หาตั๋วโดยสารจากที่นี่ ปลายทางที่เวียงจันท์ ประเทศลาว

เฮีย..จิ่งหง หรือ สิบสองปันนา มันไม่เหมือนกับที่ผมนั้นจินตนาการเอาไว้เลย
อ้าว..แล้วมรึงจะไปเสียใจทำไม ไฮไลท์ทริปนี้คือนาขั้นบันไดพันปี หยวนหยาง ไม่ใช่รึยังไง..? หาใช่จิ่งหง สิบสองปันนานี่ซะที่ไหนกัน นี่เอ็งก็ปั่นจนจบทริปละ เด๋วก็ได้กลับบ้านไปหาเมียรักละ แล้วมรึงจะบ่นทำพระแสงอะไรฟร๊ะ
เฮีย..แท้แล้วหนะ ผมอยากจะมาจิ่งหงที่นี่มากกว่า
แล้วมรึงให้กรูนั่งเครื่องอ้อมไปลงคุนหมิง ปั่นย้อนลงมาที่จิ่งหงเนี่ยนะบักปลิง แทนที่จะปั่้นออกเชียงของ ห้วยทราย..
อ้าว..อ้อมนิด อ้อมหน่อยไม่เห็นเป็นไรนี่หน่า ถือว่านั่งเครื่องบินเล่น
โอ้โฮ..หัวจิต หัวใจมรึงนะ ไม่เห็นเป็นไร นั่งเครื่องบินเล่น @##%^$@*)_(*^%$*^%$%

เมิ๊ดคำสิเว่า บักหมาตาย..

[foresthang]

[เหน่งหนักแน่น]

เมืองใหม่ จิ่งหงหรือสิบสองปันนา

ตึกรามบ้านช่อง โรงแรมและถนนหนทางขนาดใหญ่ มันไม่ใช่อย่างที่พระเอกของเราอยากจะเห็น ในเย็นวันนี้สิ่งที่เราต้องทำเป็นอันดับแรกเลยก้คือ..หาที่พักให้เร็วที่สุด ในราคาที่ถูกที่สุดแบบที่พอซุกหัวนอนได้เป็นพอ GPS มันยังที่หน้าที่ของมันอย่างไม่บกพร่องนั่นก็คือ หลง..

[เหน่งหนักแน่น]

500บาท

เฮีย..ได้ห้องสองเตียงนะ
อ้าวก็ดีแล้วนี่
ดี เดอ อะไรกัน ผมหาห้องเตียงเดียว เอาแบบมีอ่างน้ำกุ๊ดชี่ คาราโอเกะส่วนตัว มันไม่มีอ่ะ
แล้วเมิงจะเอาทำไมเตียงเดี่ยว อ่างน้ำกุ๊ดชี่
แหมม..เด๋วเราก็ต้องร่ำลากันละ เฮียจะไม่นอนแช่น้ำอุ่น หาอะไรเย็นๆดื่ม นั่งร้องเพลงกับพ๊มสักหน่อยรึไง
มรึงนี่มันน่ากลัวกว่าที่กรูคิดเอาไว้เยอะเลยนะปลิง มากกว่าเย๊อะ มากกว่าที่คิดเอาไว้เยอะ

[เหน่งหนักแน่น]

หลังจากที่อาบน้ำชำระล้างร่างกายแบบที่ไม่ต้องโดนใครบางคน ข่มขืนทางสายตา ในลำดับต่อไปก็คือหาอะไรใส่ลงไปในกะเพาะให้เร็วที่สุด ร้านอาหารเท่าที่เดินสำรวจในบริเวณใกล้ๆที่พัก ส่วนมากจะเป็นร้านอาหารมุสลิม ไม่ยาก..

อิ่มหมีพลีมัน..กันเรียบร้อย อาหารรอบดึกเราเลือกที่จะซื้อเข้าไปกินในห้องพักมากกว่าที่จะเดินออกมาหาอะไรกินกัน เป็ดอบโอ่ง ครึ่งตัว สนนราคาที่ 100บาท ส่วนน้ำล้างคอ ชิงเต่า..ของพระเอกเรานั้นก็ยังคงเป็นสิ่งที่ต้องตามหากันต่อไป

[เหน่งหนักแน่น]

ตั๋วโดยสารที่เราจองเอาไว้ระบุเวลารถออกเอาไว้ที่เวลา 06.00น.จิ่งหง-เวียงจันท์

แสดงว่า..คืนนี้ จะเป็นคืนสุดท้ายที่เราจะอยู่บนแผ่นดินมังกร รถทัวร์โดยสารที่เราจะเดินทางไปนั้น "ไม่ใช่รถนอน" นั่นหมายถึงว่าเราจะต้องนั่งๆนอนๆบนรถทัวร์ ตั้งแต่ 6โมงเช้าของพรุ่งนี้และไปสว่างอีกที ที่เวียงจันท์ตอนสายๆ อุ๊บ..แม่เจ้า

[ละออ สุจิมงคล]

รอชมต่อนะครับ ไม่ต้องรีบนะครับ กว่าจะออกจากจีน ผ่านลาว เข้าไทย

[เหน่งหนักแน่น]

ไม่มีจิ่งหง ไม่มีสิบสองปันนา ไม่มี ไม่มี..หรือมันเป็นเพียงแค่ความสวยงามบนภาพถ่ายเท่านั้นที่ผมเคยผ่านตา ไม่นะ..แบบนี้ปลิงรับไม่ได้ ปลิงรับไม่ได้ ปลิงไม่เข้าใจทำไมถึงทำกับปลิงแบบนี้

การที่ได้ร่วมเดินทางกับคนที่ อ่านหัวจิต หัวใจ มันไม่ออกนี่ แรกๆก็ค่อนข้างปรับตัวลำบากเหมือนกันนะครับจะว่าไปแล้ว บางทีก็นิ่งจนน่าหมั้นไส้ บางครั้งมันก็แหกปากร้องไห้คร่ำครวญออกมาแบบไม่น่าที่จะเป็นไปได้กะเรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง แต่พอมาถึงชั่วโมงนี้แล้ว มันน่าจะยันให้ตกเตียงซะจริงๆ ให้ดิ้นตายสิ พับผ่า..

04.30น. เสียงนาฬิกาปลุกให้เราตื่นขึ้นมาเก็บข้าวของพร้อมออกเดินทาง ตีห้าครึ่งเราก็ปั่นมาถึงสถานีรถโดยสารระหว่างเมือง ในสมองที่คิดการณ์เอาไว้ล่วงหน้านั้น เราคงจะเจอกับสภาพของผู้คนที่วุ่นวาย ขวักไขว่ คล้ายดั่งที่สถานีขนส่งหมอชิตบ้านเรา แต่ที่ไหนได้ ความกังวลที่เราสะสมเอาไว้นั้น ผิด.!

ไม่มีผู้คน ไม่มีเจ้าหน้าที่ประจำสถานี มีแต่รถโดยสารที่จอดเรียงรายในช่องจอด

มองหน้า หาเรื่องหรือยังไง
อ้าว..ท่าทางจะได้ออกกำลังกายแต่เช้าแน่ๆกรูวันนี้ ผมคิดในใจหลังจากที่เสียงของบักปลิงลอยลมมาจะข้างหลัง
มีปัญหาไรว่ะ
เฮียดูดิ มันมองหน้าผม แบบหาเรื่องด้วย

ผมหันรี หันขวาง มองไปรอบๆก็ไม่เห็นมีใครสักคนจะพอทำให้ พระเอกของเรา อารมณ์เสียได้แต่เช้าตรู่ นอกจากหมาตัวนึงที่นอนหมอบอยู่ข้างฟุตบาท
มรึงว่าไรนะ ใครมองหน้าหาเรื่องมรึงบักปลิง
เฮียไม่เห็นรึไง มันนอนมองอยู่นั่น

ผมจะปล่อยให้บักปลิงอารมณ์เสียอยู่แบบนั้น หรือ..ระหว่างคนกับหมา จะเลือกแตะอะไรดี.?

[เหน่งหนักแน่น]

6โมงตรงเป๊ะ..รถทัวร์โดยสารเคลื่อนตัวออกจากสถานีขนส่งจิ่งหง 18-19ชั่วโมง ที่เราจะต้องนั่งอยู่บนรถคันนี้ นั่งๆ นอนๆ จนเที่ยงวันหลังจากข้ามแดนบ่อหานมาได้สักพักรถโดยสารก็จอดให้เราหาข้าวเที่ยงกินเอง ไม่แจกฟรีเหมือนรถทัวร์บ้านเรานะ

อาการไข้..ผมเริ่มแวะเวียนมาหาอีกครั้งช่วงสักประมาณ 6โมงเย็น ตอนนี้รถทัวร์ถึงไหนในเมืองลาวแล้วไม่อาจจะรู้ได้ อาการวิงเวียนศรีษะจนแทบจะอาเจียนจนทนไม่ไหวจนผมต้องรีบเดินไปหาโชว์เฟอร์ชาวจีน พร้อมๆกับบอกด้วยภาษามือว่า ผมต้องการยาดม ด่วน..และต้องการซื้อยาแก้ไข้ด้วย พี่โชว์เฟอร์ก็ใจดีที่ชะลอรถเพื่อหาร้านขายยาให้

can you speak english ผมเดินมาที่หน้ารถและร้องถามออกไปหลังจากจัดยาลงไปในกระเพาะเรียบร้อย
No No..
โอเค..ไม่เป็นไร ผมคงต้อง ตีซี๊..เอาไว้ก่อน เพราะในส่วนของเจ้าหน้าที่ประจำรถนั่ง ผมถือวิสาสะมานั่งเพราะอาการเวียนหัวจากการที่รถเริ่มโยกไป โยกมาในเส้นทางที่เสียหายอย่างหนัก
กริ๊ง กริ๊ง..
เสียงโทรศัพย์ของโชว์เฟอร์ดังขึ้น พร้อมๆกับเสียงปลายสายที่ดังออกมาเป็น ภาษาลาว.. อ้าวเฮ้ย.! พูดลาวได้นี่หว่า

ผมนั่งพูดคุยกับพี่โชว์เฟอร์ชาวจีนด้วยภาษาลาวจนถึง 2ทุ่มกว่า หนังตาผมเริ่มทิ้งตัวลงมาเรื่อยๆ จึงขอตัวกลับไปนอน เพราะรถทัวร์จะจอดอีกทีตอนประมาณ ตีหนึ่ง..ที่เมืองหลวงพระบาง เพื่อกินข้าวเย็นและจะยิงยาวไปเลยปลายทางที่เวียงจันท์ในช่วงสายของวันพรุ่งนี้