(ทิวา และ ราตรี).....การท่องยุทธภพของ “เสือเข็น” เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง (P.163)

[ตุ๋ย K3]

[ตุ๋ย K3]

[ตุ๋ย K3]

[ตุ๋ย K3]

…..อาทิตย์ลอยล่องอยู่กลางหาว
เวลาเที่ยงตรง... ยามเที่ยงนับเป็นช่วงเวลาที่เจิดจรัสที่สุดของวันหนึ่ง
พวกเขายังคงเดินทางกันต่อไปด้วยท่าทีปลอดโปร่ง เส้นทางคล้ายยาวไกลยิ่ง
มาตรแม้นได้เวลารับประทานอาหารกลางวันแล้ว แต่ระหว่างที่พวกเขาปั่นจักรยาน
ทุกเรื่องราวมิอาจไม่โอนอ่อนผ่อนตาม อย่าว่าแต่ร้านอาหารที่พวกเขาต้องการ
ออกจะอยู่ห่างไกลเกินไป หากภายในครึ่งชั่วยามบรรลุถึงที่หมาย
พวกเขายังกลับไปรับประทานกลางวันอันโอชะที่ “โป่งก้อนเส้า” ทันท่วงที.....

[ตุ๋ย K3]

[ตุ๋ย K3]

…..ในดงไม้แฝงกลิ่นหอมจรุงของใบไม้แห้งนานาชนิด
แผ่นฟ้าแผ่นดินเงียบสงบและสันติ ไม่มีคน ไม่มีสุ้มเสียง
ความว้าวุ่นและความกลัดกลุ้มในโลกียวิสัยคล้ายถูกตัดขาดโดยสิ้นเชิง
บนถนนสายนี้ย่อมไม่มีพยัคฆ์ร้าย แต่มีสิ่งหนึ่งที่น่ากลัวกว่าพยัคฆ์ร้าย
พวกนักปั่นที่เดินทางผ่านตรงบริเวณนี้ กระทั่งลมหายใจยังไม่กล้าระบายออกโดยแรง
แต่เรื่องราวที่หวาดเสียวที่สุด ระทึกใจที่สุด คาดการณ์ล่วงหน้าไม่ได้มากที่สุด
มักซุกซ่อนอยู่ในความสงบเช่นนี้.....

[ตุ๋ย K3]

[ตุ๋ย K3]

[ตุ๋ย K3]

[ตุ๋ย K3]

[ตุ๋ย K3]

[ตุ๋ย K3]

.....ทิวาเงียบสงบ ปราศจากสุ้มเสียงสำเนียงใด
แต่ลมหายใจของ “ผู้เฒ่าพญาอินทรี” และ “มัจฉาเริงวารี” กลับหนักหน่วงยิ่ง
ทั้งสอง “เข็น” รถขึ้นเนินมาอย่างแช่มช้าเนิบนาบ สำหรับ “มัจฉาเริงวารี”
นางคล้ายเพิ่งรอนแรมเดินทางผ่านหนทางทั้งยาวไกลทั้งกันดาร
ถึงกับใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีอยู่จึงค่อยควบคุมตัวเองได้

สตรีที่สามารถปฏิเสธความเย้ายวนของสถานที่เยี่ยงนี้ มีไม่มากนัก
อย่าว่าแต่ “มัจฉาเริงวารี” ความจริงนางเพียงคิดท่องเที่ยวยุทธจักรกระทำเรื่องระบือลือลั่น
สักหลายประการ หากไม่ใช่เพราะคำว่าต้องการพิชิต “เนินลิง” นางไม่อาจรักษาความตั้งใจนี้ได้
“ผู้เฒ่าพญาอินทรี” ย่อมเข้าใจถึงข้อนี้ และยังทราบว่า
หากนางเริ่มกระทำการเรื่องหนึ่ง จะไม่ยอมเลิกรามือแต่กลางคัน
ไม่ว่าเป็นอุปสรรคใด ก็ไม่อาจบันดาลให้ “มัจฉาเริงวารี” เลิกรามือแต่กลางคัน.....

[ตุ๋ย K3]

…..เมื่อครู่ “มัจฉาเริงวารี” เกร็งกำลังอึดหนึ่งตลอดเวลา ยามนี้พอลงจากรถ
ค่อยทราบว่าเมื่อครู่สามารถประคองตัวอยู่ได้นานถึงเพียงนั้น นับเป็นปาฏิหาริย์จริงๆ
ความรอบคอบและห่วงใยของท่านผู้เฒ่า ทำให้ “มัจฉาเริงวารี” มิอาจไม่สำนึกขอบคุณ
“ผู้เฒ่าพญาอินทรี” ตั้งใจว่าจะค่อยๆประคับประคอง “มัจฉาเริงวารี” ขึ้นเนิน
แต่พบว่าตัวเองกลับหน้ามืด ถนนคล้ายหมุนคว้าง ฟ้าดินคล้ายหมุนคว้าง
ตลอดทั้งร่างแปรเปลี่ยนเป็นเวิ้งว้างว่างเปล่า ถึงกับฟุบหน้าลงบนหลังนางแทน.....

[ตุ๋ย K3]

…..“ทาเคชิ”เทพบุตรหยก ก้มเอวลงช้าๆ ถดถอยไปทีละก้าว
พริบตานั้น จุดอ่อนทุกประการที่ “ทาเคชิ” พากเพียรปกปิดล้วนเปิดเผยออกมา
ความเหน็ดเหนื่อยอ่อนล้าและความอ่อนเพลีย ล้วนปรากฎแก่สายตาผู้คนอย่างชัดแจ้ง
ร่างกาย “ทาเคชิ” หาได้หล่อหลอมมาจากเหล็กไม่
ทั้งมือและขาที่ไม่อาจควบคุมได้อย่างมั่นคงทั้งคู่ถึงกับสั่นระริก
สั่นระริกไม่หยุดยั้ง ครวญครางไม่หยุดยั้ง สะอึกสะอื้นไม่หยุดยั้ง
สายตาทั้งคู่กลับจับจ้องลงบนพื้นถนนอย่างเลื่อนลอย
หัวใจของเขาเต้นดังเหมือนกลองศึกกลางสนามรบ ดวงตาเปี่ยมแววสิ้นหวังและหวาดหวั่น
คล้ายกับทราบว่าทุกฝีเท้าที่ตัวเองก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว เท่ากับกรายใกล้ความตายไปอีกหนึ่งก้าว
แต่ทว่าตอนนี้ “ทาเคชิ” คล้ายหลับใหลแล้วจริงๆ.....

[ตุ๋ย K3]