เรื่องเล่าข้างถนน#5...(จงเตี้ยน) สังเวียนสีขาว บนแผ่นดินสูง

[นพพล]

“ผมอยากกินส้มตำปลาร้าอะพี่”เพื่อนพูดเมื่อผมปั่นเข้าไปใกล้ๆ
“ไก่ย่างข้าวเหนียวด้วยป่ะ แต่ผมอยากกินข้าวผัดไข่เจียว” ผมพูดกลับไป
เราพูดอะไรอีกมากมายเยอะแยะ ไม่นานเสียงหัวเราะก็ดังลั่นชายเขาแถวนั้น

กิโลเมตรนั้นสีเขียวของป่าดิบชื้นสวยงามน่าคบกว่าทุ่งหิมะสีขาวเป็นไหนๆ

[นพพล]

“ปั่นมาจากไหนกันนี้”แม่ค้าออกมาคุยกับเราหลังจากทำข้าวผัดให้เราเสร็จแล้ว
“โน้นมาจากยูนนาน ไกลกว่าคุนหมิงไปอีก เราไปดูหิมะกัน”
“คงเหนื่อยน่าดูเลยซิ ไปกันกี่วัน”
“ก็ราวสองอาทิตย์”
“ที่โน้นหนาวมากไหม”
“โอยเกือบตาย ที่นี้สบายกว่าเยอะ” เราตอบไปหัวเราะไป “อยู่แถวนี้เคยไปเที่ยวแถวจีนไหมครับ”
“เคยไปเที่ยวที่เชียงรุ้ง”
ผมนึกถึงภาพเมืองเชียงรุ้งที่รถทัวร์ขับผ่านเข้าไปส่งคนในเมืองในตอนเย็นของเมื่อวาน
จากหน้าต่างรถภาพตึกรามบ้านเมืองสีขาวเต็มพรืดไปหมด
เย็นนั้นหลังออกจากเมืองเชียงรุ้งมาได้ไม่เท่าไหร่เราก็พบกับบ้านเรือนที่ยกพื้นสูง
และมีกาแลประดับบนจั่วหลังคามากมายริมทาง
บ้านเหล่านั้นสร้างเรียงรายอยู่ตามคันนา
เชิงเขาริมสวนยางพาราที่บุกขึ้นไปแทบจะถึงยอดเขาทุกลูกบริเวณนั้น
“สนุกไหม แล้วไม่คิดไปเที่ยวที่เชียงรายบ้างเหรอ”
“อยากไปเหมือนกันแต่เชียงรายไกลไป ไปเชียงรุ้งใกล้กว่า”
.
ข้าวผัดไข่เจียวหมดลงไปแล้ว ผมสั่งผัดซีอิ๊วเพิ่มอีกจาน
อยากนั่งแช่อยู่ที่นี้ให้เนิ่นนานถ้าหากว่ายังมีเวลาเหลืออีกสักสองสามวัน แล้วพรุ่งนี้จึงค่อยเดินทางต่อไป
เมนูอาหารมากมายหลั่งไหลออกมาจากสมอง
ผัดกระเพราไข่ดาว หมูผัดกระเทียมพริกไทย แกงเหลืองปลาช่อน ผัดพริกแกงไก่
คั่วกลิ้งหมู ต้มยำไก่บ้านและอีกมากมายที่รอสะสางเมื่อกลับถึงบ้าน

[นพพล]

กลิ่นของกาแฟยังคงลอยวน ผมหยิบโปสการ์ดจากจีนขึ้นมาติดแสตมป์ของเมืองไทย
เพราะมั่นใจว่าน่าจะหาซื้อแสตมป์ในลาวไม่ได้แน่นอน
คงต้องเอาไปหย่อนในตู้จดหมายแถวเชียงของนั่นแหละ
ลมหนาวพัดมาอย่างใจเย็น นาฬิกาเหมือนจงใจจะเดินช้าลง
ดอกผักกาดสีเหลืองในแปลงเริงรำกรำแดดเช้ากลางสายลม

[นพพล]

แดดอุ่นแผ่องศาเข้ามาคลุกเคล้ากับความหนาวในเพิง
กาแฟซองถูกฉีกอีกครั้ง ไอน้ำลอยขึ้นอีกละลอก
คงไม่มีใครที่รักความอบอุ่นของแสงแดดเท่ากับคนที่มาจากเมืองหนาวอีกแล้ว

[นพพล]

เงาจักรยานสองคันเคลื่อนไหวผ่านหมู่บ้านเล็กอีกหลายแห่ง
ผ่านเมืองหลวงน้ำทางในช่วงสายแก่ๆ ผจญไต่เนินแล้วเนินเล่า
บางขณะเงาคันข้างหน้าทิ้งห่างเงาคันหลังไปไกลลิบ
แต่ไม่นานเงาคันหลังก็ไล่ตามจนทัน

[นพพล]

เพื่อนผมเหมือนจะระเบิดพลังออกมาหลังจากเก็บกดมานาน
เขาอัดอั้นทั้งจากเหตุการณ์ที่เกิดในจีน ซึ่งไม่ต่างจากผม
ความหนาวเย็น ความเจ็บป่วย ความอดอยาก
และการพักผ่อนที่ไม่เพียงพอบั่นทอนพละกำลังของเขาลงจนไม่เหลือความมั่นใจ

[นพพล]

แต่เวลานี้ทุกสิ่งทุกอย่างกลับคืนมาหมดแล้ว
เขาปั่นไปด้วยความเร็วคงที่ ส่วนผมตามไปเรื่อยๆ ไม่รีบ
หากเขาไม่หยุดผมก็ไม่ผ่อน
เขากำลังเมามันและกำลังสนุกกับเรี่ยวแรงที่กลับคืนมา
มันหายไปนานเลยทีเดียว แต่เมื่อมันกลับคืนมาเราสมควรต้องฉลอง
ฉลองบนเส้นทาง ฉลองด้วยการปั่นขึ้นเนินชัน ฉลองด้วยแสงแดดระอุหลังบ่ายไปแล้ว
ส่วนผมฉลองให้ตัวเองที่รอดตายกลับมาจนเผลอยิ้มให้เงาตัวเอง

[นพพล]

บ่ายสามโมงเย็นแม้มันจะร้อนแต่ร่างกายที่เหมือนฟื้นจากการเป็นผีตายซาก
อดีตผีตายซากยังคงส่งจากแรงขากดไปยังบันไดอย่างต่อเนื่อง
เราแวะนอนพักขนำริมทางราวสิบห้านาทีก่อนออกปั่นต่อ
เข็มไมล์บ่งบอกว่าวันนี้ปั่นมาใกล้จะครบร้อยกิโลแล้ว

[นพพล]

ห้าโมงกว่า แสงผีตากผ้าอ้อมเรื่อเรือง
ผมแวะถ่ายแปลงแตงโมริมทางครู่ใหญ่ จะเรียกให้เพื่อนหยุดก็เรียกไม่ทัน
มันเป็นภาพสุดท้ายของวันนั้น แดดยามเย็นสะท้อนล้อไปกับผ้าใบที่สร้างคลุมแปลงแตงโม
เกิดความเปรียบต่างของแสงระหว่างพื้นดินในร่มเงากับหลังคาผ้าใบมากมาย
ค่าแสงทั้งสองจุดคงต่างกันเยอะทีเดียว ผมเลือกใช้ระบบวัดแสงเฉลี่ยทั้งภาพ
เพราะขี้เกียจวัดเฉพาะจุด ก่อนจะปรับอันเดอร์ลงไปอีกสองสต็อปเพื่อเพิ่มความเข้มให้พื้นดิน
รวมถึงปกปิดรายละเอียดที่ไม่จำเป็นให้อยู่แต่ในเงามืดของภาพเท่านั้น

[นพพล]

กว่าจะถ่ายเสร็จเพื่อนก็ปั่นหายไปไกลแล้ว
เสียดายที่ไม่มีเขาอยู่ในภาพนั้น เสียใจในเรื่องราวเกิดขึ้นก่อนหน้านั้น
ซึ่งผมแอบเก็บมันไว้ในใจโดยที่ไม่มีใครรู้เห็น
เหมือนปรับค่าแสงให้ลดลงเพื่อบดบังภาพบางส่วนไว้ในเงามืดมืด
อำพรางและเก็บซ่อนเรื่องราวบางอย่างเอาไว้

มันน่ารังเกียจ ไม่มีใครรู้แต่ผมรู้

[นพพล]

ใกล้มืดเต็มที ได้เวลาสำหรับการหาที่พักแรมอีกครั้ง ที่ไหนก็ได้ข้างทางแถวนี้
เห็นภาพตัวเองนอนพลิกตัวในเต็นท์ไปมา
แล้วตื่นเช้าแล้วนั่งมองดูไอน้ำลอยจากแก้วกาแฟ ก่อนจางหายไปในสายหมอก
รวมถึงหาโอกาสหยอกเล่นกับเด็กสักพัก
แล้วโบกรถโดยสารที่มาจากหลวงน้ำทากลับไปเชียงของ

[นพพล]

โดยไม่ลืมที่จะหย่อนโปสการ์ดทิ้งในตู้จดหมายที่ใหนสักแห่ง หลังจากที่มันเดินทางมากับผมมาเนิ่นนาน
ที่นั้นโปสการ์ดจะได้เริ่มต้นการเดินทางของมัน หนึ่งอาทิตย์ถัดมามันคงไปถึงที่หมาย
เพื่อนบางคนคงพลิกโปสการ์ดไปมา ดูรูป ดูตราประทับวันเดือนปี อ่านข้อความที่มีทั้งไทยและจีน
ส่วนผมก็รอฟังคำถามจากน้ำเสียงประหลาดใจของเพื่อนบางคน
พวกเขาอาจสงสัยว่าทำไมโปสการ์ดไม่ใช้แสตมป์ของจีน
หรือทำไมส่งมาจากเชียงรายแทนที่จะเป็นจีน
คำถามทั้งหมดคงเกิดขึ้นหลังรอยยิ้ม ผมเห็นรอยยิ้มเหล่านั้น

………………………… The end ....................................

[นพพล]

ขอบคุณทุกท่านที่อุตส่าห์เข้ามาอ่านเรื่องราวที่น่าเบื่อและสุดเหนื่อยหน่ายของผมนะครับ

[โอ๊ก]

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวและภาพสวยๆครับ

[visaporn]

สรุปทริปตอนนี้..รู้สึกคุณนพพลจะเติมแต่งให้เป็นบทประพันธิ์โดยอาศัยเค้าโครงจากเรื่องจริง แต่ถ้าเป็นจริงตามตัวหนังสือก็ถือว่า..เขียนได้กล้าหาญมาก ติดตามครับ