ชีพจรลงตีน - - จากทะเลสู่ภูเขา

[nick1928]

ภาพสวย บรรยากาศดี ติดตามครับผม

[ธีรวุฒิ ชูศิริรักษ์]

ขอบคุณทุกท่านที่ตามมาชมนะครับ

[ธีรวุฒิ ชูศิริรักษ์]

ออกถนนมุ่งสู่ "อ่าวคุ้งวิมาน" อันเป็นจุดหมาย ราวบ่ายอากาศร้อนอ้าวไปตามทางชนบท ไม่เลียบชายทะเลอย่างที่คิด กลับมีนากุ้งอยู่เป็นระยะ ชุมชนเล็กประแต้มอยู่ตามแยกถนน ใช้เวลาบนถนนช่วงนี้อยู่นานหลายชั่วโมง เพราะต้องปั่นทวนลมอย่างแรง น้ำหมดกระติกไม่เหลือสักหยด กว่าจะคืบคลานไปถึงวัดหนึ่งริมทาง เป็นวัดใหญ่ที่สุดที่ีผ่านมา และกำลังสร้างอุโบสถหลังใหม่ จึงมีช่างแกะสลักไม้ทำงานกันอยู่ พอจอดจักรยานเสร็จทุกคนก็เงยหน้าขึ้นมองอย่างไม่เคยเห็น มองตาหยั่งเชิงกันสักนิด แล้วมิตรสัมพันธ์ทางแววตาก็มอบให้แก่กัน พี่กำนันรีบเดินมาถามไถ่อย่างคนช่างเจรจา แล้วจากนั้นพี่กำนันก็พูดไม่หยุด
สรุปจากปากคำพี่กำนันได้ดังนี้
- - งานแกะสลักไม้ที่หน้าบันโบสถ์หลังใหม่นี้กำลังจะเป็นวัฒนธรรมจังหวัด
- - มันเป็นงานศิลปะ
- - โบสถ์นี้ราคาแปดสิบล้าน
- - ดูซิเค้าแกะกันอย่างนี้
- - ถ่ายรูปหิ ถ่ายเยอะเลย
- - กินข้าวยัง กินข้าวด้วยกันหิ

คล้อยเย็นแล้ว กว่าจะออกมาจากวัดได้ แต่เสียงเหน่อตะวันออก (หิ) ของพี่กำนันยังดังแว่วอยู่
จากนั้นฟ้าตะวันตกก็แปรเปลี่ยนอย่างรวดเร็ว กว่าไปถึง "คุ้งวิมาน" เวลาที่ดวงสายัณห์ก็พลันลับฟ้า
จัดการเข้าร้านอาบน้ำ 10 บาท
เสร็จแล้วปั่นหาที่นอน ไปทางซ้ายจะเป็นแหลมอิงด้วยภูเขา ตรงนี้มีไฟส่องพอรำไร จึงได้ที่นอนข้างเขื่อนริมแหลม
เอาจักรยานคว่ำลง ผูกมุ้งสนามกับต้นสนทะเล อีกด้านร้อยกับจักรยาน ปูพื้นบนทรายขาวละเอียดยิบเป็นฝูกรอง
แล้วจากนั้นแหลมทั้งแหลมก็เป็นของข้าพเจ้าแต่เพียงผู้เดียว ภูเขาทั้งลูกก็ไม่ผิดภาพวาดมหึมาที่ข้างฝา ลมทะเลเป็นพัดลมแสนชื่น น้ำเซาะฉ้อเลาะโขดหินริมเขื่อนเป็นบรรเลงท่วงทำนองเบโทเฟน ฉะนั้นค่ำคืนอันเหนื่อยล้าจึงแสนสุขด้วยฉะนี้...

[ธีรวุฒิ ชูศิริรักษ์]

เช้า-แหลมคุ้งวิมาน
นอนฉ่ำแฉะหน่อย
ตื่นเพราะปวดห้องน้ำ ที่ด้านหลังติดภูเขามีหลายห้องเข้าได้เลย
กลับมาจะเก็บภาพสถานที่นอน - โอ๊ะ.!
กล้องเกิดดับไปหมด ช่องมองมืดสนิท แต่กดชัตเตอร์มีเสียง วงแหวนปรับความเร็วชัตเตอร์ยังทำงาน
ทำไงดีไขควงซ่อมไม่ได้เอามา - จำต้องใช้แบบมั่วซัวเอา ฟังเสียงชัตเตอร์เอา ประหนึ่งย้อนยุคไปใช้กล้องฟิลม์ ถ่ายไปโดยไม่รู้ผล
ภาพที่ออกมาจากนี้จึงเดี๋ยวขาวเดี๋ยวดำ และตั้งแต่อ่าวเจ้าหลาว สะพานปากน้ำจันทบุร แหลมสิงห์ คุกขี้ไก่ ขาวโพลนไปหมด ใช้การไม่ได้ด้วยประการฉะนี้

ออกจากคุ้งวิมาน ปีนเขามาหน่อยเดียวก็จะเป็นเนินพญา ไฮไลของเส้นทางสายนี้ แสงกำลังสวย การถ่ายรูปอาศัยหมุนวงแหวนหลายสต๊อปในภาพเดียว
จากนั้นลงเนิมาสู่หมู่บ้านชาวประมง ยืนคุยกับชาวบ้านเรื่องเจดีย์กลางน้ำที่ยื่นอยู่เหนือโขดหิน (ไม่มีภาพ) ได้ความว่าเจดีย์กลางน้ำันั้นเป็นความเชื่อของลูกทะเล เปรียบเหมือนสิ่งยึดเหนี่ยวทางจิตใจต่อการเผชิญคลื่นภัยกลางทะเล
ใช้เส้นทางปั่นอ้อมเินินพญา เป็นถนนของหมู่บ้าน ซึ่งจะโผล่ไปที่แยกที่จะไปเจ้าหลาว คุ้งกระเบน ตลอดสายถนนเป็นทางจักรยานทั้งหมด
ผ่านไปอีกราวสิบกิโล จึงถึงแยกโรงเรียนชื่ออะไรสักอย่าง แวะซื้อข้าวกล่อง กระเพรา ไก่ทอด ข้าวมันไก่ กล่องละ 10 บาท 3 กล่อง 30
ระยะทางอีก 60 โล จึงจะถึงอำเภอแหลมสิงห์ จวนเที่ยงจึงถึงหาดเจ้าหลาว มองหาชายหาดไม่มี ปั่นมาซะไกลก็ยังไม่พบ จึงจอดถามทาง ได้ความว่าทางลงหาดเลยมาแล้วตั้งไกล ตัดใจเดินหน้าต่อไป ไปแวะพักที่ "วัดหมูดุด" ไปนั่งกินข้าวข้างกุฎเจ้าอาวาส ท่านสงสัยสภาพคนปั่นจักรยานมอมแมมอยู่พักหนึ่ง ทั้งแอบมอง ทั้งสงสัย จนคิดว่ามันคงไม่มีอันตราย จึงเข้ามาคุยด้วย จากนั้นท่านก็เมตตาให้ไปเติมน้ำกรอง ชี้บอกทางห้องน้ำ จึงไม่ขัดศรัทธาท่าน --

อิ่มข้าวเพิ่มแรงแล้ว จากนั้นก็มุ่งทางยาว หลายชั่วโมงอยู่ถึงจะถึงสะพานปากแม่น้ำจันทบูร เพื่อเข้าสู่ อำเภอแหลมสิงห์ เป็นช่วงสุดท้ายของทางจักรยาน "ชล-จันท์" เมื่อเข้าสู่เมืองแหลมสิงห์ก็จะพบ "คุกขี้ไก่" ถึงตรงนี้พลังงานหมดหิวอีกแล้ว ปั่นหาร้านก๋วยเตี๋ยวกินแต่ไม่มีเข้าท่าซักร้าน จึงถามชาวบ้านร้านถิ่นเอา ได้ความว่ามีร้านอยู่หลังวัดปากน้ำแหลมสิงห์ รีบบึ่งไป --
ใช้ได้เลย เป็นก๋วยเตี่ยวที่ใส่เครื่องเยอะ มีทั้งปลาหมึกลวก กุ้งทอดกรอบ ลูกชิ้นปลา น้ำเต้าหู้ยี้ เพียง 25 บาท

[ธีรวุฒิ ชูศิริรักษ์]

เมื่อสุดถนนเลียบหาดแหลมสิงห์ เมื่อเลี้ยวขวาก็จะไปเชื่อมถนนสุขุมวิทเข้ามเมือง บ่ายแก่เหนื่อยและร้อนจึงแวะเข้า "วัดตาแหวน" แวบแรกเห็นสนามหญ้าอยู่ใต้ต้นพิกุล ร่มรื่น ไม่รอช้า จอดรถเอาผ้าห่มมารองพื้นหญ้านอน ได้ห้องน้ำัวัดอาบน้ำ แอบขอน้ำขวดของวัดมาด้วยสองขวด (ขอในใจ) จวนบ่ายสาม-สี่ พระหนุ่มสามรูปก็ออกมาคุยด้วย คุยสารพัดเรื่องโดยเฉพาะการเดินทางด้วยจักรยาน เมื่อได้เวลาท่านก็แนะนำเส้นทางเข้าเมืองให้ เส้นทางชื่อ "บางสระเก้า" เป็นถนนชนบทแท้จริง ไม่มีบ้านคน มีแต่น่ากุ้ง
ทางลัด 35 กิโลเข้าเมืองจันท์ ใช้เส้นนี้โดยใช้ปากถามทางเอา จนถึงเมืองจันท์ราวหกโมงเย็น

[limhenk]

อยากปั่นบ้างเช่นกันครับ แต่เจอแดดละจะเป็นลม สู้ ๆ นะครับ ภาพสวย #อยากไป

[ธีรวุฒิ ชูศิริรักษ์]

ถึงเมืองจันท์บ่ายแก่ เริ่มต้นสำรวจเมือง ตลาดสดเทศบาลของขายเยอะ ผู้คนก็เยอะด้วยเช่นกัน
อาหารทะเลสดมากมายละลานจนตาแทบละลาย เริ่มหิวจึงจะหาซื้ออะไรตุนกิน มาที่หน้าตลาดมีร้านขายกับข้าวรถเข็น โอ้โห้.. คนต่อแถวซื้ออย่างกับมีเรื่อง แต่ละคนซื้อสี่ห้าถุง ก็เลยยืนรอกับเขาบ้าง ผ่านไปราวครึ่งชั่วโมงถึงได้ ผัดหอยเชลล์พริกหยวกกับข้าวเปล่า 40 บาท
ต่อนั้นก็เตรียมหาทำเลนอน นั่นไงสนามฟุตบอลจังหวัด อัศจรรย์โล่งเหลือเฟือ มีเสาผูกมุ้งสนามเยอะเยะ มีที่นอนแล้วจึงผละไปเข้าสวนสาธารณะใจกลางเมือง ที่นี่คนเพียบเชียวครับ มาวิ่ง มานั่งคุย มาเดินเล่น การจัดการสวนก็ดี สะอาด ห้ามสุนัขเข้า ห้ามเอาอาหารเข้า ทุกคนจะได้ใช้ประโยชน์ตรงจุดประสงค์ ถ่ายรูปมั่วไป กล้องยังไม่หายเสีย
จากนั้นปั่นไปอีกด้านของสวน ที่ลานกีฬา มีเด็กไม่กี่ขวบแข่งฟุตซอลกัน มีผู้ปกครองเชียร์กันสนั่นลั่น และเสียงหัวเราะและรอยยิ้มของบรรดาเด็ก พอฟ้ามืดปิดจึงเตรียมตัวจะเข้าโรงแรกที่พัก (สนามกีฬา) แต่ตรงนี้ก็เผอิญเหลือบเห็นศาลาริมน้ำจุดหนึ่ง มืดสลัวดี จึงแวะเข้าไปจะกินข้าว แล้วก็เอะช่างเหมาะเจาะที่จะนอนกว่าสนามกีฬา จึงได้โรงแรมนอนแห่งใหม่อย่างปัจจุบันทันด่วน
เอามุ้งสนามกางแล้วก็พอดีเลย ลมน้ำพัดเอื่อย อยู่ใกล้กับป้อมตำรวจ และไม่มีหมามากวนใจแน่นอน

ตื่นแต่หัวรุ่งตี 4 เพราะนอนแต่หัวค่ำ นอนอิ่มเต็มที่ ปั่นจักรยานออกมาเตรียมหาห้องน้ำ ปวดหน่วงตึ๊บอยูที่ท้องน้อยแล้ว เลี้ยวเข้าวัด จัดการส่งอีเมล์เสร็จสรรพ ถือวิสาสะอาบน้ำซะเลย น้ำหนาวชะมัดยาดเลย พยายามจะล้วงน้ำมันมะกอกมาทาตัวทาผม เพราะเนื้อตัวกำลังจะแตก ปรากฎว่าน้ำมันมะกอกหล่นแตกทั้งขวด เหลืองนองพื้น ด้วยความเสียดายทำไงได้จัดการรวบทั้งหมดมาทาตัว คราวนี้ก็เป็นงูเหลือมมันเลื่อมไปทั้งตัว

ออกจากวัดก็ไปหาของกินที่ตลาดกัน ต้มเลือดหมูข้าวเปล่า อร่อยดี ด้วยเป็นเพาะได้ของสดจากตลาดนั่นเอง เดินเข้าตลาดสดอีกสักหน่อย ว่าตลาดเย็นของเยอะแล้ว ตลาดเช้ายิ่งอลังการกว่า เรียกได้ว่าสรรพสิ่งมากมาย กุ้งหอยปูปลาเต็มไปหมด เดินจากมือจนสว่างคาตา
จากนั้นก็ปั่นไป "โบสถ์แม่พระ" โบสถ์ลักษณะเดียวกับ โบสถ์บางนกแขวก-แม่กลอง มาเช้าไปโบสถ์ยังไม่เปิด จึงไปยืนดูนักเรียนโรงเรียนแม่พระเข้าแถวร้องเพลง เนื้อเพลงสอดร้อยอยู่ด้วยการให้ปฎิบัติตนเป็นคนดี มีจิตใจเอื้อเฟื้อ ดูแล้วน่ารักดี เสียงใสใสของเด็ก ทำให้หวนคิดถึงช่วงวัยที่ผ่านมาของวัยเด็ก ช่างเป็นโมงยามแห่งความสุขเหลือเกิน ทุกย่างก้าวเต็มอวลไปด้วยท่วงทำนองของความรื่นรมย์ สนุกสนาน แต่พิโธ.. ก้าวย่าแห่งวันวัยเหล่านั้นช่างผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน ได้แต่เหลียวหลังกลับไปด้วยความโหยหา

ข้ามสะพานหลังโบสถ์ แม่น้ำจันทบูรเหือดแห้งไปตามฤดู แดดเช้ากำลังได้องศาดีทีเดียว เสียดายภาพที่ถ่ายได้ขาวโพลนไปหมดทุกรูป ด้านหลังสะพานเป็นชุมชนเก่าแก่ริมแม่น้ำ ถือเป็นแหล่งท่องเที่ยวที่ได้รับการโปรโมท จึงดำรงรูปอยู่ในวันเก่าเก่า สวยดีตามแบบเมืองเก่า
ออกจากนั้นก็แวะศาลเจ้าพ่อตากสิน แวะห้องสมุดประชาชน ไม่ได้อ่านหนังสือหลายวันแล้ว หลังสือที่เอามาก็หายไปพร้อมกับสมุดจดบันทึก อะไรอะไรก็หายหมด จบการเดินทางจะเหลือแต่ตัวเปล่ากลับบ้านหรือเปล่าเนี่ย

จากห้องสมุด 9 โมง ไปที่ขนส่ง ได้รถทัวร์สาย จันทบุรี-โคราช เพื่อจะไปส่งที่กบิณบุรี เหตุที่ต้องขึ้นรถทัวร์เป็นเพราะว่าได้ข้อมูลที่แน่นอนแล้วว่า ถนนสายที่มุ่งหน้าไปสระแก้ว กำลังอยูในระหว่างการก่อสร้างทางกันขนานใหญ่ อันตรายอย่างยิ่งที่ผ่านไป จึงต้องเปลี่ยนแผนด้วยรถทัวร์ และก็เป็นความจริงเสียด้วยเมืองรถทัวร์ผ่านเมืองออกมา ถนนแถบซ้ายหายไปทั้งแถบด้วยถูกเกรดด้วยรถบด ไม่มีไหล่ทางเหลือสักกะติ้ด อีกทั้งรถบรรทุกจอมอันตรายแล่นบนถนนเส้นนี้มากมายอย่างเหลือเชื่อ ปล่อยลมหายใจเอามือทาบอก บอกกับตัวเองว่าถ้าดื้อจะมาด้วยการปั่นจักรยาน กูจะเหลือซากไหมเนี่ย
เอารถยัดท้องรถทัวร์ ค่ารถ 200 ค่าจักรยาน 100 บาท

ถึงกบิณท์บุรีเมื่อเวลาบ่ายเลยทีเดียว เริ่มรายการปั่นขึ้นเขา ขึ้นเขาอย่างเดียว เป็นเส้นทางที่ค่อยข้างอันตราย รถใหญ่เยอะวิ่งไม่เกรงใจใคร ไหล่ทางมีเหลือนิดเดียว เข้าใจเส้นทางนี้เป็นเส้นทางเดียวที่ใช้มุ่งขึ้นสู่อีสาน ใช้เวลาขึ้นเขาหลายชั่วโมงด้วยความอึดอัด และตรงนี้เองก็มีรถบรรทุกน้ำมันทิ้งเหว น้ำมันเกลื่อนถนน หัวลากปักหัวลงไปกับไหล่เขา รถติดเป็นแพ ค้องรีบออกจากทีนี่ให้เร็วที่สุด เพื่อไปให้ถึงแยก 79 อันจะเป็นแยกเขา้สู่วังน้ำเขียว

บ่ายแก่จึงพบตัวเองยืนหอบแฮกที่ตลาด 79 ซื้อขนมจีนแกงไก่ 1 ชุด 30 พะโล้ 30 ข้าวเปล่า 10 เตรียมเข้าสู่วังน้ำเขียว
แวะกดน้ำ 1 บาท อ้อกระติกน้ำหายอีกแล้วครับ หลุดหายไปอยู่ใต้ท้องรถทัวร์ ระหว่างการเอาเข้าออกสักตรงหนึ่ง เหลือกระติกเดียว ก็ต้องเอาเข้าท้องให้ได้เยอะที่สุด

เลี้ยวขวาเข้าวังน้ำเขียวตอนดวงอาทิตย์ทิ้งองศาปลายยอดไม้ ขึ้นเนินลงเนินไปตามถนนที่เรียบเฉิบ ถนนดี รถน้อย บรรยากาศเยี่ยม ต่างกันลิบลิ่วกับทางรถบรรทุกที่เพิ่งผ่านมาก่อนหน้าไม่มีกี่ชั่วโมง สรรพสิ่งเปลี่ยนแปลงรวดเร็วนะครับ วังน้ำเขียวตอนนี้อากาศหนาวทีเดียว กลิ่นละอองแห่งป่าโชยไอละมุน แสงตะวันสวยทีสุดเลย ณ ขณะเวลา

ใกล้ค่ำเต็มที่แล้ว ปั่นมาได้ระยะทางราว 40 กิโล จึงถึงเขตเขื่อนลำพระเพลิง ปรากฎอ่างเก็บน้ำ เจอเพื่อนนักปั่นประจำถิ่น หยุดพูดคุยไถ่ถามกันอย่างเคย จึงได้ความว่าข้างหน้าที่จุดแวะพักของทางหลวงวังน้ำเขียว มีที่กางเต็นท์ ห้องน้ำ พร้อมสรรพ ไม่รอช้าเข้าไปเลยครับ เป็นจุดค้างอ้างแรมที่ทางการจัดทำไว้ได้อย่างดีมากเลย ขอบคุณครับสำหรับที่พักของค่ำคืนนี้..

[ธีรวุฒิ ชูศิริรักษ์]

แยก 79 และวังน้ำเขียว

[โอ๊ก]

ขออนุญาตขัดจังหวะ
ขอบคุณกับเรื่องราว ภาพสวยๆ ครับ รอชมต่อไป

[ธีรวุฒิ ชูศิริรักษ์]

ขออนุญาตขัดจังหวะ
ขอบคุณกับเรื่องราว ภาพสวยๆ ครับ รอชมต่อไป

ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณเสียมากกว่าที่ติดตาม

[ธีรวุฒิ ชูศิริรักษ์]

ข้ามคืนที่วังน้ำเขียว
น้ำค้างลงมาพรมฟ้า ล้างดาวแห่งค่ำคืนลงมาเป็นความหนาวเยือก
มุ้งสนามเปียกเป็นถุงรองรับน้ำหนาว ผ้าห่มผืนกลายเป็นที่ขังองศาที่ดิ่งต่ำ
ไอเย็นโอบล้อมไว้หมดแล้ว ไร้ทางจะดิ้นหนี ทำได้แต่เอากระเป๋ามาครอบเท้าทั้งสองไม่ให้เจ็บจากความแข็ง

ตีสามต่อตีสี่นอนต่อไม่ไหว เพราะหนาวจนสั่นจนถึงขั้นเป่าลมออกมาเป็นไอ เป็นการคาดการณ์ที่ผิดถนัด ด้วยเป็นช่วงท้ายของเหมันต์ฤดูของปีนี้แล้ว (ปลายมกราคม) ทว่าวังน้ำเขียวยังคงไว้ลาย เหตุเพราะเค้าตั้งอยู่ในเขตขุนเขาที่ชื่อว่า "ดงพญาเย็น"

เก็บกระเป๋าตัวสั่นงันงก เข้าไปปล่อยของในห้องน้ำ กลับขึ้นท้องถนนยามมืดตื้อ พยายามออกแรงให้เยอะหวังว่าจะเอาความร้อนมาลดความหนาว แต่ไม่ได้ช่วยอะไรมาก ลมบาดเนื้อยังคงทำหน้าที่อย่างแข็งขัน ถึงอย่างนั้นเมื่อผ่านทางไปเรื่อยก็จะพบว่า ชาวสวนชาวไร่แถบนี้ตื่นแต่ตรู่สางเหมือนกัน ออกมากวาดใบไม้ ทำกับข้าว มานั่งสุมไฟกัน บ้างก็เตรียมตัวจะเข้าทำงานสวนไร่ จึงแวะสอบถามได้ความว่า ชาวสวนกำลังจะไปตัดผักที่ปลูกไว้ ผักที่ได้จะสด กรอบดี มีคุณภาพ เพื่อจะส่งต่อไปยังหัวเมืองที่ตลาดไทย และผู้จัดทางนั้นจะแพ๊คเข้าสู่ระบบของห้างดัง
พอฟ้าเปิดนิดนิด เราก็จะได้เห็นพระท่านนั่งหลังกะบะมาบิณฑบาตร เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะถนนหนทางที่เป็นลูกเขา จุดที่ญาติรอใส่บาตรก็ไกลกันเหลือเกิน จึงต้องมีกลวิธีมาดัดแปลงรับใช้ชีวิต

หลังจากปั่นขึ้นเขาลูกใหญ่มาได้ฟ้าก็เปิดเต็มใบ และเขาสู่เขตเขาใหญ่แล้ว การลงเนินเทียวนี้จึงลาดไหลไปไกลเป็นกิโล เร็วและแรง จนหวนให้คิดถึงทางลักษณะนี้ที่ "สมุย ยอดเขาบางปอ" ที่เกือบตายรถล้ม คราวนี้ในความคึกคักจึงแฝงไว้ด้วยระแวดระวัง เพราะถ้าความเร็วระดับนี้รถเกิดล้ม สภาพหน้าตาเหงือกฟันคงหายหมด มโนภาพนั้นแล้วเสยียวใช่เล่นทีเดียว

ต่อนั้นเมือถึงเขตหมู่บ้านหนึ่งจึงแวะเข้าร้านอินเทอร์เน็ต เพื่อจะแก้ไขงาน (งานผังเมือง) เพื่อส่งกลับไปให้ผู้ออกแบบที่อเมริกาตรวจแก้ ใช้เวลาที่เหลือโหลดรูป และตรงนี้กล้องก็กลับมาใช้ได้เหมือนเดิม ง่ายนิดเดียวแค่ถอดเมมออกมาเท่านั้น เหตุคงเกิดจากการผิดพลาดจากระบบไฟล์เริ่มต้นของโซนี่ ทำให้ระบบรวน

แวะกินก๋วยเตี๋ยวเืนื้อข้างทาง ขอน้ำเค้าเยอะเยอะ อิ่มแล้วจึงลัดเลาะมาออกตรงปากทางเขาใหญ่ ไม่ขึ้นหรอกเขาใหญ่ เพราะวันนี้เขาใหญ่คงอัดแน่นได้ด้วยมวลคน บิ้กไบท์ และจุดหมายยังอยู่อีกไกลที่บ้านสอยดาว สายชวนวน จันทึก แดนเถื่อนที่ห่างจากปากช่องไปอีกร่วม 30 กิโล
รวมระยะทางวันนี้ 170 กิโลปั่น ไม่ได้หยุดพักนอนเลยสักงีบ

[ธีรวุฒิ ชูศิริรักษ์]

เขาใหญ่ - ปากช่อง
บ่าย ปั่นเข้าบ้านไร่สายชนวน

[suttirote]