เรื่องเล่าข้างถนน ซาปา....บางอย่างหล่นหายที่ชายแดน

[นพพล]

ริมถนน...คำๆหนึ่งถูกสร้างขึ้นอย่างง่ายๆอย่างไม่มีเหตุผลอื่นใดมากกว่าคำว่า..ถูกชะตา

และ

ริมถนนเช่นกัน...คำอีกคำกลับถูกโยนทิ้งไปง่ายๆกลางดงฝุ่นชายแดนลาว-เวียดนาม

ความง่ายแทบไม่ต่างกัน แต่ผลลัพธ์กลับแตกต่างกันลิบลับ

[นพพล]

...

[นพพล]

บ่ายกว่าๆ

เรากลับเข้ามานั่งที่สถานีขนส่งอีกครั้ง เธอคนนั้นออกกะไปแล้ว

เราเจอหนุ่มลาวคนเดิมผู้ซึ่งตวาดเราเมื่อคืนวาน เราพยายามสอบถามเขาเกี่ยวกับเรื่องรถโดยสารที่จะไปลาว

ทุกอย่างยังคงอึมครึมกลางท้องฟ้าที่สดใสของกรุงฮานอย แม้แต่เขาก็ยังงง

เขาเลยตัดสินใจบอกให้เราเข้าไปคุยกับคนขับรถโดยตรงเลยดีกว่า

[นพพล]

คันแรก เราถูกโก่งราคากับจำนวนเงินที่ต้องบวกเพิ่มเข้ามาของจักรยานในรูปแบบของค่าระวาง

คันที่สอง หลังพูดคุยกับคนขับชาวลาว เราจ่ายเงินให้เขาพร้อมรับตั๋วมา เป็นอันว่าเราจ่ายเงินกับเขาโดยตรง สำหรับสองที่นั่งในราคาที่ตรงตามป้ายที่ติดตรงห้องขายตั๋ว

แต่หากรู้ล่วงหน้าว่าจะเกิดเหตุการณ์วุ่นวายตามมา เราคงไม่จ่ายเงินค่าโดยสารกับคนขับรถชาวลาวคนนั้น

[นพพล]

หกโมงเย็น
เราขนจักรยานเก็บใต้ท้องรถทัวร์ ขึ้นไปนั่งรอบนรถ ไม่นานฝรั่งกลุ่มหนึ่งก็ขึ้นมาบนรถ

ต่างคนต่างนั่งประจำที่ของตัวเอง แต่มีสองคนที่ไม่มีที่นั่ง เขาเข้าไปสอบถามเด็กรถ

เกิดการถกเถียง ด่าทอ วุ่นวาย ไม่นานเด็กรถก็กระชากและผลักสองคนนั้นลงไปนอกรถ

การซื้อตั๋วของเราไม่ได้ออนไลน์ไปถึงหน้าม้าที่ขายตั๋วให้ฝรั่งที่โรงแรมในเมือง หรือหน้าม้าอาจรู้แต่ไม่สนใจ

ฝรั่งสองคนจึงไม่มีที่นั่งบนรถ ทุกคนบนรถตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

เหมือนโลกจะหุบปากเงียบเสียงลงชั่วคราว

หกโมงเย็นวันนั้น อุณหภูมิอันเยือกเย็น13องศาของฮานอยช่วยอะไรไม่ได้เลย

[นพพล]

แต่ฝรั่งคู่นั้นกลับไม่ยอม พวกเขาเดินกลับขึ้นมาบนรถอีกครั้ง เด็กรถจึงบอกให้นั่งที่พื้นรถนั้นแหละ

หลังรถเริ่มออกจากสถานีขนส่งไปแล้วการพูดจาโต้ตอบก็ดูเหมือนไม่จบลงง่ายๆ

ในทุกครั้งที่เด็กรถเดินมาไม่ว่าจะมาแจกข้าวกล่องหรือทำอะไรก็ตาม มักมีคำด่าหลุดไล่หลังมาจากฝรั่งกลุ่มนี้ไม่คนใดก็คนหนึ่งเสมอ

ตามมาด้วยเสียงจิกกัดประชด ก็น่าเห็นใจพวกเขา ซื้อตั๋วแต่ไม่มีที่นั่ง

ส่วนเด็กรถจะคิดยังไงในใจกับเสียงเหล่านั้นบ้างก็ไม่อาจรู้ได้

ในสายตาผมรู้สึกเหมือนมันสองคนทั้งกร่างและทั้งใหญ่จนแทบคับรถคันนี้

[นพพล]

ราวๆสองทุ่ม

มองจากหน้าต่างรถผมเห็นเด็กรถเดินไปซื้อมีด ที่แผงขายริมทาง แล้วนำขึ้นมาเก็บไว้บนรถ

ตลอดคืนนั้นท่ามกลางความมืดอันชวนอึดอัด มีดเล่มนั้นยังสงบนิ่งอยู่ในปลอกเช่นเดิม

โชคดีที่มีดเล่มนั้นไม่ได้ใช้งาน มองจากสายตาผม

มีดนั้นยาว...เกือบศอก!!!

[นพพล]

28 .เราสองคน

“ ผมก็แค่วิ่ง วิ่งไปในความว่างเปล่า หรือจะพูดอีกอย่างก็คือ ผมวิ่งเพื่อแสวงหาความว่างเปล่า ”

ฮารูกิ มูราคามิ : What I talk about When I talk about running.

[นพพล]

รถทัวร์คันนั้นวิ่งลงใต้มาเรื่อยๆ มันเอานำความเดือดดาลของอารมณ์ฝ่าความหนาวเย็นและสายหมอกจนมาถึงที่ด่านน้ำพร้าวที่ชายแดนลาว

เหมือนว่าระอุของอารมณ์อันขุ่นมัวจะโดนเคลื่อนย้ายถ่ายเทไปกับความหนาวเย็นภายนอกรถ

หรือไม่ก็คงสูญสลายหมดสิ้นไปกับการเปลี่ยนผ่านของช่วงเวลาจากค่ำจนเช้า

ระหว่างรอการตรวจสอบเอกสารที่ด่าน เราเห็นฝรั่งกลุ่มนี้ยิ้มแย้ม หัวเราะ

จากการพูดคุยทราบว่าบางคนจะเข้าเมืองไทย บางคนขึ้นเหนือไปวังเวียงและหลวงพระบาง

[นพพล]

หลังออกจากด่าน รถวิ่งเข้าสู่ประเทศลาว สองข้างทางเริ่มเปลี่ยนไปตามระยะทางที่เพิ่มขึ้น

ภูมิประเทศอันราบเรียบแถบนี้คล้ายภาคอีสานของเรา

สีแดงของพื้นดินโดยรอบปนเปอยู่สีเหลืองของซังข้าวในนา

ณ.ช่วงเวลาที่น้ำฝนห่างหาย ผืนนายังคงนับถอยหลังรอวันกลับมาเยือนของสายฝนอีกครั้ง

บ้านไม้ฝาขัดแตะด้วยไม้ไผ่มีท่อนซุงวางเรียงอัดแน่นอยู่ใต้ถุนบ้านและข้างบ้านสำหรับเป็นฟืน

จนเกิดคำถามจากเพื่อนว่าทำไมจึงไม่ใช้ไม้เหล่านั้นทำฝาบ้านแทนไม้ไผ่เสียเลย

[นพพล]

ราวแปดโมงเช้ารถจอดให้ลงกินข้าวเช้า

คนขับรถชวนเราไปกินร่วมโต๊ะกับเขา

รวมถึงจ่ายค่าข้าวให้เรา เรานั่งร่วมโต๊ะเดียวกับเด็กรถ

“ขอโทษนะครับสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้น” คนขับรถเอ่ยขึ้นมา

[นพพล]

เที่ยงกว่าๆเราก็เดินทางเข้าสู่เวียงจันทน์

ความหนาวเย็นที่ฮานอยกลับแปรเปลี่ยนเป็นความร้อนที่เวียงจันทน์

สาวเวียดนามเริ่มถอดเสื้อหนาวสวยๆที่ใส่มาจากเวียดนาม

รถไปจอดที่อู่ของรถทัวร์ชานเมืองแทนที่จะไปจอดที่สถานีขนส่ง

ผู้โดยสารทั้งหมดจึงต้องนั่งรถตุ๊กๆไปยังจุดหมายปลายทางของแต่ละคน

ส่วนเราสองคนประกอบจักรยานเดินทางต่อไปยังชายแดนไทย

ฝรั่งบางคนไม่วายแอบบ่นเรื่องที่รถไม่ไปจอดที่สถานีขนส่ง

ผมเห็นบางสายตาที่แอบปะทะกันเป็นการส่งท้าย

[นพพล]

ที่นี้ เวียงจันทน์ประเทศลาว

ผมเห็นเด็กรถชาวเวียดนามนั่งหงอยอยู่ข้างรถ ยามอยู่นอกเวียดนามมันเหมือนแมวเซื่องๆตัวหนึ่ง

ผมรู้สึกว่าตัวมันจะเล็กลงกว่าเดิม ไม่เหมือนคนเดิมที่กร่างจนผลักฝรั่งตัวโตๆให้ลงจากรถได้

ชีวิตเด็กรถแม้จะไม่ได้กรำแดดกรำฝนอย่างคนอาชีพอื่น แต่พวกเขากลับกร้านโลก ตามจำนวนครั้งของประสบการณ์ที่พบเจอ

ตามจำนวนคนร้อยพ่อพันแม่บนรถโดยสารและตามหลักกิโลที่เพิ่มขึ้นทุกวัน

มันหลอมรวมให้พวกเขากร้านต่อโลกมากกว่าคนทั่วไป

นี่ยังไม่รวมถึงภูมิหลังของแต่ละคนที่การศึกษาตกๆหล่นๆขาดหายไปก่อนจะมาเป็นเด็กรถ

อาชีพที่เส้นทางขีดให้ต้องมาอาศัยอยู่กินหลับนอนบนรถจนแทบจะกลายเป็นบ้านหลังที่สอง

[นพพล]

โชคดีที่มีดเล่มนั้นไม่ได้ใช้งาน

มันถูกเก็บอยู่ที่เดิมบนชั้นวางของแถวที่นั่งคนขับกระทั่งถึงเวียงจันทน์

แต่ในอนาคตไม่มีใครรู้ เรื่องเศร้าคงเกิดขึ้น

เพราะเหตุการณ์ที่เกิดบนรถเมื่อวานคงไม่ใช่ครั้งแรกและครั้งสุดท้าย

แต่อาจเป็นครั้งสุดท้ายในชีวิตของใครบางคน

หากชั่ววูบของอารมณ์เกิดขึ้น

[นพพล]

บ่ายแก่ๆ ชายแดนไทยอยู่ห่างจากที่นี้ราวสิบกว่ากิโล

หลังออกจากอู่รถไม่นาน เราก็ปั่นบนเส้นทางสายบายพาส

ถนนเส้นใหม่ที่เพิ่งสร้างเสร็จหมาดๆมุ่งตรงสู่ชายแดนไทย

สายลมเอื่อยๆปะทะใบหน้ามันลอยมาพร้อมกับกลิ่นฉุนกึกของยางมะตอย

เราปั่นแหวกสายลมอ่อนนั้นไปอย่างช้าๆ ล้อจักรยานหมุนไปเรื่อยๆอย่างไม่รีบร้อน

ถนนทั้งเส้นดำขลับด้วยความใหม่ของยางมะตอยที่เพิ่งราดไม่นาน

ทั้งยังราบเรียบจนบางขณะรู้สึกง่วง แม้จะปั่นท่ามกลางแสงแดดที่เริ่มร้อนแรงในวันเวลาที่ฤดูร้อนเริ่มก่อตัว

ถ้าเส้นทางที่ผ่านมาของเราราบเรียบอย่างถนนเส้นนี้ก็คงจะดี

ด้วยว่าเราทุกคนต่างหวังจะเดินบนทางที่ราบเรียบไร้รอยต่อ ไร้หลุมบ่อ ไร้ฝุ่น ภูเขาสูงชันและอุปสรรคใดๆ

เราต่างหวังจะได้พบเจอความสวยงามตลอดไปจนถึงปลายทาง