ทริปบ้าทะลุ0องศาเดือด ไม่ใช้สลิง ไม่ใช้แสตนอิน

[T.HARDCORE ท.แก่นแท้]

NOT ABOUT The SIZE or SPEED . BUT SPIRITS ONLY.#5

สวัสดีครับเพื่อนๆสมาชิกPIT GANGS และเพื่อนๆที่แวะมาเยือน
ช่วงนี้ฝนตก อดปั่นข้างนอก กลับมานอนต่อในบ้านดีกว่านิ ขิ ขิ
น้าหมี ที่รัก ทราบข่าวว่าสอยอีเขียวไปแล้ว จะไปไหนอย่าลืมชวนกันด้วยนะ
มาอ่านสรุปทริปสั้นๆขนาดยาวกันต่อดีกว่า


เกิดมาแล้ว อะไรไม่เคยทำก็ทำซะ

หลายคนคงคิดแบบนี้ รวมทั้งที่กำลังนอนกลิ้งกันอยู่ใต้เต๊นท์เตี้ยๆบนลานปูนของลานจอดรถ ณ.ปั๊มน้ำมันนอกเมืองเพชรบูรณ์นี่ก็คงใช่
จะว่าถูกหลอกก็คงไม่
เพราะชวนง่ายเหลือเกิน
ไม่ต้องออกแรงอะไรเลย

ตีสี่กว่าแล้ว
เสียงสตาร์ทเตอร์ แอร์ฯรถยนต์ ทำงานฉึ่ง.. ดังแทรกความมืดขึ้นมา
ผมปรือตา มองตามไป
โตโยต้าวิชสีบรอนซ์คันโต จอดหันข้างให้อยู่ไม่ไกล
เสียงเครื่องเดินเรียบ เบาเกือบไม่ได้ยิน
ห้องผู้โดยสารติดฟิล์มสีมืด
ในนั้น สามีภรรยาหนุ่มสาวคู่หนึ่ง กำลังหลับสนิท ปะปนอยู่กับบรรดากระเป๋าและเครื่องเดินทางสารพัดขนาด
เครื่องเล่นวีดิโออันเล็ก เปิดค้างอยู่ที่เบาะหลัง
กล่องพลาสติคสีส้มอันจิ๋ว บรรจุหุ่นยนต์หน้าตายียวน ตกอยู่บนพื้นวางเท้า
ถุงขนมกรอบแกรบหลากชนิด กระจายไปทั่วห้องโดยสาร
กระป๋องโค้ก ขวดน้ำ
ถุงดำใส่ขยะใบเขื่อง
เป้ลูกใหญ่สีดำ หน้าตาพิลึก มีหนามแหลมตะปุ่มตะป่ำ ฯลฯ
คงยากที่จะอธิบายว่า สองสามีภรรยาหนุ่มสาว
กับสมบัติหน้าตาแปลกๆทั้งหลาย
มารวมกันอยู่ที่นี่ ในเวลานี้ ได้เพราะอะไร


บนที่นั่งด้านหน้า
ว่าที่คุณแม่ สาวน้อยร่างบอบบาง อุ้มท้อง6เดือน พริ้มตาหลับนิ่ง
ในตำแหน่งคนขับ ว่าที่คุณพ่อวัยหนุ่มร่างยักษ์ สลบไสลอยู่เคียงกัน
น้าบาส พนักงานขับรถสัมภาระ ดีกรีอดีตแชมป์เสือภูเขาประเทศไทย
กับเครดิตประธานกรรมการ บ.เอกชน
ยื่นความจำนงค์เข้าร่วมทันที เมื่อตั้งโปรเจคฯ นี่ก็อีกคน...บ้าสนิท
สองวันต่อมา ไปถอยฮอนด้าคลิก ใหม่เอี่ยมจากห้างใกล้บ้าน ด้วยเงินสด ยืนยันงานนี้สู้ไม่ถอย ขอไปลองรถก่อน
เจอกันอีกที กระซิบเสียงเบาๆ พี่.. สงสัยไม่รอดว่ะ ผมเอาไปลองแล้ว
ทั้งหมอบทั้งมุด.. บิดม่างงง..จนมือแทบกลับข้าง
โห่... กว่าจะได้60 แบบนี้...ผมแย่แน่ๆเลย...
บาสบ่นพลางหันไปมอง อีคลิกคันเล็กๆ อย่างขัดใจ
แต่เพื่อนๆที่อยู่ตรงนั้น กลับปรายตาไปมองรถเครื่องคันเล็ก อย่างเห็นใจมันมากกว่า

สุดท้าย กลับกลายเป็นดี
กระโดดอุ้มน้องขวัญกับน้องในท้อง ขึ้นโตต้าWish ขนสัมภาระของพวกแมงกะตอยเต็มคันรถ
รับหน้าที่พี่เลี้ยงเจ้าน้องกร
เป็นรถพี่เลี้ยง ศูนย์กลางติดต่อของทีม
และแล้ว การเดินทางของเจ้าWish คันนี้ได้ทำลายสถิติWishทุกคันในรุ่นไปเรียบร้อย
น่าจะเป็นสถิติถาวร ที่ไม่น่าจะมีผู้เลียนแบบได้ หากสติยังดีพอ
ด้วยการเดินทางในสไตล์ ทีมเซอร์วิซ - ผดุงครรภ์ - เนอร์สเซอรี่ -แอนด์คอลเซนเตอร์
กรุงเทพฯ-เพชรบูรณ์ รวมจอด ,รอ, หลง ใช้เวลา"ไป"เพียง 12 ชั่วโมง 38 นาที ไม่รวมขากลับ.


ตอนต่อไป ...เหลือปั๊มพ์เดียว เปิดทั้งคืน...

[ดาบ11ดง]

น้า T.HARDCORE ตอนหน้า..ขอยาวๆหน่อยดิ...อ่านกะลังมันเลย..จบแระ...

[T.HARDCORE ท.แก่นแท้]

NOT ABOUT The SIZE or SPEED . BUT SPIRITS ONLY.#6

ตรงไปทางนี้แหล่ะจ้ะ อีกสิบสองโล เหลืออยู่ปั๊มพ์เดียวแหล่ะ ..เปิดทั้งคืน
เจ้าของเสียงกล่าวพลางเหลือบไปมองนาฬิกาแขวนฝาในสวนอาหารเหงาๆไร้เงาลูกค้า
แสงสีแดงๆเขียวๆ สาดย้อมป้ายรายการอาหารแผ่นๆที่แปะอยู่ใกล้ๆ ..ตับหวาน 40._ ยำสไบนาง 40._
..เที่ยงคืนแล้วหรือนี่...

ผมนึกถึงท่าทางแปลกใจ ปนระแวดระวังของสาวใหญ่สามสี่นางที่สวนอาหารแห่งนั้น
เมื่อผมจอดรถที่ผูกสัมภาระรุงรังให้ยืนตากฝนอยู่ริมถนน ห่างจากหน้าร้านไกลออกไป ไม่ดับเครื่อง
แล้วลงเดินย่ำน้ำเจิ่งนอง จ๋อมแจ๋ม ฝ่าสายฝนเข้าไปใกล้
ฟ้าแลบแปลบปลาบ ส่งเสียงครืนครัน เป็นแบ๊คกราวน์ประกอบฉาก
หลังจากทราบความ พวกเธอก็ช่วยกันอธิบายเส้นทางให้ อย่างเต็มใจช่วยเหลือ
ผมยกมือไหว้ขอบคุณความกรุณาของพวกเธอ
ก่อนวนรถ ย้อนออกมาแจ้งให้คณะสำรวจมาราธอน ที่จับกลุ่มยืน กึ่งง่วงกึ่งเปียก รออยู่ด้านนอกใกล้สี่แยกริมถนนใหญ่
ข่าวนี้ ทำให้คณะสำรวจกิ๋บกิ้ว กระดี๊กระด๊า มีชีวิตชีวาขึ้นอีกครั้งหนึ่ง
น้าบาส ต้องจอดรถ ดักรอBlackbird น้าดาบมีน้านุก แปะหลังมาด้วย ที่ยังไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ ไม่ให้หลงเลยไปเสียก่อน
ส่วนขบวนแมงกะตอย กลับลำ ตั้งแถวเลี้ยวเข้าถนนสายย่อยเส้นเล็ก มุ่งหน้า อ.ท่าตะโก
เป้าหมาย ปั๊มพ์ ที่จะต่ออายุการเดินทางของค่ำคืนนี้ให้ถึงที่หมาย

ภาพและเสียงของฝูงมอเตอร์ไซค์หลายคัน ที่กำลังเคลื่อนฝ่าสายฝนผ่านหน้าสวนอาหารไป
เรียกให้พวกเธอออกมายืนออกัน อยู่ใต้เพิงสลัวแสงแห่งนั้น
ผมบีบแตรรถ และโบกมือให้
พวกเธอยืนมองมาแบบฉงนอยู่ครู่นึง
ก่อนที่คนหนึ่งในนั้น จะโบกมือตอบกลับมา
ผมยิ้ม ...อิ่ม กับความรู้สึกดีๆ
ก่อนจะหันกลับมาสนใจกับเส้นทางดำมืดเบื้องหน้า
ภาพในกระจกมองหลังพราวหยดน้ำ แสงสีแดงๆเขียวๆ กลายเป็นจุดเล็กลงทุกที
ไกลห่างออกมาเรื่อยๆ จนม่านมืดฉ่ำเม็ดฝนกลืนมันหายวับไป

ตอนหน้า ... Out Door lab test ...

[T.HARDCORE ท.แก่นแท้]

NOT ABOUT The SIZE or SPEED . BUT SPIRITS ONLY.#7
... Out Door lab test ...

"ผมนึกว่าพี่ไม่เปียก"
เสียงหัวเราะขำ คิกๆ ลอยแทรกเสียงฝนเปาะแปะขึ้นมา จากน้าโต่งโปรฯฝ่ายเทคนิคของทีม
ที่เห็นผมกำลังรินน้ำออกจากรองเท้าคอมแบทคู่เขรอะๆหนักอึ้ง ไหลโจ้กลงสู่พื้น
จะเหลือเรอะพ่อคุณ ผมนึกในใจ ยิ้มพลางบิดน้ำออกจากถุงเท้าเฉอะแฉะ ด้วยมือที่เย็นเจี๊ยบเหี่ยวซีด
น้ำสีโคลน วิ่งผ่านง่ามนิ้วเป็นสายลงพื้น ไหลช้าๆรวมไปกับน้ำที่แย่งกันหยดจากผ้าหนาๆของชุดขี่รถตัวฉ่ำ เจิ่งเป็นวงกว้างรอบๆพื้นที่ยืนอยู่
ชายคาสีทึบไม่กว้างนัก กั้นเราจากเม็ดฝนด้านนอกไว้ได้ชั่วคราว
ห่างออกไป นังหนูเด็กปั๊มพ์หน้าตามอมแมม กำลังเติมน้ำมันใส่รถคันโย่ง พลางกวาดสายตาสำรวจแก๊งค์มอเตอร์ไซค์อยู่เงียบๆ
ในยามนี้ สารรูปพวกเราคงดูประหลาดและสะบักสบอม มากกว่าจะดูน่าตื่นตาตื่นใจเสียแล้ว
การปรากฏกายขึ้นของพวกเรา ในยามวิกาล ท่ามกลางฝนฟ้าคะนอง
คงจะสร้างความประหลาดใจให้กับเธอไม่ใช่น้อย

"ลองใช้น้ำลายทาดูดิ" ..แต่วววววว!!
นังหนูเด็กคนเดิม หันไปทำหน้าอึ้งๆ เมื่อได้ยินไมโล บรรยายวิธีแก้ กระจกแว่นขี่รถเป็นฝ้าจากไอน้ำให้โปรโต่งฟัง
ผมไม่ได้หันไปมอง ว่าโปรโต่งทำไงกับแว่น
แต่ยิ้มขำๆกับเสียงอุบอิบ พึมพัม ถึงความรู้สึกเหนอะหนะ เปียกชื้น และหนาวเย็น ที่แก้ไม่ตก ของผู้ร่วมชะตากรรมทั้งสี่

น้ำมันถูกอัดใส่ถังสำรองขนาดเขื่องหลายใบ หลังจากที่รถทุกคันเติมกันจนเต็มปริ่มแล้ว
เราสาละวนกับการมัดถังสำรองติดกับท้ายรถ อย่างระมัดระวัง
แสงจากหลอดนีออนเก่าคร่ำ..
ทำให้บรรยากาศที่นี่ ดูกระเดียดไปทางโรงเก็บศพในหนังผีโบราณ มากกว่าจะเป็นปั๊มพ์น้ำมันอย่างที่มันเป็น


น้าโอ๋ ทำท่าเย็นแหยง เมื่อสวมถุงมือเย็นชืดกลับเข้าไป
น้าติ่ง คร่อมรถ ยืนน้ำหยด เฉยอยู่ ดูนิ่งไม่สะทกท้านกับสัมผัสเบื้องนอก ( ตอนหลังสารภาพว่า เกือบจะหลับคาแฉะอยู่แล้วนะนั่น )
ไมโล ปิดเบาะลงเสียงดังคลิก พลิกตีนไปมา สำรวจสภาพรองต๊ะบูติก คู่งาม ที่กำลังออกอาการ “อวบน้ำ”ได้ที่
สบัดแข้งขาแล้วลงนั่งคร่อมรถที่ติดเตรื่องแล้ว หันมามองนิ่ง รออยู่
ทุกคนพร้อม
โปรโต่ง ขยับแว่นยุกยิกให้เข้าที่ ก้มเงย มองไปมา...แล้วขยับอีกที
ก่อนหันมาส่งสัญญาณ พร้อมแล้ว... ไปด้ายยยย
ว่าแล้วก็บิดคันเร่ง อีเปี๊ยกเสียงห้าว ส่งเสียงแหบๆ ค่อยๆหมุนล้อออกจากสถานีจ่ายน้ำมันที่นั่นไปเป็นคันแรก
ชุดกันฝนสีส้มที่โปรโต่งสวมใส่ ดูสว่างเรืองรอง โดดเด่น ตัดกับความมืดมิดของราตรีฉ่ำฝนยิ่งนัก



เมื่อโปรเจคถูกกำหนดขึ้น
โปรโต่ง ดูจะเป็นผู้ที่ครุ่นคิด และวางแผนต่างๆไว้ในใจอย่างรัดกุม
คำถามเกี่ยวกับการเตรียมรถ อุปกรณ์ และเรื่องอื่นๆที่จำเป็น ที่ถูกยิงออกมาเป็นชุดๆ
และท่าทีรับฟังคำอธิบายจากกระผมที่มั่วมั่ง เดามั่ง อย่างตั้งใจ
ดูจะบอกได้เป็นอย่างดีว่า ชายหนุ่มผู้นี้ เป็นคนช่างคิด ละเอียด และเอาจริงขนาดไหน ภายใต้บุคคลิคขี้เล่นขำๆภายนอก

สำหรับเพื่อนๆ
การร่วมเดินทางของโปรโต่งในทริปนี้ จึงแลคล้ายการทดลองวิทยาศาสตร์อยู่ไม่น้อย
นับตั้งแต่การเซทรถ
การจัดการกับกระบวนการคายไอเสีย
การให้ความสำคัญขององศาการจุดระเบิด
การควบคุมมลภาวะทางเสียง
การตอบสนองอัตราเร่ง
การจัดการ ระบบเคลื่อนย้าย และ สลายอุณหภูมิจากจุดสันดาป
การเตรียมพื้นที่สัมภาระ ฯลฯ
ตัวช่วย อย่าง YOSHIMURA , Racing Spec Tire , Fully Syntatic oil ,etc.
ไม่เว้นแม้แต่ฝอยขัดหม้อ และ ชุดกันฝนสีส้มปรี๊ด!!บาดตา
ก็ถูกระดมมา เพื่อควบคุมสมการของโปรเจคนี้ ให้เที่ยงตรงสูงสุด
ควรแก่การที่องค์การชั้นนำอย่าง NASA และ ISO จะออกใบเซอร์ฯรับรองให้

แต่..ดูเหมือนข้อผิดพลาดใหญ่หลวงประการเดียว จากผล Outdoor Lab Test เมื่อ12ชั่วโมงที่ผ่านมา
อันทำให้ชายผู้นี้แทบคลั่ง…
คือ.. นิ้วตีนที่เหี่ยวย่น เย็นชืด และซีดขาว..ราวซากศพ ! ที่ปรากฏขึ้นตรงหน้าของสมาชิกทั้งคณะ
เป็นประหนึ่งหลักฐานแห่งความผิดพลาดชิ้นสำคัญ โอ..ไม่...


รองเท้าจ้อกกิ้งคู่นั้น ถูกออกแบบมาอย่างดี ให้กลมกลืนกับสรีระสูงสุด (Bio Design )
รองรับความเคลื่อนไหวในทุกท่วงท่า ด้วยวัสดุก้าวหน้ากลุ่ม Space Age
รูปลักษณ์ไสตล์ล้ำ Neo-Milenium Design
บัดนี้…ออกอาการฟู อุ้มน้ำ
พ่นฟอง ส่งเสียงเสียงฟอดแฟดน่าชัง ทุกอิริยาบถเคลื่อนไหว
พอร์ทระบายความร้อนทั่วตัว ก็ดูจะทำงานเต็มศักยภาพเช่นเคย
องค์ประกอบต่างๆของความสมบูรณ์แบบ
ส่งผลให้เจ้าของตีน สามารถสัมผัสได้ ถึงความเย็นนน… ล้ำลึก … จับใจ ต่อเนื่องกว่าสิบชั่วโมง

จึงไม่น่าแปลกใจ ที่ณ.บัดนี้
ชายหนุ่มผู้นั้น จะซุกร่าง คว่ำหน้า
ห่อตัวด้วยถุงนอนมาตรฐานเยอรมันนี ด๊อยเธ่อร์..ชนิดใช้กับอุณหภูมิ 12-14 องศาเซลเซียส
ราวกับจะหนีให้พ้นความจริงของชีวิตตรงหน้า
กัดกรามแน่น ข่มตาให้หลับไปก่อนใคร นานแล้ว...

ทิ้งคำถามเกี่ยวกับ การควบคุมอุณหภูมิ และความชื้นเฉพาะจุด
ให้ลอยอ้อยอิ่ง อยู่ใกล้ๆ ชิ้นส่วนชุดเดินทางเปียกชื้น ที่แขวนโตงเตงอยู่รอบๆชายเต็นท์มืดๆตรงนี้
... อย่างค้างคาใจ


ตอนต่อไป ... Blackbird...

[MILO]

อ่านแล้วได้อารมณ์มากเลยครับน้าติ้น มีอารมณ์แล้วขอตัวไปดูแผ่นซีดีก่อนนะครับ คิดถึง คิดถึง หวังว่าจะเป็นเด็กใหม่ให้น้าติ้นเทรนในไม่ช้านี้นะครับ

[ดาบ11ดง]

เข้ามา...กดดัน....น้า T.HARDCORE หน่อย..ให้มาเล่ามุมมองอันแยบยลน่าติดตามของน้าต่อ..อิอิ

[ป้าเมย์ @ PIT TEAM]

เข้ามารออ่าน มินิซีรี่ส์ ทริป "เกินพิกัดกันทุกคน" เหมือนกันจ๊ะ
เมื่อไรจัดทริปเยี่ยงนี้อีก ขอไปด้วยจ้า
แบบว่า.. บ้าได้ใจมั่กๆค่ะ

[T.HARDCORE ท.แก่นแท้]

สวัสดีครับ พี่น้อง
กำลังปั่นต้นฉบับตอนต่อไปอยู่
เขียนไปเขียนมา ยาวปรื้ด
ชักลืมๆ ใครทำอะไรไว้มั่ง เริ่มเอามาเผาไม่ถูก

รายงานทริปนี้ยังเขียนไม่จบเลย
พวกเข็ดจนขายรถทิ้งไปสองคันแล้ว!!
คันนึงKSR เปี๊ยกแสบ เจ้าของจะเอาทุนไปทำไฟ ขายให้เพื่อน!
คนซื้อต่อ เอาไปคว่ำมาเรียบร้อยอีกตั่งหาก
อีกคันนึง ไอ้เจ้าของ ล้างใหม่เอี่ยมอย่างดี เอาไปขายคืนร้านที่ซื้อมา
ขาดทุนไปหลายพัน
เผ่นออกจากร้านอย่างเร็ว กลัวเฮียอีเปลี่ยนใจ
ป่านนี้ไม่รู้ว่า ซ่อมเสร็จรึยัง นี่ก็ท่าทางจะ "บันไร" ไม่ใช่น้อย

ขอเวลาแวะพักซักเดี๋ยวครับ แล้วจะมาต่อให้
ไว้เจอกันครับผม

[อ๋า ขาแว๊นซ์]

หัว รึนั่น ได้ใจมากครับ โกต๋อง

เข้ามากดดัน น้าติ้น อีกคน อยากอ่านต่อเร็วๆ

[หม่องวันวีล]

แหมเก่งจิงๆเลยนะ..โกต๋องเนี่ย ไอ้เรื่องนอกลู่นอกทางเนี่ยต้องยกไว้ให้โกต๋องเป็นมือวางอันดับ 1 ซะแล้ว

[Tong Hellbike]

ป๊า..ร๊ากกกกกกกกกกกกกกกเอ็งหวะ
ป๊า..จารับจ๊อบนอกมั๊กมั๊ก..เพื่อค่านมหนูนะจ๊ะ
ปลายปี...กะชิงตำแหน่งคุณพ่อดีเด่นกะเขาหน่อย

ป๊าจากินหัวหนูฮะป่าว...????

[MILO]

ขอบคุณสำหรับรูปแนวไซไฟเจ๋งๆครับโกต๋อง (เรื่องยังเงี้ยะหล่ะเก่งจังเลยน๊าาา) แหมถ้าปั่นเก่งเหมือนทำคอมหล่ะโกแดงแย่แน่ๆเลย คงได้ติดทีมชาติบ้างหล่ะ
แต่ก็ดีจะได้ไปล้างรูปมาเก็บไว้ซะหน่อย ของแปลกๆอย่างนี้หายากนะ ขอบคุณโกมากครับ

เอารูปน้องคนนี้ไปตัดแต่งพัธุกรรมให้ทีนะครับ เห็นแล้วหนักอกหนักใจจริงๆเล้ยยยย เห็นแล้วหิวเลยอ่ะ

[Tong Hellbike]

ผมรู้นะ ไมโลขาดความอบอุ่นทางจิตใจ ผมช่วย
แบบนี้นะอุ่นกะลังพอดีนะ นู๋ไมโล

หรอยแรง

[Tong Hellbike]

เฮ้อ...ตั้งแต่เข้าเทศกาลกินผัก เนี่ย...

โฝเตาะทุวัง เลย นอกิ้งอยู่บ้าทุวังเลย

ไมโล เริ่มจาอบอุ่นมั่งยังหวะ

[B.HARDCORE:บ.พิริยะ]

อยากให้จาร์ติ้น เสี่ยตุ้ย เสี่ยโอ๋ จัดทริปแบบนี้อีกครับ.....อยากไปสนุกและมันแบบนี้อีก.....ดูรูปแล้วอยากไปอีกจัง

คิดถึงวันเก่าๆของพวกเราจริงๆๆ